Հայաստանը կմասնակցի Վրաստանում նախանշված «Agile Spirit 2017» բազմազգ զորավարժություններին: Դրանք կանցկացվեն սեպտեմբերի 3-11-ը Ախալցխայի Օրֆոլո հրաձգարանում և լեյտենանտ Շոթա Խուրցիձեի անվան զրահատանկային կենտրոնում:
Վրաստանի ՊՆ-ի հաղորդմամբ՝ «Agile Spirit 2017» բազմազգ զորավարժությունները կազմակերպում են Վրաստանի զինված ուժերն ու ԱՄՆ-ի ծովային հետևակայինները: Վարժանքների նպատակն է ՆԱՏՕ-ի արձագանքման ուժերի կազմում համատեղ գործողություններին կամ ճգնաժամերին նախապատրաստումը, ինչպես նաև ԱՄՆ-ի և գործընկեր երկրների հետ փոխգործակցության կատարելագործումը: Զորավարժություններին կմասնակցեն նաև ՆԱՏՕ-ի անդամ և գործընկեր պետությունների՝ Վրաստանի, ԱՄՆ-ի, Բուլղարիայի, Լատվիայի, Ռումինիայի, Ուկրաինայի ներկայացուցիչները:
Արձանագրենք, որ Հայաստանը դարձյալ մասնակցում է, ըստ էության, ՆԱՏՕ-ի զորավարժություններին այն երկրների հետ միասին, որոնք Մոսկվայի կողմից, մեղմ ասած, բարեկամների շարքին չեն դասվում: Հայաստանի իշխանությունները հետևողականորեն դիվերսիֆիկացնում են երկրի պաշտպանական քաղաքականությունը՝ անկախ այն ագրեսիվ ու ապառնալից հռետորաբանությունից, որը հնչեց ռուսաստանյան կիսապաշտոնական փորձագիտական շրջանակներից, երբ Հայաստանն անցած ամիս Վրաստանում մասնակցեց ՆԱՏՕ-ի զորավարժություններին:
Թերևս Երևանում վերջնականապես հասկացել են, որ անիմաստ է հույս դնել ՀԱՊԿ-ի ադեկվատության կամ այն բանի վրա, որ հնարավոր է ազդել ռուս- ադրբեջանական ռազմատեխնիկական համագործակցության վրա, և հետևողականորեն օգտվում են այն պատուհանից, որը թույլ է տալիս ավելի ինստիտուցիոնալ համագործակցություն ծավալել ՆԱՏՕ-ի հետո, ինտեգրվել նրա ենթակառույցներին և ծրագրերին:
Սա այն դեպքն է, երբ երկիրը, իր կարգավիճակից ելնելով, չի կարողանում բարձրաձայնել արտաքին և պաշտպանական քաղաքականության փոփոխությունների մասին, սակայն դա փորձում է անել գործնական, թեկուզ փոքր քայլերով՝ առանց բարձրագոչ հայտարարությունների: Հայաստանը ԵՏՄ և ՀԱՊԿ անդամ է ու ֆորմալ առումով կատարում է իր պարտավորություններն այս կառույցների առաջ, մյուս կողմից՝ Հայաստանի իշխանությունները տողատակում հասկանում են, որ զարգացման ռեսուրս տեսնում են արևմտյան կառույցների հետ համագործակցության դաշտում:
Պատահական չէ, որ վերջին տասն օրվա ընթացքում երկրի նախագահն ու վարչապետը բարձրաձայնում են այն մասին, որ Հայաստանն աշնանը ԵՄ-ի հետ ստորագրելու է շրջանակային նոր համաձայնագիրը: Սա ոչ այնքան ինքնավստահության դրսևորում է, որքան կանխարգելիչ քայլ, որն ուղղված է հնարավոր «սեպտեմբերի 3»-ի կանխմանը: Կամ այն փաստը, որ Հայաստանն իրար հետևից մասնակցում է ՆԱՏՕ-ի մի քանի զորավարժությունների, հուշում է, որ Երևանում փորձում են հարաբերությունների ինստիտուցիոնալ նոր հիմքով անշրջելի դարձնել Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերությունները:
Մոսկվայում, բնականաբար, խանդով ու դժկամությամբ են արձագանքում Երևանի մերձեցմանը ԵՄ-ի և ՆԱՏՕ-ի հետ, ինչի վկայություններն են հենց փորձագիտական կոշտ գնահատականները: Մյուս կողմից՝ քաղաքակիրթ աշխարհից հետևողականորեն մեկուսացող Ռուսաստանը չունի ռեսուրսներ Հայաստանի քաղաքականության վրա կտրուկ ներազդելու՝ մանավանդ, որ Ադրբեջանին ռուսական սպառազինության մատակարարումները, մեծ իմաստով, լեգիտիմացրել են Հայաստանի քաղաքականության արևմտյան շրջադարձը:
Մնում է բացահայտ սադրանքը, որը Մոսկվան կարող է հրահրել Արցախում, սակայն դա նույնքան ռիսկային է հենց Ռուսաստանի համար:
