Երեկ Բրյուսելում տեղի է ունեցել Եվրոպական ժողովրդական կուսակցության գագաթնաժողովը, որին մասնակցել է նաև Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը։ Գագաթնաժողովի ավարտից հետո Սերժ Սարգսյանը պատասխանել է «Ազատություն» ռադիոկայանի մի քանի հարցերի:
Այնպիսի տպավորություն է, որ Սարգսյանը ամեն կերպ փորձել է պաշտպանել Վլադիմիր Պուտինին՝ 2013-ի Հայաստան-ԵՄ Ասոցացման պայմանագրի վիժեցման պատասխանատվությունը հասցեագրելով Եվրամիությանը: Իհարկե, տեղին կարող է լինել նաև հակառակ պնդումը, որ Սերժ Սարգսյանը փորձում է Հայաստան-Եվրամիություն նոր համաձայնագիրը գոնե պաշտպանել ռուսական կողմի հնարավոր ոտնձգություններից: Ամեն դեպքում Սերժ Սարգսյանի խոսքը համոզիչ չի հնչում:
«Նախ, այստեղ խոսք գնաց այն մասին, որ մենք որոշակի ժամանակ ենք կորցրել և այլն, բայց Եվրամիության խորհրդի նախագահի, խորհրդարանի նախագահի և հանձնաժողովի նախագահի ներկայությամբ ես ասացի, որ այն ժամանակ Հայաստանը չի հրաժարվել ստորագրելուց, այլ Եվրամիությունը»,- ասել է Սերժ Սարգսյանը՝ թերևս ծաղրելով հասարակությանը, որովհետև նույնիսկ քաղաքականության մասին ընդհանուր պատկերացումներ ունեցող մարդիկ հասկանում են, որ երկիրը միաժամանակ չի կարող լինել երկու մաքսային միության անդամ:
2013-ի Հայաստանի որոշումը, ավելի ստույգ՝ եվրաուրացումը, եղել է «գիշերային դիվանագիտության» հետևանք, երբ Սերժ Սարգսյանը չի կարողացել կամ չի ուզեցել տեղի տալ ռուսական շանտաժին: Եթե չորս տարի հետո Սարգսյանը համառորեն կեղծում է իրականությունը, ապա միայն հաստատում է այն վարկածը, որ ռուսական շանտաժն իրական է նաև այսօր:
Մարդկայնորեն Սերժ Սարգսյանին նույնիսկ կարելի է հասկանալ, որովհետև եթե Հայաստանում իրենց բոլորն ապահովագրում են նոր «Հոկտեմբերի 27»-ից, Սարգսյանը չի կարող իրեն դնել կամիկաձեի կարգավիճակում կամ չի կարող լինել այն նախագահը, որը հարկադրված է լինելու ասոցացվել կապիտուլյացիայի հետ ԼՂ հարցում:
«…Արդեն շուտով տասը տարի կլինի, որ նախագահ եմ, դրանից առաջ՝ տարբեր պաշտոններում, ես երբեք կես բառ անգամ չեմ լսել Ռուսաստանի որևէ ղեկավարից, հատկապես նախագահ Պուտինից, որը իր մեջ կշտամբանք պարունակի Եվրամիության հետ մեր համագործակցելու առումով»,- ասել է Սարգսյանը։
Այս խոսքից հետո Հայաստան-Եվրամիություն նոր համաձայնագիրը նույնիսկ կորցնում է իր քաղաքական, բարոյական նշանակությունը՝ համենայնդեպս, այնքան ժամանակ, քանի իշխանության ղեկին է Սերժ Սարգսյանը, որովհետև նա որևէ կերպ չի կարողանում դուրս գալ Պուտինի ստվերից, անգամ Բրյուսելում, հերքելով անհերքելին, ստանձնելով Պուտինի քաղաքական փաստաբանի դերը մի միջավայրում, որտեղ Ռուսաստանի նախագահը նույնանում է բռնության, ագրեսիայի, օկուպացիայի հետ:
Եթե Ղարաբաղյան պատերազմի ճանաչված հրամանատարը դեռ չգիտի 2018-ի իր անելիքը, ապա Հայաստանի աբխազացման հեռանկարը թակել է մեր դուռը՝ մանավանդ, որ անհայրենիք «գազավիկից» հորինվել է այլընտրանք:
«Եթե ես պատկերացնեի, վաղուց արդեն հայտարարած կլինեի։ Այ, երբ որ պատկերացնեմ, այն ժամանակ կհայտարարեմ»,- 2018-ի իր ծրագրերի մասին ասել է Սերժ Սարգսյանը՝ նույնիսկ կարեկցանք շարժելով, որովհետև այլ զգացում չի կարող առաջանալ, երբ տասը տարի պետություն ղեկավարած մարդը չի կարող պատկերացնել իր անելիքը:
