Խորհրդարանի ընտրությունից առաջ ստեղծված «Ելք» դաշինքի հեռանկարի, հնարավոր պառակտման, երկար դաշինքային կյանք չունենալու թեման հանրային և քաղաքական անցուդարձում սկսեց շրջանառվել դաշինքի ձևավորմանը զուգահեռ, ինչը միանգամայն բնական է բազմաթիվ կազմված և համեմատաբար արագորեն դե յուրե կամ դե ֆակտո պառակտված դաշինքներ տեսած Հայաստանում: Ներկայումս վերստին ակտիվացել է այդ թեման, և անգամ դաշինքի առաջնորդներից Արամ Սարգսյանն է հայտարարում, որ իշխանությունը ցանկանում է պառակտել «Ելք»-ը, որպեսզի չպայքարեն Սերժ Սարգսյանի վարչապետ դառնալու ծրագրերի դեմ: Գործնականում բոլոր դաշինքները պառակտվելու մեղքը կամ մտադրությունը բարդել են իշխանության վրա, այս կամ այն պատճառով կամ առիթով հիմնավորելով այդ մտադրությունը, կամ կոնկրետ գործողությունները: Չնայած դրան, այդ մոտեցումը որևէ դաշինքի չի ազատել հանրային անտարբերության և հիասթափության դրսևորումից, չի փրկել ոչ մի դաշինքի կյանք: Որովհետև հանրությունը շատ լավ գիտակցում է այն պարզ ճշմարտությունը, որ իշխանությունը չի կարող պառակտել քաղաքական որևէ միավոր, եթե այդ միավորը ձևավորված է գաղափարական հիմքով: Ընդ որում, այդ տեսանկյունից, Հայաստանում պառակտման ռիսկի տակ են, կամ այսպես ասած, պառակտահեն են ոչ միայն դաշինքները, այլ նաև կուսակցությունները:
Ավելին, եթե անդրադառնանք թվաբանությանը, ապա կարող է պարզվել, որ Հայաստանում ավելի շատ կուսակցություն է պառակտվել ու պառակտվում, քան դաշինք: Օրինակ՝ կարող ենք նշել ԱԺՄ-ն, օրինակ Ժառանգությունը, օրինակ ՀՀՇ-ն, օրինակ ԲՀԿ-ն, օրինակ ՕԵԿ-ը: Գործնականում որպես կուսակցություն Հայաստանում չի պառակտվել թերևս միայն Դաշնակցությունը, և այստեղ, անկախ այդ կուսակցության քաղաքական-գաղափարական գծի, վարքագծի հանդեպ վերաբերմունքից, անհրաժեշտ է արձանագրել հենց գաղափարական հենքի և դրա հիման վրա ձևավորված կառուցվածքի ամրության հանգամանքը: Մեծ հաշվով, ակնհայտ է, որ խնդիրը քաղաքական մտածողությունն ու քաղաքական գործունեության մոդելավորման ու մեթոդաբանության մեջ է, իհարկե նաև արժեքային համակարգի ու շարժառիթային բազայի: Խնդիրն այն է, թե քաղաքականության մասնակիցները ինչ հեռանկարով, կարճաժամկետ, միջնաժամկետ և երկարաժամկետ ինչ խնդիրներով, նպատակներով, իրավիճակի ինչ ախտորոշմամբ են մուտք գործում քաղաքականություն: Դաշինք, թե կուսակցություն, չունի սկզբունքային նշանակություն: Այդ տեսանկյունից, Հայաստանում ձևավորվող քաղաքական ուժերը դուրս են չափման տիրույթից, իսկ պատճառն այն է, որ նրանք հանրությանը չեն ներկայանում երկարաժամկետ կոնկրետ նախագծերով ու նպատակներով, որոնք զուտ դեկլարատիվ բնույթի չեն և հատուկ չեն բացառապես բոլոր քաղաքական ուժերին՝ վարդագույն ապագայի տեսլականով, երբ քաղաքական գործունեությունը հիշեցնում է «հեփի էնդով» ավարտվող որևէ ֆիլմ:
Քաղաքական ուժերը թատերաբեմ են իջնում հանրությանը մատուցվող կարճաժամկետ հռետորաբանությամբ: Նախկինում, նաև կարճաժամկետ առաջարկներով՝ որպես կանոն իշխանափոխության գլխավոր նպատակով: «Ելք» դաշինքն այդ իմաստով կատարեց առաջին ողջունելի քայլը՝ հրաժարվեց իշխանափոխության կարճաժամկետ առաջարկներից, որոնք գործնականում հանդիսանում են պառակտման այսպես ասած «սերմնացուները». այդ առաջարկները որպես կանոն տապալվում են, հետո սկսվում է տվյալ ուժերի միջև մեղավորների փնտրտուքն ու հանրության առաջ պատասխանատվությունից խուսափելու գործընթացը, ինչի վրա էլ անմիջապես խաղում է իշխանությունը: Սակայն, հրաժարվելով այդ անարդյունավետ ավանդական մեթոդաբանությունից, «Ելք»-ը չի անցել առանցքային նշանակության գործողությանը՝ հանրությանը երկարաժամկետ և առարկայական ուղենիշային առաջարկներ և նախաձեռնություններ, նախագծեր ներկայացնելու գործողությանը, որոնք միտված կլինեն ոչ թե իշխանություն հեռացնելուն, այլ հանրային հնարավորինս լայն մասնակցությամբ ինչ-որ բան ձևավորելուն:
Եվ ավելին, «Ելք»-ը 2018-ի խնդրին ընդառաջ գործնականում սպառնում է հայտնվել ավանդական ցանցում, հասարակությանն առաջարկելով Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ այսպես ասած փողոցային պայքարի նախաձեռնություն կամ նախագիծ: Ընդ որում, առաջարկելով՝ պատասխանատվությունը թողնելով հանրության վրա. դուք դուրս եկեք փողոց, և եթե կգաք, մենք պատրաստ ենք ձեզ առաջնորդել: Դաշինքը կանգնում է կրկնակի վտանգի առաջ՝ նախ կրկին կարճաժամկետ առաջարկ՝ 2018-ի ապրիլ, և երկրորդ՝ կրկին առաջարկ իշխանության որևէ պլան խափանելու մասով, կապ չունի, թե ում և որ պլանը: Դա ամենևին չի նշանակում, որ իշխանության պլանները չպետք է խափանվեն, հատկապես, երբ դրանք չեն բխում հանրային շահից: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ Հայաստանի ընդդիմադիր դաշտում խորքային ճգնաժամի և քաղաքական գործընթացներից հանրության հիասթափության և օտարման բուն պատճառն այն է, որ ընդդիմադիր ուժերը, կամա թե ակամա, հրաժարվել են հանրության սեփական պլանների մշակման քաղաքական մեխանիզմ լինելու դերակատարումից կամ գործառույթից: Մինչդեռ, քաղաքական գործունեության արդյունավետության և հեռանկարի տեսանկյունից, հանրությանն առաջարկվող սեփական, թեկուզ փոքր, բայց ամբողջական, հասկանալի, հստակ սկիզբ, կուլմինացիա և տրամաբանական եզրափակում պարունակող անգամ փոքր պլանը շատ ավելին է, քան իշխանության ամենամեծ պլանի տապալման առաջարկը: