Լեռնային Ղարաբաղի պաշտպանության նախարարությունը հաղորդում է, որ հակառակորդի նախահարձակ ակտիվությունը ճնշելու համար Պաշտպանության բանակի առաջապահ զորամասերը երեկ, ժամը 20:31-20:40-ի սահմաններում, ստիպված են եղել ձեռնարկել պատասխան գործողություններ, ինչի արդյունքում վնաս է հասցվել Ալխանլու գյուղում տեղակայված կրակակետին: ՊԲ համապատասխան ծառայությունների կողմից տրամադրված հավաստի տվյալներով՝ հակառակորդն ունի կորուստներ:
Արցախի Հանրապետության պաշտպանության նախարարությունը տեսանյութ և ձայնագրություն է տարածել, որոնցում երևում է, որ հայկական կողմը պատասխան կրակ է բացել ժամը 20:31-ին, այսինքն՝ հակառակորդի կողմից մինչ այդ մի քանի անգամ ձեռնարկված կրակային հարձակումից հետո միայն:
Արցախում առնվազն լոկալ պատերազմը շարունակվում է իր բոլոր կանոններով: Այն թուլանալու միտում չունի, և միջազգային ջանքերը, մեղմ ասած, համարժեք չեն այն լարվածությանը, որ առկա է առաջնագծում: Նոր մոտեցումների որոշակի ճգնաժամ է նկատվում ԵԱՀԿ համանախագահության մոտ, և այն խորանալու միտում ունի, եթե հաշվի առնենք ԵԱՀԿ-ում ինստիտուցիոնալ ճգնաժամի միանգամայն հնարավոր հեռանկարը:
Բացի այդ, համանախագահության երկրներից երկուսում՝ ԱՄՆ-ում և Ֆրանսիայում, նախագահների փոփոխությամբ պայմանավորված՝ առայժմ հստակեցված չէ տարածաշրջանային նոր քաղաքականությունը, և այդ համատեքստում դժվար կանխատեսելի է ակտիվության այն մակարդակը, որ Վաշինգտոնն ու Փարիզը կունենան կարգավորման գործընթացում: Ինչ-որ առումով նույնիսկ կարելի է պնդել, որ կարգավորման գործընթացում դիվանագիտական վակուում է, որովհետև նրանով, ինչով զբաղված է երրորդ համանախագահ Ռուսաստանը, դժվար է միջնորդություն համարել:
Ռուսաստանը շարունակում է ակտիվ ու հետևողական սպառազինել Ադրբեջանին, ինչը պատերազմի սանձազերծման քարտ-բլանշ է, և պատահական չէ, որ նույնիսկ ռուսաստանցի փորձագետները կանխատեսում են լայնամասշտաբ պատերազմի հեռանկար: Խնդիրը միայն դրա ժամկետների մեջ է, որն արդեն պայմանավորված է մի շարք գործոններով:
Հակամարտության կողմերի վարքագիծն էլ հուշում է, որ նրանք նախապատրաստվում են պատետազմի: Խնդիրը միայն առաջնագծի լարվածությունը չէ, այլ այն քարոզչությունը, որ միջազգային մեդիայում իրականացնում են Հայաստանն ու Ադրբեջանը՝ յուրաքանչյուրը հակառակորդին մեղադրելով նախահարձակ լինելու մեջ:
Երկուստեք քարոզչությունը որևէ կերպ չի ազդելու ո՛չ միջնորդների և ոչ էլ միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների պարիտետային քաղաքականության վրա, փոխարենը Հայաստանում, Արցախում և Ադրբեջանում մեծացնելու է պատերազմական տրամադրությունները՝ ավելի մոտեցնելով մեծ պատերազմի հավանականությունը: