Սերժ Սարգսյանը այսօր հերթական խորհրդակցությունն է անցկացրել արտաքին տնտեսական կապերի թեմայով, որը վերաբերել է Հնդկաստանի հետ գործակցությանը: Այդ խորհրդակցությունների ընթացքում թե՛ մատնանշվող խնդիրներն ու թիրախները, թե՛ խորհրդակցություններն ինքնին շատ կարևոր են: Բայց դրանք նաև վկայում են Հայաստանում զուգահեռ իրականությունների մասին: Կա կառավարություն, որը պատասխանատու է տնտեսական քաղաքականության համար, որը ներկայացնում է ծրագիր, այն էլ հնգամյա, հաստատվում է այդ ծրագիրը, և կա Սերժ Սարգսյանը, որը տնտեսական խորհրդակցություններ է անցկացնում, բայց առանց տնտեսական քաղաքականության համար պատասխանատու վարչապետի ներկայության: Ընդ որում, այդպես էր թե Հովիկ Աբրահամյանի վարչապետության ժամանակ, երբ Սերժ Սարգսյանը, ըստ էության, սկսեց այդ խորհրդակցությունների պրակտիկան, այդպես է նաև հիմա:
Այդպիսով ակնհայտ է, որ Հայաստանում կա տնտեսական քաղաքականության երկու զուգահեռ իրականություն՝ նախագահական և վարչապետական: Դրանք գուցե պայմանական բնորոշումներ են, սակայն զուգահեռն առկա է և անհասկանալի է, թե ի վերջո որն է այստեղ գերակա: Ու դա մի իրավիճակում, երբ մի քանի ամիս է մնացել լիարժեք խորհրդարանական մոդելի անցնելու համար, երբ նախագահն այլևս վերածվում է գերազանցապես արարողակարգային ֆիգուրի, և Սերժ Սարգսյանն էլ թողնում է ներկայիս նախագահական պաշտոնը: Եվ այստեղ առավել ևս հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ է Սերժ Սարգսյանն այդ հեռանկարից ընդամենը մի քանի ամիս առաջ շարունակում ընդգծել տնտեսական քաղաքականության այդ երկու զուգահեռները, այսպես ասած, ընդգծել Հայաստանի տնտեսական քաղաքականության երկփեղկվածությունը: Այստեղ հենց հետաքրքրական է դառնում այն հանգամանքը, որ գիծը կամ գործընթացը սկսվեց դեռևս Հովիկ Աբրահամյանի պաշտոնավարման ընթացքում, և փաստորեն այդ երկփողկումով Սերժ Սարգսյանը ճանապարհել է մի վարչապետի, և հիմա ըստ էության փորձում է երևի թե նույնն անել երկրորդի հետ:
Ամբողջ հարցը սակայն այն է, թե այդ ընթացքում ինչ է կատարվում Հայաստանի հետ: Իսկ Հայաստանի հետ կատարվում է այն, որ տնտեսական վիճակը շարունակում է բարելավվել միայն թղթի կամ այսպես ասած կալկուլյատորների վրա, իսկ մաշկի վրա բնակչությունը զգում է լիովին հակառակ գործընթացներ: Որովհետև, որքան կիսվում է տնտեսական քաղաքականությունը Հայաստանում, այնքան գործնականում ամբողջանում է այդ քաղաքականության հետևանքը թե՛ պետության, թե՛ հանրության վրա: Սերժ Սարգսյանն իր նախագահության մեկնարկին ձգտում էր կառուցել իշխանության մոնոլիտ, Ռոբերտ Քոչարյանի համակարգի լիարժեք անցում և կառավարում ապահովելու համար, բայց փաստացի ստացվեց միայն կառավարող համակարգի անարդյունավետության մոնոլիտ հետևանք պետության և հանրության համար: Եվ այստեղ գործնականում դժվար է լինում չհամաձայնել Սասուն Միքայելյանի օրերս արած այն հայտարարությանը, որ ամենից ճիշտ տարբերակը Սերժ Սարգսյանի վարչապետությունն է 2018-ից հետո, որպեսզի վերջինս գոնե վերջապես սկսի պատասխանատվություն կրել երկրում իրականացվող տնտեսական քաղաքականության համար: