«Ժառանգություն» կուսակցությունը երեկ հայտարարություն է տարածել, պահանջելով իշխանությունից վերանայել «Գազպրոմ»-ի հետ կնքված պայմանագիրը: Խոսքը հայտնի պայմանագրի մասին է, որով Հայաստանը, ըստ էության, մինչև 2043 թվականը պարտավորվում է «հավատարիմ» լինել «Գազպրոմ»-ին: Նախօրեին նաև հայտնի է դարձել, որ էներգետիկայի նախարարը կառավարության առաջիկա նիստին կներկայացնի էներգետիկ շուկայի ազատականացման ժամանակացույցը, որով նախատեսվում է շուկայի ազատականացմանը հասնել մինչև 2020 թվականը: Հայաստանում էներգետիկ շուկայի ազատականացում հնարավոր է միայն «Գազպրոմ»-ի հետ հայտնի պայմանագրի չեղարկման դեպքում, կամ էական վերանայման: Ըստ էության, դե ֆակտո, խոսքը ոչ թե պայմանագրի, այլ Հայաստանի տնտեսա-քաղաքական կապիտուլյացիայի մասին է: Հետևաբար, չի կարող կապիտուլացված էներգետիկ և պետական համակարգն ազատականացվել, ունենալ ազատական էներգաշուկա: Դա կարող է լինել ընդամենը ցուցանակ, եթե պահպանվում է «Գազպրոմ»-ի հետ պայմանագիրը: Այդ պայմանագիրը, ըստ էության, Դամոկլյան սուր է Հայաստանի գլխին, այդ թվում՝ էներգետիկ համակարգի:
Եվ ուրեմն առաջանում է հարց՝ եթե մինչև 2020 թվականը նախատեսվում է հասնել էներգետիկ շուկայի ազատականացման, ինչն իհարկե կարևոր նպատակ է և ողջունելի, արդյո՞ք դա նշանակում է, որ մինչև 2020 թվականը նախատեսվում է սկզբունքորեն վերանայել «Գազպրոմ»-ի հետ պայմանագիրը, եթե ոչ չեղարկել այն: Հայտնի է, որ էներգետիկ շուկայի ազատականացման հայեցակարգն ու ժամանակացույցը մշակվում է ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության աջակցությամբ: Ավելին, հայտնի 8 միլիարդ դրամի մասին հայտարարությունից հետո ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Միլսը մի քանի օր անց պարզաբանեց, որ այդ հեռանկարն իրական կարող է դառնալ էներգետիկ շուկայի ազատականացման, Իրանի և Վրաստանի հետ արտահանման հնարավորությունների ընդլայնման դեպքում:
Եվ այստեղ շատ կարևոր է, որպեսզի Հայաստանի իշխանությունը շուկայի ազատականացման գնա դե ֆակտո, ոչ միայն դե յուրե: Որովհետև, դե յուրե Հայաստանում չկան նաև մենաշնորհներ և կառավարությունը հայտարարում է, որ ով ինչ ուզի, կարող է ներկրել, ճանապարհն ազատ է: Սակայն բավական է, որ որևէ մեկը որևէ բան ուզի ներկրել, երբ ինչ որ բան սկսում է խանգարել, որովհետև դե ֆակտո Հայաստանը Արևելյան Եվրոպայի ամենամենաշնորհացված տնտեսություն ունեցող պետությունն է, և միջազգային փորձագետների այդ գնահատականը դեռևս չի ենթարկվել փոփոխության:
Այնպես որ, դե յուրե ազատականացում հնարավոր է, միայն թե վերջում չպարզվի, որ դե ֆակտո գործ ունենք ազատ գործող ընկերությունների հետ, ազատ շուկայի հետ, որտեղ բոլոր սեփականատերերը, այնուհանդերձ, ծագումով կամ «Գազպրոմ»-ից են, կամ Տաշիրից: Իհարկե, թեկուզ դե յուրե ազատականացումը կլինի անշուշտ քայլ առաջ, բայց խնդիրն այն է, որ Հայաստանը քայլ առաջներով կարող էր ապրել տասնամյակ առաջ, իսկ այժմ Հայաստանը կարող է ապրել միայն թռիչքաձև առաջընթացով, հակառակ դեպքում Հայաստանը կարող է ընդամենը գոյություն պահպանել:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
