Դեռ բոլորիս աչքի առաջ է Սերժ Սարգսյան-Իլհամ Ալիև Ժնևյան առանձնազրույցը պատկերող տպավորիչ լուսանկարը` երկու նախագահների լավատեսություն ներշնչող ժպիտներով, բնաշխարհի գողտրիկությունը և դրա խորքերում խաղաղությունը խորհրդանշող ֆոնով: Ավաղ, տպավորությունն է խաբուսիկ, որովհետև Ալիևը, ըստ ամենայնի, ընդամենը մի քանի ժամով էր առերեսվում եվրոպական քաղաքակրթությանը` հետո կրկին իր «աշխարհ» վերադառնալու համար:
Հոգեմաշ պատերազմը շարունակվում է` լափելով երիտասարդ կյանքեր, մարելով օջախների ճրագներ: ԼՂՀ ՊԲ-ն հայտնել է, որ այսօր ժամը 15:50-ի սահմաններում, ՊԲ հյուսիսարևելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասում, հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից, մահացու հրազենային վիրավորում է ստացել ՊԲ զինծառայող, 1998թ. ծնված Տիգրան Արմենի Խաչատրյանը:
Սարգսյան-Ալիև հանդիպումը բազմաթիվ վերլուծությունների, մեկնաբանությունների առիթ տվեց, նույնիսկ` լավատեսական: Սակայն լավատեսական գնահատականները, մեծ հաշվով, հիմք չունեն, որովհետև գործ ունենք իռացիոնալ մտածողություն ունեցող ռեժիմների, կարգավորման գործընթացն իրենց քաղաքական շահերին ծառայեցնող առաջնորդների հետ:
Հայաստանի իշխանությունները պատերազմ չեն ուզում, բայց նաև վախենում են խաղաղության հեռանկարից, որովհետև խաղաղությունը ենթադրում է փոխզիջում, դրան գնալու քաղաքական խիզախություն, կամք, պատասխանատվություն: Հայաստանի իշխանություններն այդ որակներով օժտված չեն. նրանք ունեն լեգիտիմության դեֆիցիտ` բառի լայն իմաստով, առաջին հերթին` քաղաքական, բարոյական հարթության վրա: Պատերազմում հաղթելը ոչինչ է, եթե պարտվում ես խաղաղությունը: Թերևս այս գիտակցության պակասն է, որ Հայաստանի իշխանությանը պատասխանատու է դարձնում առաջնագծում նահատակված յուրաքանչյուր հայորդու համար: Ադրբեջանի իշխանությունների մասին չենք էլ ուզում խոսել, որովհետև Բաքվի էլիտան վաղուց իրեն դրել է քաղաքակրթության լուսանցքում` անհաշտ պայքար մղելով առաջադիմության դեմ` հարազատ երկրում, հայ-ադրբեջանական սահմանին, միջազգային հարթակներում:
Գուցե հերթական զինվորի նահատակության վշտի պահին մեր խոսքերը չընկալվեն, սակայն Ալիևի մարդասպանության յուրաքանչյուր ակտին Հայաստանը պետք է պատասխանի արդիականացման նոր թռիչքով, Ղարաբաղյան հակամարտությունը քաղաքակրթական երկընտրանքի հարթություն տեղափոխելով: Սա է խաղաղության և հաղթանակի բանալին: Խաղաղության ամենամեծ նպատակը մարդն է, այն գիտակցության ամրապնդումը, որ մեկ մարդու կորուստն անգամ ողբերգություն է:
