Ռուսաստանի ПАРНАС ընդդիմադիր կուսակցության առաջնորդ, նախկին վարչապետ Միխայիլ Կասյանովը ծավալուն հարցազրույց է տվել ուկրաինական «112 Украина» հեռուստաընկերության «Гордон» ծրագրին, որտեղ հանգամանալից անդրադարձել է Վլադիմիր Պուտինի գործունեությանը` հատկապես քննադատելով նրա արտաքին քաղաքականությունը: Կասյանովի վիճակը նուրբ է այն առումով, որ նա Պուտինի նախագահության առաջին ժամկետում` մինչև 2004թ-ը, եղել է երկրի վարչապետ: Կասյանովը, թերևս` արդարացնելու համար իր վարչապետությունը կամ մոտիվացնելու համար իր այսօրվա արմատական քննադատությունը, հեռուստադիտողներին համոզում է, որ մինչև 2004-ի սեպտեմբերը գործ ենք ունեցել միանգամայն այլ` «բարի» Պուտինի հետ, որը կերպարանափոխվել և իր չեկիստական արմատին է վերադարձել Բեսլանի՝ 2004թ-ի սեպտեմբերի ահաբեկչությունից հետո:
Բնավ ցանկություն չունենք մանրանալու Ռուսաստանի ներքաղաքական անցուդարձի մանրամասների մեջ, միայն նկատենք, որ Կասյանովն այս հարցազրույցում հետաքրքիր բացահայտումներ է անում ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների նկատմամբ Պուտինի քաղաքականության վերաբերյալ: Նա ասում է, թե Պուտինը նախկին խորհրդային հանրապետություններին լիարժեք անկախ պետություն չի համարել և չի համարում: Անկախ Կասյանովի այս բացահայտումից` դա տեսանելի է բոլորի համար: Նախկին վարչապետն ու այսօրվա ընդդիմադիրը, սակայն, շտապում է պնդել, որ այդ հարցում ինքը սկզբունքային հակասություններ է ունեցել Ռուսաստանի նախագահի հետ:
Կասյանովի այս պնդումը, գոնե Հայաստանի մասով, մեղմ ասած, հեռու է իրականությունից: Փաստերն ավելի խոսուն են և վկայում են այն մասին, որ «Գույք` պարտքի դիմաց» տխրահռչակ ծրագիրը, որի միջոցով, 120 միլիոն դոլար պարտքի դիմաց, էապես սահմանափակվեց Հայաստանի անկախությունը, իրականացվել է հենց Կասյանովի վարչապետության շրջանում: Կասյանովն այս դեպքում ոչ թե եղել է Պուտինի քաղաքականության հնազանդ կատարողը, այլ` Հայաստանի համար նվաստացուցիչ այդ համաձայնագրի գաղափարախոսը, համենայնդեպս՝ դրա հիմնական լոբբիստը Ռուսաստանի իշխանության մեջ: Ասել կուզենք, որ Կասյանովը նույնքան նվիրված է եղել կայսերական քաղաքականությանը, որքան` այն ժամանակվա նրա անմիջական ղեկավար և այսօրվա հիմնական ընդդիմախոս Պուտինը:
Ռուսաստանի այսօրվա, այսպես կոչված, լիբերալ ընդդիմության հիմնական պրոբլեմներից մեկն այն է, որ դրա լիդերությունը ստանձնել են գործիչներ, ովքեր լիբերալ են պայմանականորեն և իշխանությունից դուրս են մղվել ոչ թե իրենց համոզմունքների, այլ` համակարգային ֆիլտրումների հետևանքով: Նույն պրոբլեմը` որոշակի առանձնահատկություններով, բնորոշ է Հայաստանի քաղաքական համակարգին: Պատահական չէ, որ թե՛ Հայաստանում և թե՛ Ռուսաստանում նախկին պաշտոնյաներին բնորոշ է պոպուլիզմը: Հայաստանը չուլանի վերածած Ռոբերտ Քոչարյանը կարող է ժամերով խոսել իր նախագահության շրջանի արդյունավետ կառավարման մասին, Հայաստանին օկուպացիոն գործարք պարտադրած Կասյանովն անկաշկանդ մերկացնում է Պուտինի կայսերական քաղաքականությունը: Դա է պատճառը, որ եվրասիական տարածքում քաղաքականությունն այնքան է արժեզրկվել, որ ընտրողն իր քվեն օտարում է «մի փոր հացով»: