Ֆուտբոլի Հայաստանի ազգային հավաքականում ժամանակին արդյունավետ և տպավորիչ խաղ էին ցուցադրում Արման և Արտավազդ Քարամյանները: Շատ դեպքերում մերոնք հաղթել են հենց այս ֆուտբոլիստների շնորհիվ: Քարամյան եղբայրները երկար տարիներ ելույթ են ունեցել Ռումինիայի առաջնությունում՝ հանդես գալով նաև հեղինակավոր «Ստյաուա» թիմում: Այժմ Քարամյան եղբայրները Բուխարեստում մարզչական գործունեություն են ծավալել: Սեպտեմբերի 1-ին, Հայաստանի ազգային հավաքականը Ռումինիայի մայրաքաղաքում աշխարհի առաջնության ընտրական փուլի 7-րդ տուրում մրցելու է Ռումինիայի հետ: Առաջիկա հանդիպման վերաբերյալ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցեց Արման Քարամյանի հետ:
– Ինչպե՞ս կգնահատեք կողմերի հնարավորությունները։
– Ինչպես Հայաստան-Ռումինիայի խաղից առաջ ասացի՝ 50-50, բայց հիմա նույն բանն ասել չեմ կարող: Դրանից հետո խմբային փուլում թե՛ Ռումինիան և թե՛ Հայաստանը պարտություններ կրեցին, և կողմերը լավ վիճակում չեն գտնվում։ Այս անգամ Ռումինիայի շանսերն ավելի մեծ են, որովհետև խաղում է տանը՝ իրենց երկրպագուների մոտ ու իմ կարծիքով՝ մարզադաշտը լեփ-լեցուն կլինի։ Բայց շանսեր միշտ էլ կան, ֆուտբոլ է, պետք է խաղանք և կարևորը նույն սխալները չկրկնենք, որոնք թույլ տվեցինք Հայաստանում: Երևանում 2-րդ րոպեին 11 մետրանոց և կարմիր քարտ ունեցանք։ Ռումինացի ֆուտբոլիստներն ավելի շատ են արտասահմանյան թիմերում խաղում, բայց ֆուտբոլը մնում է ֆուտբոլը, պետք է խաղան հաղթանակի համար։
– Ի՞նչ կասեք ներկայիս հավաքականի մասին, ո՞ր ֆուտբոլիստներին կառանձնացնեք։
– Ճիշտն ասած՝ բացի Մխիթարյանից և մի քանի հոգուց, մնացածին չեմ էլ ճանաչում, քանի որ հիմնական կազմը երիտասարդ է և իմ կարիերայի ընթացքում չեմ հանդիպել նրանց։ Ռումինիայի ֆուտբոլիստներին ավելի լավ եմ ճանաչում, քանի որ այստեղ եմ բնակվում ու ամեն օր հանդիպում եմ նրանց: Բացի այդ, այստեղ ֆուտբոլն ավելի զարգացած է ու ավելի առաջ է, քան Հայաստանում: Այսպիսի հավաքականով նմանատիպ մրցաշարում շատ դժվար կլինի լավ արդյունքի հասել։
– Հայաստանը և Ռումինիան, ըստ Ձեզ, հնարավորություն ունեն պայքարելու եզրափակիչ փուլ դուրս գալու համար։
– Հնարավորությունները քիչ են, կարելի է ասել՝ հնարավոր էլ չէ պայքարել 1-ին կամ 2-րդ տեղերի համար։
– Դուք աննկատ հեռացաք հավաքականից: Ձեր եղբոր հետ միասին մեծ ներդրում ունեք Հայաստանի հավաքականում։ Արդյո՞ք չարժեր հրաժեշտի խաղ կազմակերպել։
– Դե դրա մասին թող մտածեն մյուսները, որովհետև մենք որպես ֆուտբոլիստ ինչ կարողացել արել ենք ազգային հավաքականի համար: Մենք չէինք կարող մեր հրաժեշտի խաղը կազմակերպեինք, որովհետև ֆուտբոլիստը չի կազմակերպում հրաժեշտի խաղը: Դե անցավ գնաց, ի՞նչ ասեմ, այսպես ստացվեց։
– Իսկ ինչո՞վ եք այժմ զբաղվում Ռումինիայում։
– Ռումինիայում 2003 թվականին ծնված 14-15 տարեկանների թիմ եմ մարզում, արդեն 8 տարի է, սպասում ենք նոր առաջնությանը, որը կսկսվի սեպտեմբերի 3-ին: Անցյալ տարի Բուխարեստի առաջնությունում փոխչեմպիոն դարձանք։ 8 Տարվա մեջ 11 գավաթ ենք տարել, որոնցից 7-ը 1-ին տեղ: Այնպես, կարևորը որ մարզում եմ իմ երեխաներին։
– Ի՞նչ կմաղթեք մեր հավաքականին և երկրպագուներին։
– Մաղթում եմ հաղթանակ, թող գան ու դուխով խաղան: Ռումինիայի հավաքականը էս րոպեին այն հավաքականը չի, որին չենք կարող հաղթել: Այսինքն՝ կարող ենք հաղթել, ուղղակի պետք է հավաքված խաղալ, ավելի լավ խաղ ցուցադրենք, քան թե Հայաստանում: