Պետք չէ հիմա միամիտ ձևանալ և տպավորություն ստեղծել, թե անակնկալ էր գլխավոր դատախազության որոշումը՝ «Սասնա ծռերի» գործով դատավարության վերջին նիստի ժամանակ Վարուժան Ավետիսյանի հայտարարության վերաբերյալ քրգործ հարուցելու մասին: «Զենք վերցրեք, Սերժին ու իր բանդային ֆիզիկապես ոչնչացրեք» արտահայտությունը հաստատ իր մեջ հանցակազմ է պարունակում՝ ինչքան էլ որոշ փաստաբաններ կամ «Ծռության» համակիրներ հիմա ասեն, թե պարզ չէ՝ որ Սերժիկի և ինչ գործողության մասին է ակնարկել Ավետիսյանը:
Հնչել է իշխանությունը զավթելուն և սահմանադրական կարգը բռնի տապալելուն ուղղված կոչ, և սա այն քիչ դեպքերից մեկն է, երբ դատախազությունն օպերատիվ արձագանքել է տեղի ունեցածին:
Ու հիմա պետք չէ դատախազությանը մեղադրել մի բանում, որը նա պարտավոր էր անել, այլ պետք է այս կառույցին հանդիմանել այլ հարթության մեջ, որ անտարբեր է, օրինակ, ՀՀԿ պատգամավոր Արտակ Սարգսյանի ՍԱՍ-ի գործով, երբ այդ ընկերության տասնյակ աշխատակիցներ ենթարկվել են նվաստացման կամ ճնշումների: Կամ՝ անհասկանալի էր մեր իրավապահների «հումանիզմը», երբ ՀՀԿ անդամ հարյուրից ավելի տնօրեններ իրենց կուսակցության հրահանգով դրսևորում են «Տեր Թոդիկի» դեսպոտ մեթոդները՝ շանտաժի ենթարկելով մանկավարժներին ու ծնողներին:
Դատախազությունն ու իրավապահ մարմինները Հայաստանում կիրառում են երկակի ստանդարտներ, ավելի ճիշտ՝ ռեպրեսիվ գործիք են իշխանությունների ձեռքին, ու դա ամենևին էլ նոր երևույթ չէ:
«Սասնա ծռերը» դարձյալ առաջնորդվել են նույն տրամաբանությամբ և իրավական նիհիլիզմին նպաստող ու քաղաքականությունը սպանող մոտեցմամբ: Նրանք կարծում են, որ եթե իշխանության ներկայացուցիչներին կարելի է ձայն գնել ու ընտրողներին նվաստացնել և մնալ անպատիժ, ապա արդարացված է հասարակությանը ահաբեկչության «հումք» դարձնելը: Նույն կերպ «Սասնա ծռերը» մտածում էին անցած տարի հուլիսին, որ եթե իշխանությանը կարելի է բռնություն գործադրել ու մարդ խոշտանգել, ապա իրենք էլ նույն կանոններով կարող են պայքարել իշխանության դեմ՝ մարդ պատանդառել, ՊՊԾ գունդ գրավել և այլն:
Իրականում սա պայքարի մեթոդ է, որը տանում է ոչ մի տեղ, այսինքն՝ փակուղի: Զուտ մարտավարական իմաստով նույնիսկ սխալ է իշխանության դեմ նրա զենքով պայքարելը, որովհետև ռեսուրսային պայքարում տանուլ ես տալու՝ իշխանության հնարավորությունները միշտ ավելի մեծ են: Բովանդակային առումով հասարակության կյանքում ոչինչ չի փոխվի, եթե օրենքի հաստատման փոխարեն իրեն «արդարություն» և «միակ ճշմարտություն» պարտադրեն, ու բացարձակապես կարևոր չէ՝ ովքեր են այդ պարտադրողները՝ իշխանությա՞ն, թե՞ ընդդիմության հրացանակիրները, ավտոմատավորները:
Մեծ հաշվով, իշխանությունները և անցյալ տարվա հուլիսին նրանց դեմ զենք վերցնողները նույն «ծռերն» են՝ նույն մաուզերիստական մենթալիտետով: Տարբերությունն այն է, որ իշխանության «ծռերը» օրենքից վեր են կարգված, իսկ նրանց վրա կրակող «ծռերի» դեմ օրենքը գործում է ամբողջ խստությամբ ու դաժանությամբ: Բայց երկուսի արժեհամակարգն ու մտածողությունն էլ ոչ մի կապ չունի պետության, նրա զարգացման հետ:
Եթե մեր քաղաքական և հանրային միտքը մնում է «բարիկադային» մտածողության սահմաններում, ապա թակարդում է Հայաստանի զարգացման հեռանկարը:
Դատական վերջին նիստում Վարուժանի արած հայտարարությունը ոչինչ չտվեց և չէր կարող տալ հասարակությանը: Ճիշտ հակառակը՝ այն լեգիտիմացրեց իշխանության նոր ռեպրեսիվ մեթոդը, որն այսօր տեղին է գործադրվում Վարուժանի հանդեպ, բայց վաղը կարող է չարաշահվել այլ դեպքերում՝ ըմբոստ քաղաքացիներին ահաբեկելու, նրանց բերանը փակելու նպատակով:
