Այսօր Սերժ Սարգսյանը հրավիրել է Անվտանգության խորհրդի նիստ: Այս կառույցը Հայաստանում կայացած չէ և այնպիսի տպավորություն է, որ Սերժ Սարգսյանն ԱԽ-ն հիշում է, երբ օրակարգը լցնելու խնդիր է ունենում: Մյուս կողմից`սահմանադրական փոփոխությունները ստիպում են, որ փոխվի վերաբերունքն ԱԽ-ի նկատմամբ, որովհետև այն խորհրդակցական կառույցից վերածվում է որոշում ընդունող մարմնի: Ընդ որում, ուշագրավ է, որ ԱԽ-ն դիտվում է այն տարբերակներից մեկը, որի ղեկավարումը ստանձնելով` Սերժ Սարգսյանը 2018-ից հետո կարող է պահպանել իր առանցքային դերակատարությունն իշխանության ներսում: Բացի ներիշխանական այս խնդիրները` ԱԽ այսօրվա նիստի նկատմամբ հետաքրքրություն է հարուցում օրակարգային մի հարց, որն, ըստ էության, վերաբերում է սիրիական հակամարտությանը: Այսօր Բաղրամյան 26-ում, ի թիվս այլ հարցերի, քննարկվել է նաև այդ խնդիրը, իհարկե` պաշտոնական տեղեկատվությունը քննարկումը մատուցում է սիրիահայության անվտանգության համատեքստում: Սակայն պաշտոնական տեղեկատվությունը երբեմն հենց նրա համար է, որ քողարկի քննարկված հարցի բուն էությունը, երբ հատկապես խոսքը վերաբերում է Հայաստանին, որը, մեղմ ասած, չունի ժողովրդավարական ավանդույթներ:
Բանն այն է, որ սիրիական հարցն այս օրերին Հայաստանի իշխանության վերնախավում կարող էր քննարկվել` ԱԽ կամ այլ ձևաչափով: Ընդ որում, քննարկման նախաձեռնությունն ամենևին էլ Սերժ Սարգսյանից չի գալիս: Բանն այն է, որ Ռուսաստանը սիրիական թատերաբեմում հերթական անգամ սուր հակադրության մեջ է ամերիկացիների հետ, և նրան օդ ու ջրի պես անհրաժեշտ է ցույց տալ, որ միայնակ չէ, վիճակն իր համար փակուղային չէ, մի խոսքով` Մոսկվան մտադիր է որոշակի միջազգային լեգիտիմություն հաղորդել իր սիրիական կամպանիային: Այս համատեքստում Մոսկվան ՀԱՊԿ շրջանակներում քննարկման է դրել Սիրիայի խնդիրը, մասնավորապես` նույնիսկ Թուրքիայի իշխանության աղբյուրը պնդում է, որ շուտով արաբական այդ անհանգիստ երկիր են ժամանելու խաղաղապահներ Ղազախստանից ու Ղրղըզստանից: Բիշքեկում տեղեկատվությունը մեկ հերքում են, մեկ` հաստատում: Այնպիսի տպավորություն է, որ Մոսկվայի ճնշումները Ղրղըզստանի իշխանության վրա բավարար ազդեցություն առայժմ չեն թողել, կամ էլ` այդ երկրի իշխանությունները Մոսկվայից լրացուցիչ զիջումներ են փորձում կորզել` Սիրիա խաղաղապահներ ուղարկելու որոշման դիմաց:
Ահա, այս համատեքստում մոտավորապես պարզ է դառնում, թե ինչու է Հայաստանի ԱԽ-ն այսօր քննարկել սիրիական խնդիրը: Կասկածից վեր է, որ Սիրիա խաղաղապահներ ուղարկելու հարցով Մոսկվան դիմել է նաև Հայաստանին: Եթե մենք ունենայինք ադեկվատ իշխանություն, ռուսական առաջարկը կմերժվեր առանց քննարկման, որովհետև նույն ՀԱՊԿ-ը խուլ ու համր է, երբ Ադրբեջանը ռմբակոծում է իր անդամ Հայաստանի սահմանները: Եվ այս պարագայում` Հայաստանի իշխանությունը թվում է` քննարկելու բան չպետք է ունենա, մանավանդ, որ Հայաստանը մարտահրավերների պակաս չունի, իսկ Սիրիայում ռազմական ներկայությունը միայն գլխացավանք է` առանց տեսանելի դիվիդենտի:
Բայց Սերժ Սարգսյանն, ինչպես փորձն է ցույց տվել, չի կարողանում կամ չի ուզում մերժել Մոսկվային, ու դա հաստատապես չի անի հիմա, երբ Հայաստանը գտնվում է համակարգային տրանսֆորմացիայի փուլում, իսկ Մոսկվան միշտ կարող է անկայունացնել վիճակը մեր երկրում կամ դրա շուրջ: Մնում է հասկանալ, թե ինչքանով են լուրջ ՀԱՊԿ-ը սիրիական գործերում խառնելու Մոսկվայի պլանները, և արդյո՞ք այս հարցում Ռուսաստանը ճնշումներ կբանեցնի իր դաշնակիցների վրա: