Հուլիսի 10-ին Ադրբեջանի ՊՆ-ն հրապարակել է տեսանյութ՝ կից հաղորդագրությունում նշելով, որ Ռուսաստանից ստացել են զինտեխնիկայի և զինամթերքի հերթական խմբաքանակը: Հրապարակված տեսանյութում երևում են ռուսաստանյան արտադրության ՏՕՍ-1Ա «Սոլնցեպյոկ» ծանր հրանետի МО.1.01.04М արդիականացված հրթիռներ:
Տեսանյութի տարածումը հատուկ քաղաքական նպատակ է հետապնդում. Ադրբեջանը ոչ միայն հերթական անգամ բացահայտորեն ազդարարում է, որ պատրաստվում է պատերազմի, այլ նաև հասկացնում է, որ դա անում է Մոսկվայի եթե ոչ թույլտվությամբ, ապա գոնե լռելյայն համաձայնությամբ:
Այս ամենը, իհարկե, արտառոց չէ, և դրան մենք արդեն ականատես ենք եղել 2016-ի ապրիլյան պատերազմից առաջ: Իրավիճակի նրբությունն այն է, որ Բաքուն ակնհայտորեն պատերազմական քարոզչություն է իրականացնում Նալբանդյան-Մամեդյարով հանդիպումից մեկ օր առաջ` բացահայտորեն արհամարհելով բանակցային գործընթացը:
Ռուսաստանցի փորձագիտական և քաղաքական շրջանակների համար դժվար է լինելու այս օրերին զինտեխնիկայի և զինամթերքի հերթական խմբաքանակի առաքումը Բաքու բացատրել միայն կոմերցիոն բաղկացուցիչով, որովհետև կանգնած ենք բառացիորեն նոր պատերազմի սանձազերծման վտանգի առաջ: Ռուսաստանում սա հրաշալի գիտեն ու նույնիսկ ԱԳՆ-ի մակարդակով անդրադարձել են վերջին օրերի լարվածությանը: Եթե այս ամենով հանդերձ` ռուսական զենքի հերթական խմբաքանակը հասնում է Ադրբեջան, ապա ակնհայտ է, որ Մոսկվայում շահագրգռված են նոր պատերազմով, ըստ երևույթին` իր տարածաշրջանային ազդեցությունը մեծացնելու ակնկալիքով:
Շատ հետաքրքիր է պաշտոնական Երևանի արձագանքը: Հայաստանի իշխանությունները կա՛մ լռում են, կամ էլ անատամ ու անողնաշար ինչ-որ կարծիք է հնչում, որի ենթատեքստում ոչ թե դաշնակից երկրի թշնամական գործողությունները դատապարտելն ու նրանից հաշիվ պահանջելն է, այլ ոչինչ չասող ափսոսանքը, հիասթափությունը, լացուկոծը, մի խոսքով` այն, ինչն աղերս չունի քաղաքականության և դիվանագիտության հետ:
Նոր պատերազմի սանձազերծման հարցում Ադրբեջանի հետ հավասար պատասխանատվություն է կրում նաև Ռուսաստանը: Նման իրավիճակում՝ արժանապատվություն ունեցող իշխանությունն առնվազն կսառեցներ մեր երկրի անդամակցությունը ՀԱՊԿ-ին և ԵԱՏՄ-ին` մինչև Մոսկվան հանդես գա համապապատասխան բացատրություններով: Սակայն Հայաստանի իշխանությունը, լավագույն դեպքում, բավարարվելու է երկչոտ դատապարտումով` «ավագ եղբորը» չնեղացնելու նպատակով:
Ռուսական հարցը առաջնային պետք է դառնա նաև խորհրդարանական ընդդիմության համար, որովհետև խնդիրն այլևս վերաբերում է ոչ թե աշխարհայացքային կամ աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումներին, այլ մեր երկրի ու ժողովրդի անվտանգությանը: Գուցե ապագաղութացման և ազատության օրակարգով հնարավոր լինի երկրում գեներացնել հզոր շարժում, որը ոչ միայն հաղթանակ կապահովի Ղարաբաղի հարցում, այլև հիմքեր կստեղծի նոր որակի պետության ստեղծման համար:
