ՀՅԴ Բյուրոն և հայաստանյան Գերագույն մարմինը համատեղ նիստից հետո ընդունել են հայտարարություն, որը վերաբերում է Հայաստանի վիճակին, մարտահրավերներին, անելիքներին և դրանցում, բնականաբար, ՀՅԴ դերին:
Հայտարարությունը գործնականում ստանդարտ քաղաքական հայտարարություն է՝ ՀՅԴ նկարագրին, գաղափարական և ոճական առանձնահատկություններին բնորոշ, ընդհանուր առմամբ կուսակցական հռչակագրերին հատուկ: Առանձնահատուկը, սակայն, շեշտադրումներն են, որ արվում են անելիքների մասով՝ կապված կառավարման համակարգի փոփոխությունների հետ, մասնավորապես՝ կառավարության կառուցվածքի, կառավարություն-վարչապետ-նախարարներ հարաբերությունների կանոնակարգման:
Այստեղ արդեն հայտարարության տողատակերը դառնում են շատ ավելի ուշագրավ՝ հաշվի առնելով թե՛ Կարեն Կարապետյան-ՀՅԴ ամենասկզբից իսկ չստացված «բարիդրացիական» հարաբերությունների հանգամանքը, թե՛ այն, որ Դաշնակցությունը գործնականում եղել է առաջինը ու առայժմ շարունակում է մնալ միակ քաղաքական ուժը, որը բաց տեքստով հայտարարել է, որ եթե կատարվում են կառավարման կարգի փոփոխությունները, ապա որևէ խնդիր չեն տեսնում Սերժ Սարգսյանի՝ վարչապետի պաշտոնում առաջադրվելու հարցում:
Այդպիսով, նկատի առնելով այդ հանգամանքները, որոշակիորեն պարզ է դառնում կամ նշմարվում է, թե ինչ դերակատարում է ունենալու ՀՅԴ-ն այդ հարցում: Գործնականում կուսակցությունը լինելու է 2018-ի խնդրի համատեքստում, այսպես ասած, քաղաքական գեներատորի դերում, ձևավորելու է ներիշխանական հարաբերությունների քաղաքական պլատֆորմը կամ, այսպես ասած, օրակարգը, որի վրա էլ Սերժ Սարգսյանն է փորձելու կառուցել արդեն 2018-ի լուծումները:
Այդ իմաստով, երբ ՀՅԴ-ն իր ամփոփոիչ հայտարարության մեջ խոսում է կառավարության կառուցվածքի փոփոխության՝ մարտահրավերներին առավել համարժեք դարձնելու մասին, այդ շեշտադրումն ուշագրավ է հնչում մամուլում պարբերաբար հրապարակվող տեղեկությունների ֆոնին, որ Սերժ Սարգսյանի ծրագրային տարբերակներից մեկն է իր վարչապետությունն ու երեք փոխվարչապետների առկայությունը, որոնցից մեկը Կարեն Կարապետյանն է:
Միևնույն ժամանակ, եթե չի իրականանում այդ տարբերակը, ապա այստեղ հետաքրքրական է կառավարություն-վարչապետ-նախարարներ փոխհարաբերությունների հստակեցման անհրաժեշտության մասին ՀՅԴ արձանագրումը: Դրանում գործնականում շոշափվում է նախարարների, այսպես ասած, ինքնուրույնության տողատակը՝ վարչապետից նվազ կախվածության, ինչը գործնականում կնվազեցնի Կարեն Կարապետյանի ազդեցությունը, եթե նա է մնում վարչապետի պաշտոնին 2018 թվականից հետո:
Այդ բոլոր հարցերը անկասկած պետք է լուծվեն ՀՀԿ շրջանակում, առավել ևս, որ վարչապետի հարցի լուծումը անգամ կոալիցիոն համաձայնագրով թողնված է բացառապես ՀՀԿ իրավասությանը: Սակայն խնդիրն այստեղ այն է, որ ՀՀԿ-ն ձևով քաղաքական, իսկ բնույթով կորպորատիվ-բիզնես կառույց է, որտեղ ուժերի հարաբերակցությունն ու ստատուս քվոն՝ քննարկվում, և լուծումներ կամ հնարավոր տարբերակներ են ձևավորվում զուտ այդ շահերի և տրամաբանության տեսանկյունից՝ ներառյալ համակարգային քրեաօլիգարխիկ բնույթը:
Եվ հենց դրա համար էր Սերժ Սարգսյանին նաև անհրաժեշտ ՀՅԴ-ի հետ կոալիցիան, այսպես ասած՝ ներՀՀԿ-ական այդ գործընթացին «դրսից» քաղաքական-գաղափարական օրակարգային ճնշում հաղորդելու համար, քանի որ Սերժ Սարգսյանի, այսպես ասած, ներՀՀԿ-ական դիրքերը գործնականում բավական թույլ են սոցիալ-տնտեսական վիճակի ծանրության և կառավարման վատ արդյունքի պատճառով:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
