Բաքվում մի քանի հազար մարդ է մասնակցել ընդդիմության հանրահավաքին, որն անցկացվել է «Մեխսուլ» մարզադաշտում: «Թուրան» գործակալության փոխանցմամբ՝ հանրահավաքն ընթացել է «Վերադարձրեք ժողովրդից գողացված փողերը», «Նավթից մի մաս՝ յուրաքանչյուր քաղաքացուն» կարգախոսների ներքո: Խոսքը, բնականաբար, «Ադրբեջանական լվացքատուն» անունը ստացած կոռուպցիոն սկանկալում հիշատակվող երեք միլիարդ դոլարի մասին է, որը Ադրբեջանից ապօրինի դուրս է բերվել և ծախսվել եվրոպացի ազդեցիկ պաշտոնյաներին ու քաղաքական գործիչներին կաշառելու, վերնախավի համար թանկարժեք գույք, ոսկեղեն ու պճնանքի այլ առարկաներ ձեռք բերելու համար: Կարող ենք արձանագրել, որ սա Ադրբեջանի հասարակության և ընդդիմության, ըստ էության, առաջին հրապարակային արձագանքն է Ալիևի իշխանության հետ կապված կոռուպցիոն վերջին սկանդալին:
Հաշվի առնելով Ադրբեջանի իշխանության ավտորիտար բնույթն ու ճնշումները` հանրահավաքը նույնիսկ կարելի է հաջողված համարել, որովհետև եթե մի քանի հազար մարդ մասնակցում է հրապարակային միջոցառման, ենթադրվում է, որ Ադրբեջանում հակակոռուպցիոն տրամադրությունները բավականին պոպուլյար են: Մյուս կողմից` նկատենք, որ սա Ադրբեջանի ընդդիմության առաջին հանրահավաքը չէ հակակոռուպցիոն օրակարգով: Բաքվի այսօրվա հանրահավաքն ուշագրավ է երկու հարթության վրա:
Մենք չենք հիշում, որ Հայաստանի ընդդիմությունը հանրահավաք անցկացրած լինի իշխանությունների կոռումպացվածության թեմայով և սա այն դեպքում, երբ մեր հասարակությունն ավելի առաջադեմ է համարվում:
Որևէ մեկը չի կարող պնդել, թե Հայաստանի իշխանությունն ավելի պակաս կոռումպացված է: Եթե անգամ Հայաստանում և Ադրբեջանում կոռուպցիայի ծավալները տարբեր են, դա չի նշանակում, թե Հայաստանի իշխանավորների ախորժակն ավելի սահմանափակ է` մեր երկրի հնարավորություններն են ավելի համեստ: Ուրեմն, պատճառները պետք է փնտրել այլ տեղ:
Ինչքան էլ ցավալի է խոստովանել` վերջին տարիներին մեր հասարակության մտածողությունը զգալիորեն քրեականացվել է, ինչի հետևանքով ժողովուրդն ավելի հանդուրժող, նույնիսկ լոյալ է դարձել ոչ միայն կոռուպցիայի, այլ նաև` իշխանության քրեական վարքագծի այլ դրսևորումների հանդեպ: Գոյության իրավունք ունի, իհարկե, ավելի խորքային մեկ այլ պատճառ: Հայաստանում ցանկացած ելույթ, հայտարարություն կոռուպցիայի դեմ Ռուսաստանը համարում է իր դեմ արված քայլ:
Պատահական չէ ռուսական մամուլի և պաշտոնական շրջանակների կոշտ արձագանքը Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Միլսին կամ Երևանում ԵՄ պատվիրակության ղեկավար Պյոտր Սվիտալսկուն, երբ նրանք քննադատում են Հայաստանում տեղ գտած կոռուպցիոն դրսևորումները:
Կոռուպցիան, կոռուպցիոն համակարգը այն կարևոր գործոններն են, որոնց միջոցով Ռուսաստանն ապահովում է իր ազդեցությունը Հայաստանում: Հայաստանի և Ադրբեջանի ընդդիմությունների հետ կապված մյուս պրոբլեմն այն է, որ նրանց քննադատությունները հիմնականում արժանանում են իշխանությունների նույնաբովանդակ արձագանքին: Օրինակ` բանակային կոռուպցիայի թեմայի վրա Հայաստանում գրեթե տաբու է դրված, որովհետև իշխանություններն առաջին պլան են բերում պատերազմի գործոնը: Միշտ հեշտ է ընդդիմության երեսին շպրտել, որ ինչ-որ գումարներ ոչ թե յուրացվել են ու դարձել են իշխանավորների դղյակներ, այլ ուղղվել են բանակի ուժեղացմանը կամ սահմանների ամրությանը:
Կասկած չկա, որ Իլհամ Ալիևն այսօր կամ վաղը կհոխորտա, որ ընդդիմության նշած երեք միլիարդ դոլարն ոչ թե ռեժիմի «կեղտոտ» կերպարը «սպիտակեցնելու», այլ, ասենք` Ղարաբաղի «օկուպացիային» վերջ տալու համար է ծախսվել: Հակամարտության մեջ գտնվող երկրների ռեժիմները, որպես կանոն, կոռումպացված և փակ են լինում, իսկ հռետորաբանության մեջ` խիստ «ազգային»: Այ, եթե Հայաստանի և Ադրբեջանի ընդդիմություններն այնքան հասունանան, որ իրենց ներքին պահանջները հարստացնեն խաղաղության օրակարգով, ապա իշխանություններին էապես կզրկեն մանևրելու հնարավորությունից: ԼՂ հակամարտության հնարավորինս արագ կարգավորումը կբացի ոչ միայն երկու երկրների սահմաններն, այլ նաև` համակարգերը` մեծացնելով դրանց նկատմամբ հանրային վերահսկողությունը:
