Եվրոպայի խորհրդի Խորհրդարանական վեհաժողովը՝ ԵԽԽՎ-ն, երեքշաբթի ձայների մեծամասնությամբ ընդունել է բանաձև, որը ենթադրում է կանոնակարգում փոփոխություններ, որոնցով թույլ է տալիս սկսել վեհաժողովի ներկայիս ղեկավար Պեդրո Ագրամունտի պաշտոնից հեռացման գործընթացը:
Այս գործընթացին ակտիվորեն մասնակցել է ԵԽԽՎ-ում Հայաստանի պատվիրակությունը, դրա գրեթե բոլոր անդամները խրոխտ ելույթներ են ունեցել, որոնք հետո ակտիվորեն լուսաբանվել են մեր ԶԼՄ-ներում:
Արտաքուստ թվում է՝ այս հարցում մեր ու եվրապատվիրակների դիրքորոշումն ընդհանրական է, ու դա կարող է դրական դիտվել: Խնդիրն այն է, սակայն, որ մեր պատվիրակությունը Ագրամունտի հրաժարականը պահանջում է միանգամայն այլ մոտիվով՝ նրան մեղադրելով Ադրբեջանի «խավիարային դիվանագիտության» սպասարկուն լինելու հարցում: Մերոնց մեղադրանքը ճիշտ է, սակայն խնդիրն այն է, որ մեր թույլ դիվանագիտության կամ օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ այլ պատճառներով Ագրամունտի գործունեության «ադրբեջանական» հատվածը Ստրասբուրգում գրեթե ոչ ոքի չի հետաքրքրում: Համենայնդեպս, ԵԽԽՎ պատվիրակների ճնշող մեծամասնությունը կառույցի նախագահին մեղադրում է այն հարցում, որ նա ռուսական պատվիրակության կազմում հանդիպում է ունեցել Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադի հետ, այլ խոսքով՝ իզգոյացրել է իր ներկայացուցչական ու հեղինակավոր պաշտոնը:
Սակայն Ագրամունտի հրաժարականը պահանջող մեր պատվիրակությունը չի կարող միանալ ընդհանուրի օրակարգին, որովհետև կհակադրվի ռուսական շահերին, որոնք անձեռնմխելի են համարվում Երևանում: Պեդրո Ագրամունտի պաշտոնանկությունը գրեթե անխուսափելի է, ու կասկածից վեր է, որ հայկական դիվանագիտությունը դա ներկայացնելու է որպես սեփական ձեռքբերում:
Սա մեծագույն բլեֆ է, բայց, մեծ հաշվով, բլեֆի վրա է կառուցված մեր ամբողջ դիվանագիտությունը: Բավական է նշել, որ սիրիական հարցում Երևանն ամբողջովին համերաշխ է Մոսկվայի հետ, և, ըստ էության, մեր դիվանագիտությունը նույն Ագրամունտի հավաքական կերպարն է, որի հրաժարականը պահանջում են Հայաստանի պատվիրակները:
Մեր իշխանությունները նույն կերպ ձևացնում են, թե Հայաստանի ռազմավարական նպատակը եվրոպական մոդելով պետության կառուցումն է, մինչդեռ որպես երկիր ամենանվաստացված կարգավիճակն ունենք անգամ իսկ ԵՏՄ-ում:
Մեր դիվանագիտությունը ձևացնում է, որ «և, և»-ի փառահեղ դիվանագիտությունը տվել է իր պտուղները, ու Հայաստանն այն եզակի երկիրն է, որ կարողանում է հավասարապես գործընկերություն անել թե՛ ԵՏՄ-ի և թե՛ ԵՄ-հետ՝ նույնիսկ հավակնելով նրանց կամրջի դերին, սակայն իրականում Երևանը ներդաշնակ հարաբերություններ չունի ո՛չ Մոսկվայի, ո՛չ Բրյուսելի հետ, ինչի վկայությունն են հայ-ռուսական վասալային հարաբերություններն ու այն ակնհայտ ճգնաժամը, որ այսօր առկա է Հայաստանի և ԵՄ-ի հարաբերություններում:
Բլեֆն ու իմիտացիան դարձել են Հայաստանի քաղաքականության, դիվանագիտության հատկանիշները: Սա ոչ մի տեղ չտանող ճսնապարհ է, որը միայն նոր փորձություններ է բերելու Հայաստանի գլխին:
