Վարչապետ Կարեն Կարապետյանն Ազգային ժողովում հայտարարեց, թե Հայաստանը արտոնյալ պայմանով ամենաէժան գազն է ստանում Ռուսաստանից, և եթե կա մեկը, որը Հայաստանի սահման կբերի ավելի էժան գազ, ապա անմիջապես կկնքեն պայմանագիր նրա հետ:
Հայաստանի կառավարության այս մոտեցումը անշուշտ նոր չէ և հնչում է դեռևս Տիգրան Սարգսյանի վարչապետությունից, երբ հայտարարվում էր, որ Հայաստանին որևէ մեկը չի առաջարկում ռուսականից ավելի էժան գազ: Անգամ այն բանից հետո, երբ Հայաստանում Իրանի նախորդ դեսպանը հայտարարեց, որ մեկի համար կարող են վաճառել 400 դոլարով, իսկ մյուսի համար՝ 100, և որ ամեն ինչ կախված է բանակցությունից, Հայաստանի կառավարությունը շարունակեց պնդել, որ չկա էժան գազ առաջարկող: Հետո այդ պնդումները շարունակվում էին Հովիկ Աբրահամյանի պաշտոնավարման ընթացքում, և ահա էստաֆետի փայտիկը փոխանցվել է Կարեն Կարապետյանին: Ընդ որում, ամենևին բացառված չէ, որ փայտիկը միմյանց փոխանցող վարչապետները ճիշտ են ասում՝ չկա ավելի էժան գազ առաջարկող:
Ամբողջ խնդիրը, սակայն, այն է, թե ո՞րն է տվյալ պարագայում Հայաստանի կառավարության գործառույթը՝ սպասել, թե ո՞վ ավելի էժան գազ կառաջարկի, չստանալ որևէ առաջարկ և դրանով արդարացնե՞լ ներկայիս վիճակը, թե՞ փնտրել էժան գազ առաջարկողների, հանդես գալ տարբեր առաջարկներով և նախաձեռնություններով, որոնք, այսպես ասած, ի պատասխան՝ կառաջացնեն էժան գազի տարբերակներ: Այսինքն՝ հարցը սկզբունքային է և մոտեցման մեջ է, թե ինչ դիրքորոշում, ինչ ելակետ պետք է ունենա Հայաստանն այդ հարցում:
Այլ բան, եթե կառավարությանը գոհացնում են ներկայիս գազը, գինը, մատակարարը, պայմանները, գնագոյացման մեխանիզմները: Այդ դեպքում պետք է հայտարարել ոչ թե այն մասին, որ էժան գազ առաջարկող չկա, այլ այն մասին, որ չկա էժան գազի անհրաժեշտություն, և ամեն ինչ ներկայումս լիովին հնարավորություն է տալիս Հայաստանի կառավարությանը զգալ իրեն երջանիկ, ինչպես հաճախ ասում է Կարեն Կարապետյանը: Բայց կառավարությունը չի հայտարարում այդ մասին, որովհետև այդ դեպքում իրավիճակը կստանա էլ ավելի խայտառակ բնույթ: Իսկ բնույթը ներկայումս խայտառակ է այն պարզ պատճառով, որ Հայաստանում շարունակվում է, այսպես ասած, գազի մոգական գնագոյացումը, երբ կառավարությունը տարփողում է, իբր, Հայաստանի ամենաէժան գազի մատակարարման մասին, սակայն Հայաստանի քաղաքացին գնում է աշխարհում ամենաթանկ գազերից մեկը:
Ընդ որում, զավեշտն այն է, որ Հայաստանի բնակիչներին բնակարաններում աշխարհի ամենաթանկ գազը վաճառում է մի ընկերությանը 100 տոկոսով պատկանող ընկերություն, որը իբրև ամենաէժան գազն է վաճառում Հայաստանին սահմանի վրա: Խոսքը «Գազպրոմի» մասին է, որին 100 տոկոսով պատկանում է «Գազպրոմ Արմենիա» հայաստանյան ընկերությունը: Անգամ այն բանից հետո, երբ Կարեն Կարապետյանի վարչապետ նշանակման առիթով «մաղարիչ» եղավ Հայաստանի հանրությանն ու գազի գինն իջեցվեց ձեռնարկությունների և բնակչության համար, այն միևնույն է՝ շարունակում է լինել ամենաբարձրերից մեկն աշխարհում:
Եվ ամենակարևորը՝ շարունակում է անպատասխան մնալ հանրության պարզ հարցը, թե ինչու և ինչպես է փոքր Հայաստանում ներքին շուկայում գազի գինը կրկնապատկվում՝ սահմանի համեմատ: Այդ անպատասխան հարցն էլ թերևս լավագույն պատասխանն է, թե ինչո՞ւ չկա Հայաստանին արվող այլ՝ ավելի շահավետ առաջարկ: Որովհետև Հայաստանի համար շահավետ այդ առաջարկը շահավետ չի կարող լինել «Գազպրոմի» համար: Իսկ այն, ինչ շահավետ չէ «Գազպրոմի» համար, շահավետ չէ Հայաստանի իշխանության համար:
