Երբ հայտարարվեց Կարեն Կարապետյանի եռօրյա արձակուրդի մասին, արդեն առկա էին անտառային հրդեհի առաջին վտանգավոր նշանները: Սակայն դա որևէ կերպ չազդեց Կարապետյանի ծրագրերի, ավելի շուտ՝ ժամանցի վրա, նույնիսկ այն դեպքում, երբ հրդեհի հետևանքները դուրս եկան շարքային աղետի շրջանակներից և ստացան քաղաքական դրսևորում՝ պահանջելով օպերատիվ կառավարում, ճգնաժամային մենեջերի հատկություններ, գործադիրի օղակների համակարգված աշխատանք:
Կարեն Կարապետյանն արձագանքեց միայն երեկ երեկոյան՝ ֆեյսբուքյան գրառումով, և, անկեղծ ասած, այնպիսի տպավորություն ստեղծվեց, որ Կարապետյանի երեկվա խոսքի միակ իմաստը Մեդվեդևին շնորհակալություն հայտնելն էր:
Այս լույսի ներքո ավելի ուշագրավ է դառնում օրեր առաջ Աստանայոմ կայացած Կարապետյան-Մեդվեդև հանդիպումը, որի ամենահիշարժան դրվագն այն էր, որ Հայաստանի վարչապետը Ռուսաստանի իր գործընկերոջ հետ համաձայնեցնում էր վերջինիս հայաստանյան այցի ժամկետները:
Գրեթե համոզմունք է դառնում այն վարկածը, որ Կարապետյանը սպառել է իր իշխանական ամբիցիաներն ապահովելու քաղաքական (դրանք ի սկզբանե չեն եղել), տնտեսական ռեսուրսները և ապավինում է Մեդվեդևի «մոգական» աջակցությանը: Իհարկե, անհասկանալի է՝ այս ամենը Կարապետյանի՞ նախաձեռնությունն է, թե՞ մոսկովյան ինչ-որ շրջանակներ կարծում են, որ ժամանակն է «անվերահսկելի» Սարգսյանին փոխարինել ավելի «լսող» Կարապետյանով: Ամեն դեպքում չմոռանանք, որ վերջին օրերին ռուսական լրատվամիջոցներում հրապարակումներ են հայտնվում Սարգսյանի իշխանության արտաքին քաղաքականության արևմտյան շրջադարձի, Մոսկվայի հանդեպ դրսևորված անհավատարմության թեմաներով:
Անկախ ամեն ինչից՝ անտառային հրդեհների և երկրում ստեղծված արտակարգ իրավիճակի ֆոնին Կարեն Կարապետյանի փաստացի բացակայությունը և դրա հետևանքով առաջացած վակուումը վերացնելու նրա թիմի քարոզչական ջանքերը, մեղմ ասած, ադեկվատ չեն և որևէ աղերս չունեն քաղաքականության հետ: Երբ երկրի ղեկավարմանը հավակնող գործիչն իր ծննդյան օրը նշում է Մոսկվայում՝ Հայաստանի անտառային մոխրակույտի ֆոնին կերտելով «Մոսկվայի մարդու» իր կերպարը, սա խոսում է այն մասին, որ նրա պատկերացումները պետության, պատասխանատվության մասին գտնվում են մակերեսային մակարդակի վրա:
2011-ից հետո, ըստ էության, ոչինչ չի փոխվել, երբ Կարեն Կարապետյանը «Գազպրոմի» եկամտաբեր երրորդական-չորրորդական գործի պատճառով թողեց Երևանի քաղաքապետի ազդեցիկ ու պատասխանատու պաշտոնը: Սա գործող վարչապետի արժեքային համակարգի, նրա ու Հայաստանի հոգևոր կապի բացակայության խոսուն դրսևորումն է, մի բան, որի ականատեսը դարձանք նաև վերջին օրերին:
Արձակուրդն Արցախում անցկացնելը միայն գովելի է, սակայն չի կարելի այն դարձնել անզուսպ, գավառական PR-ի առարկա՝ մանավանդ, որ դրա հետևանքով Կարեն Կարապետյանի անձը ոչ թե ասոցացվում է Արցախով ու անվտանգության խնդիրներով մտահոգ պետական պաշտոնյայի, այլ Արցախում սելֆիներ անող Հանրապետականի ջահելների հետ:
Անտառային հրդեհների «քաղաքական կրակն», անշուշտ, փորձելու է օգտագործել նաև Կարեն Կարապետյանը, սակայն ավելի տեսանելի է արտակարգ իրավիճակի օրերին նրա բացակայության հանգամանքը, որը շատ նման է չձևակերպված, փաստացի հրաժարականի:
Խոսրովի անտառի հրդեհը դառնալու է խորհրդանշական այն իրադարձությունը, որը «մոխրակույտի» է վերածելու նաև Կարապետյանի իշխանական հավակնությունները, մանավանդ՝ նա առաջին գործիչը չէ, որ «վառվում» է ռուսական հետքի վրա:
