Այսօր խորհրդարանում կներկայացվի կառավարության հերթական ծրագիրը, որով Հայաստանը վերածվում է արդիական, մրցունակ, պաշտպանված պետության, որով տարեկան տնտեսությունն աճելու է 5 տոկոսով, աղքատությունը նվազելու է 12 կետով, կոռուպցիան նահանջելու է, և այդպիսի բազմաթիվ պրոգրեսիվ երևույթներ: Խոշոր հաշվով այլ ծրագիր Հայաստանի որևէ կառավարություն չի էլ ունեցել:
Հայաստանի բոլոր կառավարությունների, բոլոր իշխանական նախագահական թեկնածուների, բոլոր իշխող կուսակցությունների ծրագրերը Հայաստանը առնվազն հինգ րոպե պակաս են դարձրել Նյու Վասյուկիից: Բայց որքան իրար հաջորդել են այդ ծրագրերը, այնքան Հայաստանից ավելացել է արտագաղթը, նվազել են տնտեսական ցուցանիշները, պակասել են արտասահմանյան ներդրումները, խոցելի է դարձել Հայաստանի անվտանգությունը՝ մնալով գերազանցապես զինվորի և սպայի անձնական հերոսության վրա խարսխված:
Իհարկե, չափազանց պարզ և արդեն պարզունակ ճշմարտություն ասած կլինենք, եթե նշենք, որ մի բան է ծրագիրը, մեկ այլ բան դրա իրականացումը: Եթե, օրինակ, իրականացվեր Տիգրան Սարգսյանի կառավարության ծրագրի թեկուզ կեսը, ապա այսօր կա՛մ Հայաստանը ԵՏՄ-ում չէր լինի, կա՛մ Տիգրան Սարգսյանը չէր լինի ԵՏՄ հանձնաժողովի նախագահ: Թե որտեղ կլինի Կարեն Կարապետյանը մի քանի տարի անց՝ պարզ չէ, սակայն եթե ներկայացված ծրագրի գոնե 50 տոկոսը դառնա իրականություն, ապա անկասկած Հայաստանը վատ տեղում չի լինի:
Սակայն Հայաստանում ըստ էության կա մեկ երաշխավորված 50 տոկոս, և դա թերևս բոլորին է հայտնի, թե ինչ 50 տոկոս է: Որևէ այլ երաշխավորված բան Հայաստանում չկա, այդ թվում՝ կառավարության ծրագիր, որովհետև հավակնոտ, գեղեցիկ, հուզիչ, ոգևորիչ ծրագրերը գալիս և բախվում են իրականության պատին: Իսկ իրականությունն այն է, որ Հայաստանում կա հաստատված քրեաօլիգարխիկ մի համակարգ, որտեղ տնտեսությունը բաժանված է մի քանի անձանց և ընտանիքների միջև, այդ ընտանիքները տնօրինում են Հայաստանի հանրային և պետական ռեսուրսների ու իշխանական լծակների մեծ մասը, նրանք են որոշում, թե որ ապրանքը ինչ գնով է ներկրվելու, վաճառվելու, ինչ քանակությամբ, որտեղից, կամ ինչ է արտադրվելու Հայաստանում, ով է տրանսպորտային գիծ ունենալու, ով՝ տաքսի, ում են տրվելու պետական գնումների կամ այլ պատվերներ, ով է հաղթելու այս կամ այն աշխատանքների համար հայտարարված մրցույթը, որքան է լինելու ատկատը և այլն:
Հայաստանը երկու տասնամյակ կառավարվել է և նվազագույնը այդքան էլ կկառավարվի հենց այդ մարդկանց ծրագրերով: Հետևաբար Հայաստանը զարգացնելու ծրագրերը պետք է սկսվեն այն քայլերից, որոնք կենթադրեն այդ մարդկանց իշխանության համակարգային հաղթահարում: իսկ առայժմ հասարակությանը ներկայացվում են միայն փաստաթղթեր՝ ապօրինի հարստացման օրինագծի, կոռուպցիայի դեմ պայքարի օրինագծի, կառավարության ծրագրի և այլ տեսքով, որոնք ունեն մի նպատակ՝ Հայաստանում լեգիտիմացնել այդ մարդկանց տնտեսաքաղաքական իշխանությունը:
