Էմանուել Մակրոնի Ֆրանսիան միանգամայն այլ որակ ունի՝ թե՛ ներքին և թե՛ արտաքին ընկալման իմաստով: Դեռ դժվար է տալ նոր Ֆրանսիայի բովանդակային սահմանումը, դժվար է խոսել դրա հատկանիշների, դրսևորման պոտենցիալի մասին, բայց ակնհայտ է, որ Մակրոնի օրակարգն ավելի հավակնոտ և ընդգրկուն է: Ֆրանսիայի նոր նախագահը փորձում է համաեվրոպական նշաձող սահմանել:
Արտաքուստ կարող է թվալ, թե այդ արանքում կորելու է ֆրանսիական ինքնատիպությունը, առանձնահատկությունը: Սակայն այդ տպավորությունը երևութական, խաբուսիկ է, որովհետև եթե Փարիզի օրակարգը համադրելի ու ներդաշնակ է դառնում համաեվրոպականի հետ, դրանից Ֆրանսիան միայն ուժեղանում է: Ճիշտ այնպես, ինչպես այսօր Գերմանիան համաշխարհային ընկալման մեջ նույնացած է միասնական Եվրոպայի հետ, ինչը խոսում է այդ պետության հզորության, կենսունակության մասին:
Վերջին օրերին մի փաստ չի վրիպել վերլուծաբանների, փորձագետների ուշադրությունից: Հայ-ադրբեջանական շփման գծում տիրող լարվածությանն անդրադարձան գրեթե բոլորը՝ ՄԱԿ-ը, Եվրամիությունը, ԱՄՆ Պետդեպը, ՌԴ ԱԳ խոսնակը, բայց արձագանք չհնչեց Փարիզից՝ չնայած Ֆրանսիան ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկիր է: Համաձայնեք, որ սա բնորոշ չէ նախաձեռնողական Մակրոնին:
Ամբողջ խնդիրն այն է, սակայն, որ, ըստ ամենայնի, գործ ունենք ֆրանսիական նոր քաղաքականության հետ, որն իր մանդատը միջազգային տարբեր հարթակներում նույնացնում է եվրոպականի հետ: Հենց այս տրամաբանության մեջ Ֆրանսիան գուցե հենց ինքն է նախաձեռնել ԼՂ խնդրով Եվրամիության վերջին հայտարարության ընդունումը կամ, եթե նույնիսկ չի նախաձեռնել, համարում է, որ Բրյուսելի արձագանքում առկա է նաև Փարիզի դիրքորոշումը:
Սա նոր միտում է Ֆրանսիայի քաղաքականության մեջ, և կարելի է ենթադրել, որ Փարիզն այսուհետ եվրոպական մանդատով, ԵՄ խոսնակի կարգավիճակով է հանդես գալու միջազգային բոլոր հարթակներում, որոնցում ունի առանձին ներկայություն: Սա վերաբերում է նաև ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին, նրա համանախագահությանը:
Այս հանգամանքն, իհարկե, ուժեղացնում է Փարիզի մանդատը, նրա քաղաքական ներկայությունը դարձնում է ավելի լեգիտիմ և ուժեղ: Մյուս կողմից՝ Ֆրանսիայի հավակնությունների բարձր նշաձողը հանդիպելու է Թրամփի և Պուտինի դիմադրությանը, որովհետև այս երկու գործիչներին միավորում է, ըստ էության, մերժողական վերաբերմունքը միասնական Եվրոպայի հանդեպ: Սակայն ուրվագծվող հակասություններում միջանձնային բաղադրիչն ամենաթույլն է և ստորադասվում է աշխարհաքաղաքական շահերի, աշխարհայացքային կողմնորոշումների բախումներին:
Հիմա դժվար է կանխատեսել, թե ինչպիսին կլինի Ֆրանսիայի ղարաբաղյան նոր քաղաքականությունը, կամ ավելի ճիշտ` Բրյուսելը Փարիզի միջոցով ինչ նոր դերակատարություն կունենա կարգավորման գործընթացում, բայց մի բան ակնհայտ է՝ ֆրանսիական մանդատն ավելի ակտիվ և նախաձեռնող է լինելու, քան նախկինում:
