ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Արման Սահակյանն ասել է, որ այն, ինչ կատարվում է Գյումրիում, ամեն հայաստանցու ու պետական ծառայողի համար ամոթ է: Գյումրիում և առհասարակ` Շիրակի մարզում այնպիսի անտանելի սոցիալական վիճակ է, տնտեսության ակտիվության ցուցանիշն այնքան զրոյական է, որ նույնիսկ կոալիցիայի անդամ պատգամավորը չի կարողանում զսպել զայրույթը: Մյուս կողմից` Շիրակն ու Գյումրին այս առումով ինքնատիպ բացառություն չեն, որովհետև իշխանություններն, ըստ էության, ոչ թե վերացրել են աղետի գոտին, այլ բոլոր մարզերում համահարթեցում են արել հակառակ տրամաբանությամբ` «աղետի գոտու» են վերածել ամբողջ երկիրը: Այսինքն` այնպես չէ, որ Շիրակի հաշվին զարգանում են Սյունիքը կամ Տավուշը և այս առումով` հասկանալի չէ, թե Գյումրիի վիճակի համար ինչո՞ւ պետք է ամաչի նաև շարքային հայաստանցին, որն անկախ բնակության վայրից, նույն իշխանության անպատասխանատու քաղաքականության զոհն է:
Համակարգային տրանսֆորմացիայի փուլում իշխանության ներկայացուցիչների նկատմամբ վերահսկողությունն օբյեկտիվորեն թուլանում է, նրանք նաև հայտնվում են իրարամերժ շահերի բախման կիզակետում, և այս շրջանում համարձակ հայտարարությունների պակաս չի լինելու: Օրինակ` Սամվել Ֆարմանյանը խիստ օբյեկտիվ հարցազրույց տվեց արտագաղթի թեմայով, նույնիսկ ասել էր, որ այդ խնդրով մտադիր է աշխատանքային խումբ ձևավորվել խորհրդարանում, սակայն այնպիսի տպավորություն է, որ պատգամավորը ոչ թե իշխանությանն է մտադիր ծառայեցնել իր բարձրացված խնդրի լուծմանը, այլ հակառակը` ժողովրդագրական խնդիրն է ծառայեցնելու ներհամակարգային պայքարի տրամաբանությանը: Հիմա այս պարագայում, եթե Արման Սահակյանն իսկապես մտահոգ է Գյումրիի խնդիրներով, ապա վերացական գնահատականների փոխարեն պետք է նշի ստեղծված վիճակի կոնկրետ պատասխանատուներին, որպեսզի ասելիքը կշիռ ունենա, նաև նպաստի բարձրացված խնդիրների լուծմամը:
Ո՞վ է ստեղծված վիճակի պատասխանատուն` Գյումրիի քաղաքապե՞տը, որը Սահակյանի կուսակիցն է, դաշնակցական մարզպե՞տը, թե՞ երկուսին էլ մոլորեցնող վարչապետը, որը ընթացք չի տվել տարվա ընթացքում Շիրակի մարզում հաստատված տաս ներդրումային ծրագրերից որևէ մեկին: Ընդ որում, այդ ծրագրերի ընդհանուր ծավալն ընդամենը մեկ ու կես միլիարդ դրամ է, ինչն անլուծելի խնդիր չէ անգամ Հայաստանի կառավարության համար, մանավանդ երբ թմբկահարվում է 5-6%-ոց տնտեսական աճի մասին: Սակայն Սահակյանը հանդես է գալիս ընդհանուր քննադատությամբ` մտածելու տեղիք տալով, որ նրա ասածները գուցե հետևանք են ներիշխանական խմորումների կամ մարզում շահերի բախման: Մինչդեռ` հասարակությունը և հատկապես գյումրեցիները, իրավունք ունեն իմանալու, թե ո՞ր պաշտոնյան պետք է ամաչի` իրենց այս վիճակին հասցնելու համար: Չնայած Հայաստանի իշխանությունում վաղուց մոռացել են, թե ինչ է ամոթը, և դա բոլորից լավ գիտի հենց անհասցե ամոթանք տվող պատգամավորը:
