Նախագահ Սերժ Սարգսյանն այսօր աշխատանքային այցով կմեկնի Բելգիայի Թագավորություն՝ մասնակցելու Բրյուսելում նոյեմբերի 23-24-ը կայանալիք Եվրոպական ժողովրդական կուսակցության և ԵՄ Արևելյան գործընկերության գագաթնաժողովներին՝ հայտնում է նախագահի մամուլի ծառայությունը: Ըստ ամենայնի՝ Հայաստան-Եվրամիություն Շրջանակային համաձայնագրի և Արևելյան գագաթնաժողովի հռչակագրի հետ կապված լուծումները գտնված են, թեև որոշակի ինտրիգներ Բրյուսելում չեն բացառվում: Շատ ավելի կարևոր է, թե ինչպիսի քաղաքական սպասումներ, ակնկալիքներ են ձևավորված Երևանում, բովանդակային առումով ի՞նչ է տալու եվրաինտեգրման նոր մակարդակը Հայաստանին:
Բացարձակ ճշմարիտ է թվում այն տեսակետը, որ այս համաձայնագրի պոտենցիալը շատ մեծ է՝ այն ընդհուպ կարող է հեռանկարում Եվրամիության դռները բացել Հայաստանի առջև, եթե համապատասխան կամք ցուցաբերվի Հայաստանում, և հակառակը՝ համաձայնագիրը ոչինչ չի տալու Հայաստանին, եթե մեր երկիրը շարունակի նույն խոտոր ընթացքը:
Դժբախտաբար, Հայաստանի հասարակությունն արժեքային առումով դեգրադացված է, և այս օրերի պատմական իրադարձությունները տեղի են ունենում հանրային անտարբերության, դիսկուրսի ու քննարկումների բացակայության ֆոնին: Սա հանգամանք է, որը լրջորեն թուլացնում է Հայաստան-Եվրամիություն համաձայնագրի քաղաքական նշանակությունը, որովհետև փաստաթղթի կիրառական հետևանքը միանգամայն այլ կլիներ հասարակության սուբյեկտության դեպքում:
Իհարկե, Հայաստան-Եվրամիություն համաձայնագրի շուրջ Հայաստանում գոյություն ունի աննախադեպ քաղաքական կոնսենսուս՝ իշխանությունից սկսած և վերջացրած նույն այդ իշխանությանը զինված ճանապարհով տապալելու պատրաստակամություն ունեցող «ծռերով»: Սակայն այդ քաղաքական կոնսենսուսը, կոնսոլիդացիան, մեծ իմաստով, չունեն բովանդակություն, ձևակերպված քաղաքական պատվեր, հանրային հիմք: Սերժ Սարգսյանի իշխանության պարագայում եվրաինտեգրման նոր մակարդակն ընդամենը բարենպաստ ստատուս քվոն ամրագրելու փորձ է: Չկա որևէ նախադրյալ, հիմք, որը թույլ կտա ենթադրել, որ համաձայնագրի ստորագրմանը հաջորդելու են համակարգային, ինստիտուցիոնալ բարեփոխումներ, մրցակցային պետության ստեղծմանը միտված քայլեր: Թերևս սրանով է բացատրվում ռուսական կողմի ընդգծված անտարբերությունը:
Սերժ Սարգսյանի իշխանությանը Բրյուսելից պետք է ճանաչում և փող, իսկ այս պարագայում համաձայնագիրը դառնալու է ոչ թե բարեփոխումների ազդակ, այլ ճանապարհ է բացելու իմիտացիոն նոր դրսևորումների, Երևանի և Բրյուսելի հրապարակային և տողատակային բանավեճերի համար, որոնց առանցքում լինելու է տարբեր ակնկալիքների, աշխարհայացքների բախումը: Նման դեպքերում հետևանքը լինում է հասարակության հիասթափությունը եվրոպական արժեքներից, ինստիտուտներից, ինչի դրսևորմանն ականատես դարձանք Մոլդովայում, երբ եվրաասոցացման գաղափարը հասարակությունը նույնացրեց կոռումպացված իշխանության հետ՝ նախագահական ընտրություններում քվե տալով ռուսամետ թեկնածու Դոդոնին:
Հայաստանի համար եվրաինտեգրման ասոցացումը Սերժ Սարգսյանի իշխանության հետ ավելի ծանր հետևանքներ կունենա, որովհետև հանրային գիտակցության մեջ կվերածնվեն ռուսասիրական տրամադրությունները: Նման ռիսկեր Հայաստանում կան, որովհետև կարգախոսային ձևակերպումներից զատ՝ որևէ քաղաքական ուժ չի ստանձնել երկրի եվրաինտեգրման պատասխանատվությունը՝ Սերժ Սարգսյանին մենակ թողնելով նաև եվրոպական դաշտում:
