Ժնևի հանդիպումից հետո Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը հայ համայնքի հետ հանդիպմանը վկայեց այն մասին, որ Սարգսյանի համար այդ հանդիպումն իշխանության 2018-ի խնդրի որոշակի քարտ-բլանշ էր, որը Մինսկի խմբի մակարդակով հանդիսացավ Մոսկվայում ավելի վաղ ստացած նրա քարտ-բլանշի շարունակությունը կամ ամբողջացումը: Դրա վկայությունն այն է, որ Ժնևի հանդիպումը գործնականում ոչ միայն ճնշում չբերեց Հայաստանի վրա, այլ նաև շվեյցարահայ համայնքի հետ հանդիպմանը ելույթում Սարգսյանն իրեն թույլ տվեց փափուկ ուժի դրսևորում Ալիևի նկատմամբ: Փափուկ ուժը ինքնավստահության դրսևորում էր՝ ի տարբերություն շանտաժային տոնայնություն ունեցող ալիևյան հայտարարությունների, որ նախորդում էին Ժնևին: Ընդ որում, հետաքրքիր էր Ալիևի օգնական Մամեդովի արձագանքը, որը ասաց, թե Սարգսյանը իր ելույթով բարձրաձայնելով հանդիպման մասին՝ խախտել է լռելու պայմանավորվածությունը:
Բանն այն է, որ խոսելու առանձնապես թեմա հանդիպումից հետո չկար, և այդ իմաստով Սերժ Սարգսյանի ելույթն առանձնապես պարունակում էր իշխանական կամ քաղաքական պլանների տողատակ, քան կարգավորման հարցում որևէ զարգացում: Պատահական չէ, որ Բաքուն էլ բավարարվեց զուտ իր ներքին սպառման համար անհրաժեշտ արձագանքով: Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչ բովանդակության պլան կամ, այսպես ասած, Ա, Բ, թե որևէ այլ պլան է Սարգսյանն արժանացրել Մինսկի խմբի համանախագահության հավանությանը: Այդ պլանը նրա գնա՞լն է ենթադրում, թե՞ իշխանության մնալը: Սակայն դա չի նշանակում, որ Սարգսյանը կբացի հավանության արժանացած պլանը մոտակայքում:
Նախ՝ ֆորս-մաժորը ժամանակակից աշխարհում ոչ միայն բացառված չէ, այլև նույնիսկ մեծ հավանականություն ունեցող երևույթ է: Հետևաբար Սարգսյանը կարող է ստիպված լինել փոխել պլանները: Մյուս կողմից՝ ինքնին այդ հանգամանքը՝ պլանների անորոշությունը, կառավարման գործիք է հատկապես Հայաստանի համակարգի պայմաններում: Դրանով նա առնվազն թեստավորում է իշխանությունը, այն էլ՝ ամենօրյա ռեժիմով: Սարգսյանը չի հրաժարվի այդ գործիքից: Առավել ևս, որ արտաքին դաշտում ստացել է որոշակի հավանություն:
Այդ կոնտեքստում հետաքրքիր է դառնում ԵՄ-ի հետ համաձայնագրի շուրջ իրավիճակը: Երևանը կարծես թե առանձնապես չի փորձում Եվրամիության վրա ճնշում բանեցնել համաձայնագրի նոյեմբերյան ստորագրման հնարավոր տեխնիկական խնդիրների մասով, որ նշմարվում են ԵՄ-ում: Սերժ Սարգսյանը կարծես թե այդ մասով, այսպես ասած, փոխանակում է կատարել՝ Ժնևում հավանության արժանացնելով իր պլանները, դրա դիմաց Բրյուսելում ազատություն տալով Եվրամիության պլաններին, որոնք կարծես թե բախվում են ներեվրոպական խնդիրների: Ընդ որում, այդ խնդիրների մասով իրավիճակը կարող է ներազդող գործոնների առումով լինել Եվրամիությունից դուրս, այդ թվում՝ Ռուսաստանում:
Սարգսյանը այդպիսով եվրոպացիներին կարծես ժամանակ է թողնում Ռուսաստանի հետ խնդիրների մասով՝ ստանալով դրա դիմաց լրացուցիչ ժամանակ իր իշխանության համար:
