Փոխադրումների ոլորտում աշխատող օտարերկրացիների կողմից ռուսական վարորդական իրավունքներ ստանալու պահանջը չի տարածվի Ղրղըզստանի, ինչպես նաև Բելառուսի և Ղազախստանի վրա, որտեղ ռուսերենը պաշտոնական լեզու է: Ստացվում է, որ վարորդական իրավունքի հարցը ԵՏՄ երկրներից վերաբերում է միայն Հայաստանին, ըստ էության՝ «հայկական հարց» է:
Վիճակն իսկապես բարդանում է, որովհետև Հայաստանը չի կարող հույսը դնել այն հանգամանքի վրա, որ ԵՏՄ շրջանակներում Բելառուսն ու Ղազախստանը կարող են տորպեդահարել Մոսկվայի նախաձեռնությունը: Սա այն դեպքն է, որ Մոսկվայի ճնշումը Հայաստանի հանդեպ կարող է համապարփակ լինել, էլ չասած այն մասին, որ ադրբեջանամետ Մինսկն ու Աստանան առիթավորվելու հրաշալի հնարավորություն են ստանում:
Սակայն չկա չարիք առանց բարիքի, եթե, իհարկե, մեր ԱԳՆ-ն ապացուցի, որ ոչ թե պետության «կույրաղիք» է, այլ դիվանագիտական գործառույթ իրականացնող մարմին:
Մոսկվան Հայաստանի իշխանություններին պարտադրելու է, որ ռուսաց լեզվին ինչ-որ հատուկ կարգավիճակ տան: Այս, մեծ հաշվով, հախուռն գրոհը պետք է չեզոքացնել, նույնիսկ խելացի հակագրոհ կազմակերպել՝ Ադրբեջանին մատակարարվող ռուսական սպառազինության թեմայով: Ընդամենը պետք է, որ այս թեմայով մեր իշխանությունները ոչ թե նվնվան կամ բրազիլական սերիալի օրինակով հայ-ռուսական բարեկամության սրտակեղեքիչ տեսարաններ բեմականացնեն, այլ զբաղվեն կոնկրետ քաղաքականությամբ՝ Մոսկվայի առաջ դնեն կոնկրետ պահանջներ:
Ինչքան էլ համեմատելի չեն Հայաստանի և Ռուսաստանի ռեսուրսները` վերջինս այսօր աշխարհաքաղաքական այն վիճակում չէ, որ իրեն թույլ տա ճգնաժամ հարուցել անգամ Հայաստանի պես երկրի հետ հարաբերություններում:
