Երեկ ՊԵԿ-ը հրապարակել է տոնավաճառներում առևտրային գործունեություն իրականացնող տնտեսվարող սուբյեկտներին՝ այդ թվում «Առինջ մոլին» վերաբերող տեղեկատվություն: Կառավարության նպատակը պարզ է ու ակնհայտ` նույնիսկ վիճակագրության մանիպուլացիայի մակարդակում փորձ է արվում պատրանք ստեղծել, թե ՊԵԿ-ը պայքարում է ստվերային տնտեսության դեմ, ընդ որում` մի քանի օր առաջ ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանը խորհրդարանական ամբիոնից ակնարկեց, որ բողոքի ցույցի դուրս առևտրականների թիկունքում պատսպարվում են խոշոր գործարարներ: Գոնե այս պահին կառավարության մարտավարությունն ավելի արդյունավետ է թվում, որովհետև Կարեն Կարապետյանի թիմին հաջողվել է լոկալացնել խնդիրը` այն դարձնելով առևտրականների ու ՊԵԿ-ի հակադրության թեմա:
Կարեն Կարապետյանը բավականին հմուտ իրեն կարողացել է ձերբազատել քաղաքական պատասխանատվությունից և, ինչքան էլ տարօրինակ է` հենց բողոքի դուրս եկած «Առինջ մոլի» առևտրականների շնորհիվ: Առևտրականները բացարձակապես չպետք է բարդույթավորվեն այն հանգամանքից, որ իրենց հարցը դարձել է կառավարություն-«Ծառուկյան» դաշինք հակադրության թեմա, որովհետև ամբողջ աշխարհում է խիստ հարաբերական սոցիալական, քաղաքացիական շարժումների և քաղաքական գործընթացի սահմանը: Նույնիսկ հակառակը` շատ դրական է, որ առևտրականներն ԱԺ-ում ունեն իրենց պահանջների տրանսլյատոր քաղաքական ուժ, որովհետև դա հնարավորություն է ընձեռում ինստիտուցիոնալ տեսք հաղորդել շարժմանը և տարողունակ դարձնել պահանջների օրակարգը` հակադրության մյուս կողմում դնելով ոչ թե մահակի դեր կատարող ՊԵԿ-ին, այլ` կառավարությանը, վարչապետ Կարեն Կարապետյանին:
Ուսանողական շարժման տխուր ճակատագիրը պետք է դաս լինի առևտրականների համար: Ուսանողները հայտնվեցին իշխանության որոգայթում, որովհետև շարժման օրակարգում կարևոր, բայց` մեծ հաշվով, հետևանքային լոկալ խնդիր էր, ըստ այդմ` գործընթացը միագիծ ու կանխատեսելի էր: Եթե առևտրականներն ուզում են հաջողության հասնել, պետք է մեծացնեն պահանջների շրջանակը, որովհետև իրենց ներկայացրած «հարկային տեռորն», ըստ էության, դարձյալ լոկալ խնդիր է, որը հետևանք է Կարեն Կարապետյանի վարած անտաղանդ, ոչ արդյունավետ քաղաքականության: Առևտրականների բարձրացրած խնդրի լուծումը ոչ թե ՊԵԿ-ի դաշտում է, այլ` քաղաքական համակարգում, տվյալ դեպքում` գլոբալ այն տիրույթում, որը գտնվում է Կարեն Կարապետյանի իրավասությունների շրջանակներում:
Առևտրականները պետք է բարձրացնեն երկրի առջև ծառացած կենսական կարևորության հարցեր, բոլոր այն խնդիրները, որոնք վարչապետի քաղաքականության մանդատի տիրույթում են: Այդ պարագայում առևտրականների շարժման սոցիալական բազան կընդարձակվի, գործ կունենանք զանգվածային սոցիալական ընդվզման հետ, որը կարող է հաջողել, հասնել կառավարության գլոբալ քաղաքականության արմատական վերանայմանը կամ նույնիսկ` կաբինետի փոփոխությանը: Ուսանողների նման պետք չէ վախենալ քաղաքականացումից, որովհետև դրա այլընտրանքը շարժման փոշիացումն է:
2018-ի իշխանության համատեքստը նույնիսկ խիստ բարենպաստ առիթ է, որովհետև օբյեկտիվորեն շատացել են, այսպես կոչված, Էլիտար կամ հասարակական խմբերը, որոնք ձգտում են ստատուս-քվոյի փոփոխության: Նման «ձնհալի» հնարավորություն առաջիկա տարիներին գուցե այլևս չընձեռնվի:
