Սերժ Սարգսյանը ստորագրել է Հայաստանի Հանրապետության պետգույքի մասնավորեցման 2017-2020 թվականի ծրագիրը կամ ցանկը, որում ներառված են մասնավորեցման ենթակա պետական ձեռնարկությունները: Մասնավորեցման ցանկացած գործընթաց Հայաստանում ունեցել է բավական խորքային ներքաղաքական, ներիշխանական բնույթ: Բիզնեսի և իշխանության սերտաճման պայմաններում մասնավորեցումը ստանում է բոլորովին այլ երանգ, և գործնականում իշխանությունը պետական ենթակայության ձեռնարկությունները վերածում է սեփական ենթակայության ձեռնարկությունների, այսինքն՝ մասնավորեցման ծրագիրը Հայաստանի իշխող համակարգի համար երկու տասնամյակի ընթացքում գործնականում հանդիսացել է հանրային ռեսուրսը յուրացնելու «լեգիտիմ» եղանակ:
Այժմ ամբողջ խնդիրն այն է, որ պարզ չէ, թե ով է իշխանությունը: Հայաստանում այդ առումով անորոշություն է: Հարցն այն է, թե արդյո՞ք այդ անորոշությունը տարածվելու է նաև մասնավորեցման հերթական գործընթացի վրա, թե՞ այդ գործընթացը լինելու է իշխանության խնդրի լուծման գործիքներից, մեխանիզմներից մեկը: Հայաստանի իշխանության հիմքում կապիտալն է, կապիտալի հարաբերակցությունը: Դե յուրե իշխանությունը կենսունակ է, եթե համարժեք է դե ֆակտո կապիտալի բաշխմանը: 2007 թվականից ի վեր Հայաստանում գործնականում խախտվել է այդ համարժեքությունը:
Իշխանությունը դե յուրե վերաբաշխվել է, սակայն կապիտալի վերաբաշխումը չի եղել սիմետրիկ: Արդյունքն այն է, որ Հայաստանն առանց այն էլ անբարենպաստ արտաքին տնտեսա-քաղաքական կոնյուկտուրայի պայմաններում հայտնվել է խոր տնտեսական ճգնաժամի մեջ: Այդ պայմաններում էլ, փաստորեն, մեկնարկում է հանրային, պետական ռեսուրսի հերթական խմբաքանակի բաշխման գործընթացը և պարզ չէ, դա տեղի է ունենալու այսպես ասած դե յուրե իշխանության հետ սիմետրիան վերականգնելո՞ւ վեկտորով կամ միտումով, թե՞ հակառակը՝ ասիմետրիան խորացնելու: Հարցն այն է նաև, որ ստատիկ չէ դե յուրե իշխանության վիճակը, այստեղ նույնպես կատարվում է ստատուս-քվոյի փոփոխության դինամիկ գործընթաց, և 2018-ից հետո, այսպես թե այնպես, որոշակի աստիճանով փոփոխություն լինելու է, առնվազն նախագահի գերակա պաշտոնի բացակայության պատճառով, նաև կառավարման մոդելից բխող այլ փոփոխությունների, որոնք անխուսափելի թողնելու են իրենց ազդեցությունը ներիշխանական ստատուս-քվոյի վրա:
Մասնավորեցման կամ պարզապես պետական ռեսուրսի «լեգիտիմ» վերաբաշխման նոր փուլը կամ կբալանսավորի այդ գործընթացը, լիարժեք կամ գոնե որոշակի չափով վերականգնելով սիմետրիան և կայունացնելով ճգնաժամային փուլը, կամ կունենա հակառակ՝ ապաբալանսավորող նշանակություն, ինչը նշանակում է, որ 2018-ին ձևավորված նոր դե յուրե իշխանության պարագայում Հայաստանը կշարունակի մնալ դե ֆակտո նույն՝ ասիմետրիկ հարաբերակցության ռեժիմում: Դա նշանակելու է ճգնաժամի շարունակություն: Բայց եթե նախորդ տասնամյակի ճգնաժամը այսպես ասած եղավ դրանից առաջ թեկուզ փուչիկ, բայց երկնիշ աճի բազայի վրա, ասիմետրիայից բխող ճգնաժամի նոր փուլը կկառուցվի արդեն 6 միլիարդ դոլար պետական պարտքի վրա, ինչը կլինի առավել դժվար կառավարելի ճգնաժամ: