Ազգային վիճակագրական ծառայությունը երեկ հրապարակել է Հայաստանում աղքատության ցուցանիշը, որը 2016 թվականի տվյալով կազմել է մոտ 30 տոկոս: Այսինքն՝ ԱՎԾ-ն վերահաստատել է, որ աղքատ է Հայաստանի գրեթե յուրաքանչյուր երրորդ բնակիչ, եթե հաշվի առնենք, որ Հայաստանի մշտական բնակչության թվաքանակն էլ արդեն ներքև է 3 միլիոնի, այսպես ասած, հոգեբանական շեմից:
Ամենամտահոգիչն այս ամենում, թերևս, այն է, որ հրապարակված աղքատության ցուցանիշը գործնականում չի զարմացրել ոչ մեկին՝ թե՛ հանրային շերտերին, թե՛ ընդդիմությանը, թե՛ իշխանությանը: Հայաստանը համատարած վարժվել է աղքատության ներկայիս ցուցանիշին, ինչը, թերևս, ամենախնդրահարույցն է, որ առկա է այդ անմխիթար պատկերում: Այսինքն՝ 30 տոկոս աղքատությունը Հայաստանի համար այլևս դարձել է «հոգեբանական նորմ»: Հակառակ պարագայում ներկայումս պետք է Հայաստանն ուղղակի պայթեր աղմուկից՝ 3 միլիոնից էլ քիչ բնակչություն ունեցող պետության յուրաքանչյուր երրորդ քաղաքացին ապրում է աղքատության պայմաններում: Բայց աղմուկ չկա, որովհետև տարիներն ու կառավարությունների փոփոխություններն արել են իրենց գործը:
Հայաստանում կառավարություններն, ըստ էության, փոխվել են ոչ թե աղքատության դեմ պայքարելու, աղքատությունը վերացնելու նպատակով կամ հեռանկարով, այլ հանրությանը, հանրային միտքը, գիտակցությունն ու ենթագիտակցությունը 30 տոկոս աղքատությանը ադապտացնելու համար: Եվ դա ստացվել է թե՛ Հովիկ Աբրահամյանի կառավարության մոտ, որը փոխարինել է Տիգրան Սարգսյանի կառավարությանը, թե՛ ստացվում է Կարեն Կարապետյանի կառավարության մոտ, որը Հովիկ Աբրահամյանին է փոխարինում, և դա կստացվի, թերևս, նաև Կարեն Կարապետյանին փոխարինող կառավարության և կառավարությունների մոտ:
Հայաստանում խորհրդարանական կառավարման մոդելում կառավարությունները գործնականում չեն ունենալու այլ գործառույթ, քան հանրությանը ադապտացնել և պահել ադապտացման այդ մակարդակում, այսինքն՝ աղքատության 30 տոկոս ցուցանիշը նորմ դիտարկելու մակարդակում: Բուն, այսպես ասած, կառավարման գործառույթը իրականում կկատարի ՀՀԿ գործկոմը կամ ինչպես ավելի բնորոշ է ասել՝ «պոլիտբյուրոն»:
Եթե դրա գործունեության արդյունքում իշխանությունը բաժանելուց և վերաբաժանելուց, այսպես ասած, տակն ինչ-որ բան մնա, գուցե բաժին հանեն աղքատներին, և աղքատության պաշտոնական ցուցանիշը մի քիչ նվազի: Եթե ոչ, ապա կասկած չկա, որ Հայաստանում կնվազի կառավարությունների «կյանքի», այսպես ասած, «միջին տևողությունը», քանի որ աղքատության ցուցանիշի անփոփոխության պայմաններում ավելի ու ավելի հրատապ է դառնում կառավարության փոփոխությունը:
Խորհրդարանական կառավարման մոդելը հենց այդ իրավիճակի «ջերմոցն» է:
