Ռուսաց լեզվի վերաբերյալ ՌԴ Պետդումայի փոխնախագահ Վոլոդինի հայտարարությունը Հայաստանում շարունակում է լինել բուռն քննարկումների առարկա, և տարբեր հարթակներից շարունակում են հնչել Վոլոդինին «հասանելիք» պատասխանները: Բացառությամբ թերևս մի հարթակի՝ պետականի, որը տվյալ պարագայում պետք է արտահայտեր իշխանությունը, պաշտոնական Երևանը:
Հայտարարությունները, որ օրակարգում այդպիսի հարց չկա, պատասխան չեն, կամ առնվազն «հասանելիք» պատասխան չեն: Որովհետև առնվազն հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ նույն այդ իշխանությունը Եվրամիության դեսպան Սվիտալսկու հայտնի հայտարարությունից հետո չբավարարվեց ընդամենը ասելով, որ օրակարգում ԿԸՀ կազմի ընդլայնման կամ փոփոխության հարց չկա: Սվիտալսկու դեմ կազմակերպվեց այնպիսի գրոհ, կարծես նա Հայաստանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունն էր խախտել կամ Հայաստանի պետական սահմանը:
Սակայն իշխանության արձագանքն այստեղ լիովին հասկանալի է: Բանն այն է, որ եթե Սվիտալսկին խախտեր հենց տարածքային ամբողջականություն և պետական սահման, նրան էլ կարձագանքեին այնպես, ինչպես Վոլոդինին: Բայց Սվիտալսկին Հայաստանի իշխանության համար ավելի լուրջ բան էր խախտել՝ իշխանության սահմանը, այսինքն՝ իշխելու օրենքից ու Սահմանադրությունից վեր իրավունքն էր դրել կասկածի տակ, համարել անարժանահավատ: Դրա համար էլ հետևեց սուր և կոշտ արձագանքը:
Իհարկե հետո այդ ամենը նստեց, փափկեց, որովհետև հետո եկավ գիտակցումը, որ ի վերջո Հայաստան-ԵՄ սկանդալը ոչ միայն Հայաստանին, այլ հենց իրեն՝ իշխանությանը կարող է վնասել, շատ ավելի, քան Սվիտալսկու ընդամենը մի հայտարարությանը: Բայց այստեղ է ամբողջ բանաձևը, բանալին: Վոլոդինը Հայաստանի ինքնիշխանության ու արժանապատվության սահմանն է անցել իր անպարկեշտ առաջարկով, դրա համար էլ նրան ընդամենը մի երկու բառով ասել են, որ օրակարգում այդպիսի հարց չկա: Այ, եթե նա անցներ իշխանության սահմանը, անկասկած կստանար իր պատասխանը:
