Բուրյաթիայում անցկացված հեռուստակամուրջի ընթացքում տեղացիներից մեկն ասել է, թե ժողովուրդը պահանջում է, որ Պուտինը առաջադրվի 2018 թվականին կայանալիք Ռուսաստանի նախագահական ընտրություններին: «Լավ, կմտածեմ, շնորհակալություն»,- պատասխանել է Պուտինը: Նա Բուրյաթիա է մեկնել լուծելու անտառային հրդեհների խնդիրը:
Կասկածից վեր է, որ այս «ինքնաբուխ» հարցը նախապատրաստված է եղել հենց Կրեմլի քարոզչական խմբի կողմից և ուղղված է Պուտինի իշխանության երկարաձգման համառուսաստանյան խնդրանքի ֆոնի ստեղծմանը: Պուտինի նոր նախագահական կամպանիայի ոչ պաշտոնական մեկնարկը ազդարարվեց անցած կիրակի, երբ ռեստարտ տրվեց ռուս-ամերիկյան նոր Սառը պատերազմին:
Ռուսաստանի և ԱՄՆ-ի հարաբերությունների աննախադեպ ճգնաժամի ֆոնին Ռուսաստանի գործող նախագահն ըստ էության նահանջի հնարավորություն չուներ էլ, որովհետև իշխանությունը փոխանցելու ցանկացած փորձ նույնացվելու էր կապիտուլյացիայի հետ՝ հարուցելով անտագոնիզմի ռեսուրսով գործող համակարգի անկայունությունը: Մյուս կողմից՝ նախագահական նոր ժամկետն ամենառիսկայինն է լինելու Պուտինի համար, որովհետև Ռուսաստանն ակնհայտորեն սպառում է Արևմուտքին հակադրվելու ռեսուրսները՝ հատկապես ամերիկյան նոր պատժամիջոցներից հետո:
Ռուսական էլիտայի քարոզչական հնարքները, կայսերական հռետորաբանությունը գուցե ազդու լինեն հաջորդ տարվա ընտրություններում, սակայն չեն կարող առաջիկա տարիների համար երաշխավորել իշխանության կայունությունը, որովհետև արագ փոխվում է աղքատացող ռուսաստանցիների քաղաքական պահանջների նշաձողը, ինչի պերճախոս վկայությունը Նավալնու շարժման ուժեղացումն է: Նույնիսկ կարելի է պնդել, որ առաջիկա ընտրությունները և դրանցում կանխատեսելի հաղթանակը Պուտինի համար ժամանակ շահելու միջոց են, որպեսզի նա իշխանության նոր այցեքարտի, դրա փոխանցման և իր հնարավորինս քաղաքակիրթ հեռանալու ելքերը գտնի:
Պուտինի նախագահության շարունակումը լրացուցիչ մոտիվ է, որ 2018-ի ապրիլից հետո Սերժ Սարգսյանը նույնպես ֆորմալ առումով մնա իշխանության ղեկին: Դա տեղավորվում է, այսպես կոչված, եվրասիական կոնսենսուսի տրամաբանության մեջ: Մյուս կողմից՝ Սարգսյանի պրոբլեմը ոչ թե վարչապետ դառնալը կամ իշխանություն պահելն է, այլ այն համակարգը, որի վրա նա հենվում է:
Տարիների ընթացքում Սարգսյանը ձևավորել է մի համակարգ, որում չունի մրցակիցներ, որի միակ կոնսենսուսն ինքն է, սակայն այդ համակարգը կարողանում է լուծել միայն իշխանության պահպանման հարց՝ երկրի համար ստեղծելով նոր մարտահրավերներ և, ըստ էության, զրոյացնելով հեռանկարում իշխանության խաղաղ փոխանցման հնարավորությունը:
2018-ը Սերժ Սարգսյանի համար պրոբլեմ չէ, նրա պրոբլեմները սկսվելու են հետո, երբ նա հարկադրված է լինելու զբաղվել սեփական համակարգի ապամոնտաժմամբ:
Լուսանկարը՝ armeniasputnik.am-ի
