Ոստիկանությունը նախօրեին տեղեկություն է տարածել Վոլգոգրադում Հայաստանի և Ռուսաստանի ոստիկանությունների համատեղ կոլեգիայի նիստի մասին, որը վարել են Ռուսաստանի ՆԳ նախարար Կոլոկոլցևը և Հայաստանի ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանը: Տեղեկությունն ըստ էության հետաքրքիր է ոչ թե համատեղ նիստի բովանդակությամբ, այլ Վովա Գասպարյանի այցով ինքնին: Գասպարյանին Վոլգոգրադում ցուցաբերվել է բավականին պատկառելի ընդունելություն, բավականին հագեցած և ներկայացուցչական ծրագրով, ինչպես հնարավոր է դատել տարածված տեսանյութից:
Այս հանգամանքը հատկապես ուշագրավ է դառնում այն ֆոնին, որ համատեղ կոլեգիայի նիստին ոստիկանապետը Ռուսաստան է մեկնել Երևանում Հայաստանի ոստիկանության կոլեգիայի նիստից հետո, որտեղ արել էր մի շարք ուշագրավ հայտարարություններ՝ ցայտուն քաղաքական ենթատեքստով: Մասնավորաբար, Վլադիմիր Գասպարյանը հայտարարել էր, որ ոստիկանությունը պարտավոր է ավարտել բարեփոխումները մինչեւ 2018 թվականը և ներկայանալ ամբողջապես փոփոխված և փոփոխություններն ավարտած:
Միևնույն ժամանակ, Վլադիմիր Գասպարյանը հայտարարել էր, որ երբ չեն լուծվում սոցիալական խնդիրները, հասարակությունը վաղ թե ուշ դիմելու է ակտիվ քայլերի, և ոստիկանությանը հորդորել էր տեղերում զբաղվել նաև բնակչության սոցիալական խնդիրները լուծելով կամ դրանք համապատասխան մարմինների առաջ վեր հանելով: Ըստ էության, Գասպարյանը ոստիկանությանը հանձնարարել է զբաղվել «ընդդիմության» գործառույթով, այսինքն իշխանության առաջ վեր հանել բնակչության սոցիալական խնդիրները:
Մի կողմից այս հանգամանքը լիովին հասկանալի է այն տրամաբանությամբ, որ ի վերջո չլուծված խնդիրների պայմաններում ոստիկանությունն է հայտնվում սոցիալական բունտի տարատեսակ դրսևորումների կամ ծայրահեղ այլ քայլերի հանդեպ հասարակական աջակցության սուր կրակագծում, ինչի վառ և ողբերգական վկայությունն էր 2016 թվականի հուլիսը: Եվ այս իմաստով անկասկած է, որ Գասպարյանն ամենաշահագրգռված անձն է, որ բանը չհասնի կրակագծին: Մյուս կողմից նաև ակնհայտ է, որ ի վերջո ոստիկանությունը չի կարող անվերջ փոխարինել իշխանության «սոցիալական» ֆունկցիաները և ըստ այդմ, 2018-ի հանգուցալուծման առումով լինելով քաղաքական շահագրգիռ կողմ, պետք է իր ծանրությունը բերի կշեռքի որևէ նժարի, որտեղ կտեսնի սոցիալական ֆունկցիաների երկարաժամկետ առումով ավելի արդյունավետ կատարում: Մյուս կողմից չի բացառվում նաև, որ հենց այստեղ է, որ Վովա Գասպարյանը չի տեսնում երկարաժամկետ հանգուցալուծում և ըստ այդմ որոշում է իր ձեռքը վերցնել այդ ֆունկցիան, քանի որ երկար ժամամակով դրա «անտերությունը» հղի է բավական բարդություններով առաջին հերթին հենց «կրակագծում» կանգնած ոստիկանության համար, որը փաստորեն միայնակ պատասխանատվություն է կրում իշխանության ամբողջական անարդյունավետության համար, ստիպված լինելով պահել իշխանությունը հանրային ընդվզումից բոլոր հնարավոր և անհնար, թույլատրելի և անթույլատրելի մեթոդներով:
Իսկ հաշվի առնելով այն, որ ի վերջո բոլոր այդ մեթոդների եզրափակումը պետք է լինի քաղաքական, Հայաստանը չունի բառի բուն իմաստով ոստիկանական դիտատուրայի ռեսուրս, Վլադիմիր Գասպարյանն իհարկե տեսնում է նաև այդ ամենի արդյունքում քաղաքական «հանգուցալուծմանը» քաղաքականապես զոհաբերվելու վտանգ՝ իշխանությունը պահելուց հետո: Ահա այս ամբողջ սպեկտրի պայմաններում ուշագրավ է դառնում կոլեգիայի երևանյան նիստի արտառոց հայտարարություններից հետո Ռուսաստանում կոլեգիայի նիստի առիթով բավական բարձր ընդունելության արժանանալը, ընդ որում նաև խորհրդանշական, քանի որ կոլեգիայի նիստը չգիտես ինչու որոշվել է անցկացնել «քաղաք-հերոս» Վոլգոգրադում՝ նախկին Ստալինգրադում, որտեղ տեղի է ունեցել Հայրենական պատերազմի վճռորոշ ճակատամարտը: Ի վերջո Հայաստանի իշխանությունն էլ մոտենում է իր «Ստալինգրադի» ճակատամարտին, և հետաքրքիր է, որ Ռուսաստանն այդ իմաստով Վլադիմիր Գասպարյանի համար կազմակերպել է «հարուստ մշակութային ծրագիր», ինչպես ընդգծել է ոստիկանության հաղորդագրությունը:
