Եթե ընդհանուր գծերով ամփոփենք կառավարության ծրագրի խորհրդարանական քննարկումները, ապա ըննդիմության քննադատության խորքերում մենք կհայտնաբերենք թույլ և անօգնական վարչապետի կերպար, մի մարդու, որին ոչ միայն չեն թողում աշխատել, այլ մտադիր են դարձնել քավության նոխազ: Կարեն Կարապետյանի անօգնականության, անհույս միայնության կերպարն ամրապնդվեց հատկապես խորհրդարանական մեծամասնության վարքագծի ֆոնին, որն, ըստ էության, Կարապետյանին մենակ էր թողել ընդդիմության հետ «բաց մենամարտում»:
Ընդդիմության ասածում, անշուշտ, կա ճշմարտության հատիկ, բայց արմատապես սխալ են Կարեն Կարապետյանի, նրա կադրերի մասին պատկերացումները: Եթե մենք ընդունում ենք Կարապետյանի «անօգնականության» միֆը, ակամայից ընդունում ենք, որ նա` արժեհամակարգով արմատապես տարբեր է այսօրվա քրեաօլիգատխիայից: Մինչդեռ` դա այդպես չէ ու չունի որևէ աղերս իրականության հետ ու թեկուզ միայն այն պատճառով, որ Կարեն Կարապետյանը տարիներ շարունակ ղեկավարել է «ՀայՌուսգազարդը»` Հայաստանի կոռուպցիայի և հասարակության կեղեքման խորհրդանիշներից մեկը:
Ոչ էլ հրեշտակներ են նրա նշանակած կադրերը, ովքեր թաքնված օլիգարխներ են կամ Հայաստանի արատավոր համակարգի երկրորդ, երոորդ էշելոնի ներկայացուցիչներ: Կարեն Կսրապետյանը հրաշալի գիտեր, թե ինչպիսի համակարգում է նշանակվում վարչապետ և, եթե անգամ նրա հետ եղել են պայմանավորվածություններ, որոնք հիմա խախտվում են, նա միշտ կարող էր և կարող է դիմել հասարակության կամ ընդդիմության աջակցությանը: Նա այդ հնարավորությունն ուներ հենց վարչապետ նշանակվելու պահին, բայց գերադասեց ինտեգրվել համակարգին` դառնալով ՀՀԿ փոխնախագահ:
Կարապետյանը քարոզարշավի ընթացքում կարող էր ձևակերպել նոր իշխանության հայտը, բայց նա գերադասեց հանրությանը ներկայանալ Սերժ Սարգսյանի ստվերի, մենեջերի կարգավիճակում: Գործող վարչապետը կարող էր խորհրդարանում ծրագրի քննարկումներն օգտագործել որպես առիթ` ընդդիմությանը մեսիջներ փոխանցելու, ներքաղաքական ստատուս-քվոն փոխելու նպատակով, բայց նա խուսափեց անգամ «Ելքի» հետ առանձին հանդիպումից:
ԱԺ-ում վերջին օրերին թևածող «վարչապետին չեն թողնում աշխատի», «շուտով կսարքեն քավության նոխազ» կոդերը Կարեն Կարապետյանին կանգնեցնում են երկընտրանքի առաջ, ընդ որում` գուցե վերջին անգամ: Նա կարող է մարտահրավեր նետել համակարգին` դրանով լեգիտիմացնելով այն քվեները, որ խորհրդարանական ընտրություններում ՀՀԿ-ն ստացել է իր դեմքով և ձևակերպելով նոր իշխանության ձևավորման հայտ: Այնպիսի իշխանության, որում Սերժ Սարգսյանը չի ունենա ոչ մի պաշտոնական կամ փաստացի ներկայություն: Սկզբունքորեն հասարակության այն շերտերը, որոնք շարունակում են համակրել Կարեն Կարապետյանին` նրանից հենց այս ակնկալիքն ու թաքուն հույսն ունեն:
Սակայն Կարեն Կարապետյանը խորհրդարանական ամբիոնից որևէ ուղերձ չհղեց, որ պատրաստ է հակադրվել Սերժ Սարգսյանին, պատրաստ է կռիվ տալ իր ծրագրերի ու իշխանության համար: Նա ընդամենը կեսբերան նշեց, թե պատրաստ է լինել վարչապետ` ճիշտ այն կարգավիճակով, որով երկչոտ ուսանողը դասախոսին ասում է, թե պատրաստ է քննության:
Կարեն Կսրապետյանի երկրորդ ու ամենահավանական տարբերակը փախուստն է, մանավանդ, որ «վարչապետին չեն թողնում աշխատի», «շուտով կսարքեն քավության նոխազ» ֆոնն ապահովում է այդ քայլը, որը նաև փախուստ է քաղաքականության ձախողումից, չիրականացված ներդրումային խոստումներից: Կարեն Կարապետյանը փախուստի հարուստ փորձ ունի: «Գազպրոմի» երրորդական, բայց եկամտաբեր պաշտոնը 2011-ին ստիպեց, որ նա փախչի Երևանի քաղաքապետի պատվաբեր պաշտոնից: Իրականում դա փախուստ էր Հայաստանից, հայրենիքից, որի հետ Կարեն Կարապետյանին կապում են միայն ժամանակ առ ժամանակ զբաղեցվող ժամանակավոր պաշտոնները:
