2018 թվականի ապրիլից հետո իր հետագա անելիքի, տեղի և դերի վերաբերյալ հարցերին տրվող անորոշ պատասխաններով Սերժ Սարգսյանը ոչ միայն գրգռում է հանրային ուշադրությունը, այլ գործնականում նաև խաղում իշխող համակարգի նյարդերի հետ: Իշխանությունը գործնականում ունենում է երկու տեսակի երաշխիք՝ կամ Սահմանադրություն և օրենք, կամ իշխանության ղեկավար: Երբ երաշխիքը Սահմանադրությունն ու օրենքն են, իշխանությունը կազմող համակարգի սուբյեկտներին այլևս չի հետաքրքրում, թե ինչ ճակատագիր է ունենալու Առաջին դեմքը: Որովհետև խոշոր հաշվով որոշիչը Սահմանադրությունն ու օրենքն են, հետևաբար հեռանկարները և իրադարձությունների զարգացման միտումները չափվում են դրանով, ենթակա են այդ տրամաբանությանը: Հայաստանում համակարգի համար երաշխիքը Առաջին դեմքն է, հետևաբար բոլորի համար առանցքային է դառնում, թե ինչ է անելու Սերժ Սարգսյանը 2018-ից հետո:
Թեև հնչում են հայտարարություններ, թե ինչ էլ լինի, միևնույն է, առաջնորդը լինելու է նա, իսկ ինքը Սարգսյանն էլ հայտարարում է, թե ինչ կապ ունի՝ ով է լինելու վարչապետ, եթե որոշողը լինելու է մեծամասնությունը, այդուհանդերձ, իշխող համակարգի տարբեր սուբյեկտների համար իրավիճակը դրանից ոչ թե դառնում է ավելի կանխատեսելի, այլ լիովին հակառակը: Խոսքն իհարկե այն սուբյեկտների մասին է, որոնք շարքայինից մի քանի աստիճան բարձր են, սակայն ցածր են այն աստիճանից, որտեղ արդեն անմիջական իշխանության կրող լինելու հավակնություններն են: Այլ կերպ ասած, խոսքը իշխող համակարգի «միջին խավի» կամ «կորիզի» մասին է, որը հենքն է, հիմքը: Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, թե որոշողը մեծամասնությունն է և կապ չունի, թե ով է վարչապետը, իրականում իշխանության «միջին խավի» պատկերացումներում հակասական հայտարարություն է: Սարգսյանը փաստորեն հղում է անում դե յուրե սահմանադրական մեխանիզմին, քանի որ խորհրդարանական կառավարման մոդելի պարագայում որոշողն իսկապես մեծամասնությունն է: Բայց Հայաստանի կառավարման համակարգում սահմանադրական մոդելը ցուցանակ է, իսկ դե ֆակտո աշխատում է Առաջին դեմքի երաշխիքի մոդելը: Այստեղ առաջանում է հակասություն, ու երաշխիքների հարցն ավելի է սրվում:
Այլևս Առաջին դե՞մքը չէ երաշխիք, եթե երաշխիք Առաջին դեմքը հղում է անում Սահմանադրությանը և մատնացույց անում, որ հետայսու դա է երաշխիքը: Հասկանալի է, որ դա էլ ավելի է խճճում ներիշխանական համակարգի խնդիրներն ու մտահոգությունները: Այլ կերպ ասած, համակարգը գործնականում ուղեղի աշխատանքի առումով լինում է «կաթվածահար», ուղղակի «անջատվում» է: Այստեղ էլ հարց է առաջանում՝ իսկ արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը գիտակցաբար չի «անջատում» համակարգը, արդյո՞ք նա չի գնում դրան միանգամայն հաշվարկած: Իրավիճակը շատ նման է հոսանքի վահանակի հետ աշխատել պատրաստվող էլեկտրականության մասնագետին, որը պետք է էական նորոգում կամ վերափոխում կատարի վահանակում: Դա հնարավոր չէ անել առանց «ռուբիլնիկն» անջատելու, այլապես վահանակի հետ աշխատանքը կդառնա մահացու: Սերժ Սարգսյանը գործնականում անջատում է «ռուբիլնիկը»՝ համակարգի «ռուբիլնիկը», իր հակասական և անորոշ հայտարարություններով: Նա անջատում է իշխանության վահանակը, դրանում ապահով աշխատելու համար, քանի որ աշխատանքի ծավալն ու խորությունն անկասկած մեծ է: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանի իշխանության համակարգն իր բնույթով մակաբույծ համակարգ է: Այն կարող է կատարել շատ հստակ առաջադրանքներ, գործել կարգապահ մեխանիզմով: Բայց անցումային փուլում այդ հատկանիշները ոչ միայն զգալիորեն դառնում են ավելորդ, քանի որ էապես փոխվում է կամ խաթարվում, լղոզվում է հրամանների կամ հանձնարարականների ուղղահայաց համակարգը, այլ նույնիսկ վտանգավոր, որովհետև շրջանառության մեջ հնարավոր են այսպես ասած «կեղծ» հրամաններ:
Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, թե ոչ մի օր պակաս չի աշխատի նախագահի պաշտոնում: Այդ հայտարարությունն անկասկած վերաբերում էր ոչ միայն և ոչ այնքան զուտ օրացուցային կողմին: Բուն մեսիջն անկասկած իրավիճակի կառավարելիության կողմն է: Բայց եթե Սարգսյանը չի ասում, թե ինչ է աշխատելու նախագահ չաշխատելու հաջորդ օրը, ապա արդեն կասկածի տակ են դրվում նախագահ աշխատելու վերջին շաբաթները, օրերը, անգամ ամիսները գուցե: Պատահական չէ, որ արևմտյան, այսինքն՝ առաջատար քաղաքական և քաղաքագիտական մշակութային բևեռում հեռացող նախագահները որակվում են «կաղ բադիկ»: Ըստ այդմ, ռիսկից խուսափելու համար Սերժ Սարգսյանին հնարավոր է առավելագույնս խճճել իրավիճակի շուրջ համակարգի «միջին խավի» պատկերացումները, այսինքն՝ անջատել «վահանակը» մինչև վերջին օրը նախագահ աշխատել կարողանալու համար: Այլ հարց է, թե հետո «ռուբիլնիկը» միացնելուց արդյո՞ք չկա «կարճ միացման» ռիսկ: Թեև երաշխավորված չէ նաև այն, որ միացնողը լինելու է հենց Սերժ Սարգսյանը:
