Փարիզում ընթացող հունահռոմեական ըմբշամարտի աշխարհի առաջնությունում ունենք երկու ոսկե մեդալ: Աշխարհի չեմպիոնի տիտղոսը նվաճել են օլիմպիական չեմպիոն, մեր սպորտի լեգենդներից մեկը՝ Արթուր Ալեքսանյանը, և Մաքսիմ Մանուկյանը: Սա փայլուն մարզական ցուցանիշ է, որով կհիանային աշխարհի շատ առաջատար երկրներ: Սակայն խնդիրը՝ մարզականից զատ, ունի նաև քաղաքական ենթատեքստ:
Մեր մարզիկների տրիումֆը տեղի է ունենում ռուսահայ օլիգարխ Սամվել Կարապետյանի դասալքության ֆոնին, ով ամիսներ առաջ հրաժարվեց ֆեդերացիայի նախագահությունից և ֆինանսավորումից: Հայաստանի համար կարևորագույն մարզաձևը «Տաշիր գրուպի» սեփականատերն անտեր թողեց ակնհայտորեն այն պատճառներով, որոնք ունեն ներքաղաքական, ներիշխանական ենթատեքստ: Ռուսահայ միլիարդատերը, ով գործող վարչապետ Կարեն Կարապետյանի և նրա իշխանական ամբիցիաների տնտեսաքաղաքական հովանավորն է, հենց նրա հետ համերաշխվելով՝ ձեռնոց նետեց ՀԱՕԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանին, ով, ինչպես հայտնի է, քաղաքական պայմանավորվածությունների մեջ է Սերժ Սարգսյանի հետ:
Այսինքն՝ սա Կարապետյանների նետած ձեռնոցն էր Սարգսյան-Ծառուկյան զույգի ուղղությամբ: Ծառուկյանն ընդունեց մարտահրավերը, ստանձնեց ֆեդերացիայի ֆինանսավորումը, և մեր մարզիկները Փարիզում ունեցան այս պատմական հաջողությունը:
Այնքան էլ էական չէ, թե որն էր Ծառուկյանի քայլի մոտիվացիան` հայրենասիրությո՞ւնը, թե՞ «համակարգային» թասիբը: Այս պատմության մեջ առավել ուշագրավ է Կարապետյանների վարքագիծը, նրանց արժեհամակարգը, պետության և պատասխանատվության նրանց ընկալումը:
Կարեն Կարապետյանը 2011թ.-ին առանց երկմտելու դասալքեց Երևանի քաղաքապետի պաշտոնից, երբ «Գազպրոմը» նրան Մոսկվայում եկամտաբեր աշխատանք առաջարկեց: Սա հայրենիք չճանաչող մարդու հոգեբանություն է, ով սեփական կոմֆորտը վեր է դասում ամեն ինչից: Փաստորեն այս մտածողությունը բնորոշ է ռուսական միջավայրում ձևավորված հայկական էլիտային, որովհետև Սամվել Կարապետյանը անտեսեց Հայաստանի համար կարևորագույն մարզաձևը, երբ Հայաստանում վտանգվեց նրա քաղաքական «ներդրման» հեռանկարը: Եթե ուշադրություն եք դարձրել, ապա Կարապետյանների կողմից ձևավորված Ներդրողների ակումբը Հայաստանում որևէ էական ներդրում չի իրականացնում՝ բացառությամբ ՀԷԿ-ի հետ կապված Սամվել Կարապետյանի գործարքի:
Ռուսահայ էլիտայի մտահոգության առարկան ոչ թե Հայաստանն ու նրա տնտեսությունն են, այլ իշխանությունը: Նրանք պատրաստ են վճարել միայն իշխանության համար, նրանց խոստացած երեք միլիարդ դոլարը Կարեն Կարապետյանի վարչապետության գինն է: Հայաստանն ու նրա իշխանությունը ռուսահայ օլիգարխիայի համար բիզնեսի, կոմերցիայի հերթական դրսևորում են:
Արթուր Ալեքսանյանի և Մաքսիմ Մանուկյանի հաղթանակը միայն մարզական չէ և ավելի տարողունակ խորհուրդ ոնի: Դա այն է, որ լուծումները պետք է փնտրել երկրի ներսում՝ ապավինելով մեր պոտենցիալին, ռեսուրսներին, աշխատասիրությանը, տաղանդին: Միայն այդ ժամանակ Հայաստանը կունենա հաղթանակներ միջազգային հեղինակություն, գործընկերներ, որոնց համար մեր երկիրը չի նույնանա խոպանի հետ:
Ասվածը չի վերաբերում միայն սպորտին կամ ամենաքիչն է վերաբերում սպորտին, որտեղ հաղթանակների համար առավելապես պարտական ենք մեր մարզիկների տաղանդին և աշխատասիրությանը: