Կառավարության երեկվա նիստում պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահ Վարդան Հարությունյանի որդիներին պատկանող «Գրին ֆարմեր» ընկերությունը ներմուծման մաքսատուրքից ազատման և ԱԱՀ հարկի վճարման ժամկետը 3 տարի հետաձգելու արտոնություն է ստացել:
Գործադիրը որոշել է ընկերությանը թույլատրել այս տարվա հուլիսի 21-ից մինչև մյուս տարվա հուլիսի 31-ը ներմուծել ապրանքներ՝ ԱԱՀ հարկի վճարման ժամկետը 3 տարի հետաձգելով։ Ըստ նախագծի՝ ընկերությունը Իտալիայից ներմուծելու է 11 անուն սարքավորում, որոնք նախատեսում է օգտագործել Արարատի մարզի Երասխ համայնքում կառուցվող ինտենսիվ այգիներում։ Կառավարության մեկ այլ որոշմամբ՝ ներմուծվող 88 անուն տեխնոլոգիական սարքավորումները, դրանց բաղկացուցիչ ու համալրող մասերը կազատվեն ներմուծման մաքսատուրքից: Ընկերությունը, բացի Երասխ համայնքում կառուցվող ինտենսիվ այգիներից, Հրազդան քաղաքում նաև կառուցում է լոլիկի ջերմոցային տնտեսություն։
Փաստորեն` ՊԵԿ-ի նախագահի որդիներին պատկանող ընկերությունն ազատվում է մաքսատուրքի վճարից և երեք տարով հետաձգում ԱԱՀ-ի արժեքի վճարը։
Դատելով Վարդան Հարությունյանի որդիների գրեթե պատանեկան տարիքից` աներկբա է, որ այս բիզնեսը պատկանում է հենց Վարդան Հարությունյանին, ով հետևել է հայկական օլիգարխիայի ավանդույթներին և «թղթերով» ամեն բան կարգավորել է, այսինքն` բիզնեսը դուրս է գրել որդիների անուններով: Բայց այս հանգամանքն էական չէ, որովհետև եթե նույնիսկ ընկերության փաստացի տերերը Վարդան Հարությունյանի մատղաշ որդիներն են, ակնհայտ է, որ Հարությունյանն ունի կոնկրետ բիզնես շահեր և չի կարող զբաղեցնել ՊԵԿ նախագահի պաշտոնը: Նրա գործունեությունն այդ պաշտոնում ունի կոռուպցիոն ռիսկեր, որոնք արդեն դրսևորվել են կառավարության երեկվա որոշմամբ, ինչը ժողովրդավարական երկրներում աննախադեպ սկանդալի և քրեական հետապնդման առիթ կդառնար:
Սակայն խնդիրն ավելի խորքային և ընդգրկուն է ու չի սահմանափակվում միայն Վարդան Հարությունյանի անձով` չնայած վերջինիս հանգամանքն էական է, որովհետև Կարեն Կարապետյանը, ըստ էության, փորձում է նոր օլիգարխիա ստեղծել` իր «աջ ձեռքի» ադմինիստրատիվ լծակները, բիզնես հնարավորություններն օգտագործելով:
Սա է «նոր ոգու» ամբողջ տրամաբանությունը, փիլիսոփայությունը: «Նոր ոգի» հաղորդվում է ոչ թե երկրին, կառավարմանը, բարեփոխումներին, այլ քրեաօլիգարխիկ համակարգին, որի «կնքահայրը» Սերժ Սարգսյանն է, և որին ինտեգրում են Կարեն Կարապետյանին` իր «գազավիկ» ու մաքսային ընկերներով:
2018-ին ի՞նչ քաղաքական բանավեճ կարող է լինել Սերժ Սարգսյանի ու Կարեն Կարապետյանի միջև: Իհարկե` ոչ մի, որովհետև քաղաքական դիսկուրսը բնորոշ է քաղաքական համակարգերին, իսկ քրեա-օլիգարխիկ համակարգերում կարող է լինել մի փոքր «բազար» փայերի, ազդեցության ոլորտների, փողերի, մենաշնորհային քվոտաների շուրջ:
Այս համատեքստում` նույնիսկ 2018-ի ֆորմալ իշխանության հարցը կորցնում է իր ակտուալությունը, որովհետև իրական իշխանությունը, որ ավելի ամրապնդվեց 2017-ի խորհրդարանական ընտրություններով, հեռանալու մտադրություն չունի: Այս առումով` միանգամայն ճիշտ է Սերժ Սարգսյանը, երբ չի կարևորում ապագա վարչապետի անձը: