ՌԴ պետդումայի խոսնակ Վյաչեսլավ Վոլոդինն առաջարկել է Հայաստանի իշխանություններին երկրում օրենսդրորեն պաշտոնական կարգավիճակ տրամադրել ռուսերեն լեզվին, որպեսզի Ռուսաստանի տարածքում հնարավոր լինի ճանաչել հայկական վարորդական իրավունքները: «Ես կարող եմ միայն մի բան ասել, ամրագրեք այն (ռուսերեն լեզուն) որպես պաշտոնական լեզու, և այդ ժամանակ օրենքն ավտոմատ կընդգրկի նաև Հայաստանի Հանրապետությունը»,- ասել է Վոլոդինը Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի նախագահ Արա Բաբլոյանի հետ հանդիպմանը, որի ժամանակ բարձրացվել է Ռուսաստանում ազգային վարորդական իրավունքներով աշխատելու արգելքի մասին հարցը: Արմեն Աշոտյանը պնդում է, որ հենց հանդիպման ժամանակ հակադարձել է Վոլոդինին` պնդելով, որ ռուսաց լեզվի սահմանադրական կարգավիճակի հարց Հայաստանի օրակարգում չկա:
Հայաստանի ԱԺ նախագահ Արա Բաբլոյանն էլ տեղում հակադարձել է իր գործընկերոջը և ասել, որ նման հարց ՀՀ օրակարգում չի սպասվում: «Հայաստանում բոլոր դպրոցներում սովորում են ռուսերեն, ուստի ռուսերենի իմացությունը ամբողջությամբ բավարար է։ Կողմերը պայմանավորվեցին հարցին անդրադառնալ ապագայում»,-ասել է Բաբայանը։ Սակայն համաձայնենք, որ այս պարագայում ավելի համարժեք արձագանքի անհրաժեշտություն կա, առնվազն` խորհրդարանի նախագահի հայտարարության մակարդակով: Եթե նույն ռուսական լրատվամիջոցները տարածում են միայն Վոլոդինի խոսքը` անտեսելով Աշոտյանի արձագանքը, ապա Մոսկվայի մտադրությունները լուրջ են:
Եթե խնդիրն այս մակարդակով հրապարակայնացվում է, ապա գործ ունենք Ռուսաստանի իշխանությունների ակնհայտ վերջնագրի հետ: Ռուսական կողմը խնդիրը շատ կոնկրետ ու հստակ է դնում` կամ ռուսերենը Հայաստանում ունենում է պաշտոնական կարգավիճակ, կամ էլ` ձեր վարորդները զրկվում են Ռուսաստանում աշխատելու իրավունքից: Եթե հարցը հրապարակային մակարդակում այսպիսի սրություն է ստացել, պատկերացնել կարելի է` Մոսկվան ինչպիսի ճնշումներ է գործադրում Հայաստանի իշխանությունների վրա:
Հիմա, երբ ռուսական կողմի պահանջը կամ վերջնագիրը հստակ է, պաշտոնական Երևանը չի կարող դիվանագետորեն շրջանցել հարցը և, ըստ էության, երկու լուծում ունի:
Խելամիտ և ազգային արժանապատվություն ունեցող իշխանությունը, բնականաբար, պետք է մերժումով պատասխանի երկրի ինքնիշխանության դեմքին ուղղված այս ապտակին` խնդրի շուրջ կոնսոլիդացնելով քաղաքական ուժերին և հասարակությանը: Սակայն Հայաստանի իշխանության համար ինքնին խորթ է հասարակական կոնսոլիդացիայի գաղափարը, որովհետև հասարակության ակտիվությունն օրակարգային կարող է դարձնել նաև այլ հարցեր, որոնք, մեղմ ասած, հաճելի չլինեն իշխանությանը: Մյուս կողմից` Հայաստանի իշխանությունը վախենում է ռուսական հարցի արծարծումից, որովհետև հասարակությունը կարող է չբավարարվել միայն լեզվի հարցով: Մեր հասրակությանը հուզում է նաև այն հարցը, թե ինչու է մեր դաշնակից Ռուսաստանը սպառազինում Հայաստանի թշնանի Ադրբեջանին կամ պակաս կարևոր չէ այն, որ Մոսկվան իր էներգետիկ քաղաքականությամբ, ըստ էության, պատանդ է պահում Հայաստանին: Այսինքն, եթե իշխանությունը միայն լեզվի խնդրով դիմի հասարակության աջակցությանը, գուցե արդյունքում ծավալվի չվերահսկվող մի շարժում` Հայաստանի ազատության, անկախության և ժողովրդավարության օրակարգով: Մի բան, որին Հայաստանի իշխանությունն երբեք չի գնա:
Երեկվա հարցազրույցում Սերժ Սարգսյանը հայ-ռուսական այսօրվա հարաբերությունները կրծքով պաշտպանում էր քննադատներից: Բոլոր հիմքերն ունենք ենթադրելու, որ Մոսկվայի այսօրվա վերջնագիրը Հայաստանի իշխանությունը դիմավորելու է շողոքորթ ժպիտով ու փորձելու է` կամ կուլիսներում բարիշել ռուսական իշխանության հետ, կամ էլ` հասարակությանը համոզել ռուսական պահանջի «անշրջելիության» հարցում:
