Կարեն Կարապետյանը հայտարարել է, թե չի եղել ռուսաց լեզվի զարգացման հայեցակարգ մշակելու հանձնարարական: Հայեցակարգի մշակման մասին տեղեկատվությունը Հայաստանում ընկալվեց բավական բուռն հանրային արձագանքով, մտահոգությամբ, որ դա քայլ է Հայաստանում ռուսերենին հատուկ՝ ընդհուպ պետական կարգավիճակ տալու ուղղությամբ:
Ծագում էր պարզ հարց՝ եթե ռուսերենը դիտարկվում է որպես օտար լեզու, որը անհրաժեշտ է խորացնել, ինչո՞ւ այն խորացնել հատուկ՝ մյուս լեզուներից առանձնացված հայեցակարգով: Այդ հարցն առավել ևս առաջանում է այն տրամադրությունների ֆոնին, որ այդ առիթով առկա են Ռուսաստանի իշխանության առնվազն միջին սեգմենտներում, եթե ոչ՝ անմիջականորեն Կրեմլում: Հայեցակարգի մասին տեղեկատվությունը Հայաստանում ըստ այդմ առաջացրեց հակառուսական տրամադրությունների նոր ալիք, միևնույն ժամանակ նաև հակակարենկարապետյանական տրամադրություն, որին առանց այդ էլ շատերը կասկածում են ռուսական մեծապետականության դրածո լինելու և շահերն առաջ տանելու առաքելություն ունենալու համար:
https://www.youtube.com/watch?v=4V-AfVoz44Y
Կարեն Կարապետյանն այժմ հայտարարում է, որ չի եղել հայեցակարգի հանձնարարական: Այդ դեպքում հարց է ծագում՝ իսկ ի՞նչ է եղել, ինչի՞ հիման վրա է կրթության ու գիտության նախարարությունը մշակել այդ հայեցակարգը և հայտարարել, որ դպրոցներում, ըստ դրա, ոչ միայն ռուսերեն դասավանդում կլինի, այլև ուրիշ առարկաներ էլ կդասավանդվեն ռուսերենով: Ո՞վ է նախաձեռնել այդ հայեցակարգը: Կրթության ու գիտության նախարարությունն ի՞նքն է դա որոշել, թե՞ հանձնարարությունը եկել է Սերժ Սարգսյանից: Ընդհանրապես, ծագում է պարզ հարց՝ նախաձեռնությունը քննարկվե՞լ է ՀՀԿ-ՀՅԴ կոալիցիոն խորհրդում: Չէ՞ որ ակնառու են հարցի նրբությունն ու քաղաքական բավականին զգայուն ենթատեքստը, ակնառու է հանրային արձագանքի բավական նուրբ նախադրյալների առկայությունը, ըստ այդմ՝ դրանից բխող քաղաքական ռեզոնանսի անխուսափելիությունը:
Հաշվի առնելով այդ ամենը՝ ենթադրվում է, որ ռուսերենի զարգացման, խորացման հայեցակարգի նախաձեռնությունը պետք է քննարկվեր կոալիցիոն միջկուսակցական խորհրդում, որ նախատեսված է ՀՀԿ-ՀՅԴ հուշագրով: Եթե, իհարկե, այդ խորհուրդը գործում է և ոչ թե, այսպես ասած, բուտաֆորիկ ինչ-որ կառույց է՝ կոալիցիային տեսք տալու համար: Համենայնդեպս, դրա գործունեության նշաններ չկան, կամ կոալիցիան աշխատում է ոչ թափանցիկ:
Գործնականում Կարեն Կարապետյանի հայտարարությունը, թե՝ չի եղել հայեցակարգի հանձնարարական, մերկացնում է նաև ՀՀԿ-ՀՅԴ կոալիցիան: Կարապետյանը հենց սկզբից դեմ է եղել այդ կոալիցիային, թեև այստեղ իհարկե բանը Կարապետյանը չէ՝ կոալիցիային դեմ է եղել նաև Հովիկ Աբրահամյանը:
Ընդհանրապես, խորհրդարանում ՀՀԿ բացարձակ մեծամասնության պայմաններում կոալիցիայի առկայությունը մարտահրավեր և ռիսկ է ցանկացած վարչապետի համար, քանի որ ակնհայտ է, որ այդ կոալիցիան Սերժ Սարգսյանի ձեռքին գործիք է առաջին հերթին վարչապետի դեմ: Արդյո՞ք հայեցակարգը այդ գործիքի գործողության հետևանք է: Համենայնդեպս, Կարեն Կարապետյանը հայտնվեց դրա հարվածի տակ:
Մյուս կողմից՝ հայեցակարգը անհարմարություն կարող է ստեղծել նաև Սերժ Սարգսյանի համար, քանի որ Հայաստանում սրում է հակառուսական տրամադրություն, ինչը կարող է Ռուսաստանում առաջացնել հակառակ արձագանք և հանգեցնել ընդհուպ Հայաստան-ԵՄ շրջանակային համաձայնագրի հանդեպ Մոսկվայի մերժողական վերաբերմունքի՝ զուտ «մեծապետական բարդույթից» ելնելով:
Իհարկե, կա տեսակետ, որ հակառուսականության ալիքը հրահրում է Սերժ Սարգսյանը՝ այն Ռուսաստանի, մասնավորապես՝ Պուտինի հետ «առևտրի» առարկա դարձնելու և ցույց տալու համար, թե միայն ինքը կարող է զսպել այդ ալիքը, կամ Ռուսաստանը կարող է հենվել միայն իր վրա: Զուտ տեսական տրամաբանության տեսանկյունից հնարավոր է, բայց իրական քաղաքականության ռեժիմում թերևս միամտություն է մտածել, թե Պուտինի հետ կարող է անցնել այդօրինակ «պարտիզանական խաղը», եթե «պարտիզանությունը» չի անցնում նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի մոտ՝ ներքաղաքական հարցերում:
Բայց կարո՞ղ է ստացվել այնպես, որ Հայաստանում մշակվում է թե՛ Կարեն Կարապետյանին, թե՛ Սերժ Սարգսյանին հարվածող հայեցակարգ: Դա նշանակում է, որ Հայաստանում չկա իշխանություն, կամ իշխանությունն անցել է ընդհատակ և չի համարձակվում բաց ճակատով պատասխանատվություն ստանձնել իր քաղաքական որոշումների համար: Երկու դեպքում էլ գործ ունենք ազգային անվտանգության սպառնալիքի հետ:
