Անցյալ շաբաթ, դեռ չսկսված, անորոշ ժամանակով հետաձգվեց Անդրիաս Ղուկասյանի դատավարությունը:
Այս գործն, ի դեպ, խոսում է իշխանության քինախնդրության մասին, որովհետև իրավական կամ նույնիսկ քաղաքական նպատակահարմարության մոտիվներով որևէ կերպ հիմնավորված չէ Անդրիաս Ղուկասյանի անազատությունը, մանավանդ՝ նա մասնակից չէ ՊՊԾ գնդի գրավմանը և կալանավորվել է, ըստ էության, այն բանի համար, որ նրա տեսակետները կամ կազմակերպած ակցիաները հաճո չեն իշխանությունների համար:
Սա այն դեպքն է, երբ ընտրվել է թիրախ, ապա մտածվել, մոգոնվել են նրան փակի տակ պահելու առիթները՝ մանավանդ, որ նույն մեղադրանքներով կալանավորված Արմեն Մարտիրոսյանը, Հովսեփ Խուրշուդյանը, Դավիթ Սանասարյանը վաղուց ազատության մեջ են: Իրավական տրամաբանությունն ու նախադեպը հուշում են, որ ազատության մեջ պետք է լիներ նաև Անդրիասը:
Սակայն այս ամենում ոչ պակաս կարևոր է նաև քաղաքական բաղկացուցիչը: Քաղաքակիրթ աշխարհում իշխանությունները նույնիսկ ակնհայտ հանցագործությունների պարագայում աշխատում են խիստ անհրաժեշտության դեպքում ազատազրկել իրենց մրցակիցներին, որպեսզի դա չդիտվի հալածանք ընտրություններում իրենց հակադրվելու համար: 2013-ի նախագահական ընտրություններում Ղուկասյանը եղել է Սերժ Սարգսյանի մրցակիցներից մեկը, ընդ որում՝ արմատական դիրքերից: Ըստ ամենայնի, նրան չի ներվում հենց այս հանգամանքը:
Չնայած նույն քաղաքական նպատակահարմարության սկզբունքը հուշում է, որ իշխանությունները պետք է ազատ արձակեին Անդրիաս Ղուկասյանին, որովհետև նա, ի տարբերություն «ծռերի», բանտից երբեք հանդես չի եկել զինված ապստամբության, շենքեր գրավելու կոչերով և պայքարը պատկերացրել է բացառապես քաղաքական ճանապարհով՝ չմերժելով լեգալ միջոցները և թեկնածու առաջադրվելով խորհրդարանական վերջին ընտրություններում:
Եթե իշխանությունն ընդառաջ չի գնում այս ռացիոնալ մեսիջներին, կնշանակի՝ առաջնորդվում է քինախնդրության մոտիվով:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
