«Ժառանգություն» կուսակցությունը հայտարարել է, որ սկսելու է Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ փողոցային պայքար: Կուսակցության ներկայացուցիչներից մեկն ասել է նաև, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ են թե՛ Սեյրան Օհանյանը, թե՛ Վարդան Օսկանյանը: Դա նշանակո՞ւմ է, որ փողոցային պայքար սկսում է ՕՐՕ դաշինքը, պարզ չէ, որովհետև Վարդան Օսկանյանն ու Սեյրան Օհանյանը չեն հայտարարել իրենց դիրքորոշումը: Սկզբունքորեն այստեղ, իհարկե, կա առանցքային տարբերություն՝ «Ժառանգություն»-ը միայնա՞կ է սկսում այդ պայքարը, թե՞ սկսում է Օհանյան-Օսկանյան տանդեմի կամ պարզապես ՕՐՕ դաշինքի ֆորմատով:
Խնդիրն իհարկե այն չէ, որ «Ժառանգություն»-ը չի հասնի հաջողության միայնակ, իսկ դաշինքով, որ խորհրդարանի ընտրությանը ստացավ մոտ 30 հազար ձայն՝ կլինի հաջողություն: Բուն խնդիրն այլ դաշտում է, եթե դուրս գանք ներքաղաքական հնարավոր ինտրիգների դաշտից: Բուն խնդիրը քաղաքական ռացիոնալության դաշտում է: Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ փողոցային պայքարի մասին հայտարարում է նաև «Ելք» դաշինքը: Այստեղ կա մրցակցություն, թե ի վերջո կարող է լինել միավորում, դժվար է ասել: Կարո՞ղ է այստեղ նկատվել, օրինակ, Կարեն Կարապետյանի և Սամվել Կարապետյանի շահը, որոնք հավակնում են գործադիր իշխանության հանդեպ ղեկավարություն 2018-ից հետո՝ կրկին դժվար է ասել: Սակայն հատկանշական է, որ շրջանառության մեջ է դրվում միտքը, թե ընդդիմության ու Կարեն Կարապետյանի շահը կարող է համընկնել: Այդպիսով, նկատելի է, որ ընդդիմության շրջանակներում խմորվում է միտք կամ մտայնություն, որ հնարավոր է, այսպես ասած, Կարեն Կարապետյանին գրավել, ստանալ աջակցություն, կամ պարզ ասած՝ կազմակերպել «բուրժուա-դեմոկրատական հեղափոխություն-2», որոշակի տարբերություններով իհարկե:
Սկզբունքորեն, նույն մոտեցումն էր 2011-ի ընդդիմության մոտ, որը ևս «համարում» էր, կամ որի առաջնորդը համարում էր, որ համընկնում են Գագիկ Ծառուկյանի և ընդդիմության շահերը, ըստ այդմ՝ հնարավոր է Ծառուկյանին օգտագործել Սերժ Սարգսյանին իշխանությունից հեռացնելու համար: Այդ մտայնության արդյունքը եղավ այն, որ Սերժ Սարգսյանը Ծառուկյանի միջոցով Հայաստանի քաղաքական ասպարեզից վերացրեց ընդդիմությունը, և նվազագույնը 2015 թվականի փետրվարից Հայաստանում, գործնականում, չկա ընդդիմություն և ներկայումս իբրև ընդդիմադիր դաշտի գործունեություն, կա ընդամենը վակուումը լցնելու գործընթաց, փորձեր: Եվ հենց այդ առումով ուշագրավ է այն, որ վակուումը լցնելու փորձերը ներկայիս փուլում՝ այն էլ Հայաստանի համար քաղաքական թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին կարևորագույն շրջափուլում, ընդդիմադիր դաշտի վակուումը հիմնարար կերպով լցնելու մտայնությունը հանգել է այն տարբերակին, որ տարբերակով որ այդ դաշտը վերջնականապես մատնվել է վակուումի: Ըստ երևույթին, առաջնորդողն այստեղ հին ռուսական ասացվածքն է՝ սեպը սեպով են հանում: Խնդիրն այն է, որ սեպն այդ տարբերակում, ի վերջո, հայտնվում է ընդդիմության մեջ: