Երեկ լրատվամիջոցները գրեցին Ազգային ժողովի պատգամավոր, հանրությանն ավելի շատ հայտնի «Շշի Մելո» մականվամբ Մելիք Մանուկյանի և քրեական աշխարհի ներկայացուցիչների միջև տեղի ունեցած տհաճ միջադեպի, ծեծկռտուքի մասին: Կայքերից մեկի տեղեկություններով՝ դեպքը տեղի է ունեցել մեկ ամիս առաջ: ԱԺ պատգամավորին շշով հարվածողը քրեական հեղինակություն Ազատանցի Պետոն է եղել, ով Օշականցի «օրենքով գող» Գևորիկի և «օրենքով գող» Զապի մտերիմ ընկերն է, ինչպես նաև գեներալ Օգանովսկու սանիկը:
Իրազեկ աղբյուրների տեղեկացմամբ՝ Մանուկյանի մարդիկ էլ ծեծի են ենթարկել քրեական հեղինակությանը: Զայրացած օրենքով գողերը իրենց ընկերոջ համար խոստացել են Շշի Մելոյի հետ հաշվեհարդար տեսնել: Իր սանիկի պատիվը պաշտպանելու է շտապել նաև Ղարաբաղի գեներալ Օգանովսկին:
Ամենաարտառոցն այն է, որ մենք սկսել ենք սովորական վերաբերվել նման փաստերին, երբ պատգամավորները, պաշտոնյաները դառնում են կրիմինալ պատմությունների «հերոսներ»: Սա մի կողմից՝ խոսում է իշխանության վտանգավոր կրիմինալիզացիայի, մյուս կողմից՝ այդ փաստի նկատմամբ հասարակության հանդուրժողականության մասին: Հասարակության մեջ մարդիկ գնահատվում են ոչ թե իրենց շնորհներով, ինտելեկտով, տաղանդով, այլ քրեական հակումներով: Ինչքան խորն են պաշտոնյայի, պատգամավորների քրեական կապերը, այնքան պահանջարկված է նա իշխանության համակարգում:
ԱԺ պատգամավոր Սամվել Ալեքսանյանի շրջապատը ոգևորվում է այն փաստից, որ իրենց շեֆը անձամբ է դիմավորում Հայաստան ժամանած «օրենքով գողերին»՝ ապահովելով վերջիններիս անվտանգությունը: Նման բան չի կարող տեղի ունենալ առանց Սերժ Սարգսյանի իմացության, իսկ Ալեքսանյանը փորձում է «փայ» ունենալ բոլոր հնարավոր ոլորտներում. պատգամավոր է, ԵԿՄ վարչության անդամ, մոնոպոլիստ, գողերին ընդունող-ճանապարհող: Եվ այս ամենը նա ծառայեցնում է համակարգում իր ազդեցության մեծացմանը, իր բիզնես-«կայսրության» ընդարձակմանը:
Մամուլը բազմիցս գրել է քրեական շրջանակների հետ Հովիկ Աբրահամյանի, նախկին նախարար Գագիկ Բեգլարյանի առնչությունների մասին, սակայն այդ փաստերը ոչ միայն չեն դատապարտվել, այլև համարվել են այդ գործիչների համակարգային ազդեցության դրսևորում:
Նույն Մելիք Մանուկյանը չէր հայտնվի քրեական սկանդալի կիզակետում, եթե շրջապատված չլիներ հանցագործ աշխարհով: Կամ՝ եթե օրինապաշտ քաղաքացի ու պատգամավոր լիներ, ապա միջադեպին իրավական ընթացք կտար՝ քրեական հաշվեհարդար տեսնելու փոխարեն:
Սակայն ի՞նչ օրինականություն պահանջես մեկից, ով «Ծառուկյան» դաշինքի այն օդիոզ դեմքերից մեկն է, ով Ծառուկյանի հետ իր հարաբերությունները կառուցում է վերջինիս թիկնազորի ոչ անհայտ պետ Էդոյի միջոցով, ով մինչև օլիգարխացումը քրեական աշխարհի ներկայացուցիչ էր: Կամ՝ ինչպե՞ս կարող է պատերազմող երկրի գեներալը քավոր-սանիկական հարաբերություններ ունենալ քրեական հեղինակությունների հետ: Գեներալ Օգանովսկին բացառություն չէ, ավելի շուտ՝ օրինաչափություն է: Ուսումնասիրեք, օրինակ, ներքին զորքերի հրամանատար Լյովա Երանոսյանի, հայտնի այլ գեներալների կերպարները, շրջապատները:
Հայաստանում իշխանությունը ոչ թե հովանավորում է, այլ սերտաճած, նույնացած է կրիմինալի հետ: Հենց այստեղ էլ վերջանում է պետությունը՝ տեղը զիջելով քրեական միջավայրին, որտեղ ռազբորկաներն ավելի կարևոր են, քան քաղաքական, տնտեսական, մարզամշակութային իրադարձությունները միասին վերցրած:
