«Ինքնիշխանության սպառնալիքները Հայաստանում այլ տեղ են թաքնված, ոչ թե մեր միջամտության մեջ»,- այսօր ասել է ԵՄ-ում Հայաստանի պատվիրակության ղեկավար Պյոտր Սվիտալսկին՝ արձագանքելով իր նախորդ հայտարարությանը Հայաստանի իշխանության ներկայացուցիչների ջղաձիգ արձագանքներին:
Կարիք չկա, որ հեղինակը բացահայտեր «այլ տեղ»-ը, որպեսզի հասկանալի լինի, որ խոսքը Հայաստանի իշխանությունների մասին է՝ մանավանդ, որ հենց նրա առանցքային ներկայացուցիչների հայտարարություններին էր ուղղված Սվիտալսկու պատասխանը:
Պատկերացնել կարելի է, թե հիմա ինչպիսի ընկճախտ է Հայաստանի իշխանության վերնախավում, որովհետև ընդամենը մեկ նախադասությունն առնվազն կասկածի տակ է դնում նրանց միջազգային լեգիտիմությունը` ապրիլի 2-ի ընտրություններով և համակարգային տրանսֆորմացիայով հանդերձ:
Սերժ Սսրգսյանը հասարակությանը խաղից դուրս էր թողել, ընդդիմությանը ոչնչացրել էր, համակարգային մրցակիցներից ազատվել էր ավելի վաղ՝ 2015-16թթ., խորհրդարանական ընտրություններով նա առավելապես փորձում էր լուծել իր համակարգի ու քաղաքական պրոյեկտի միջազգային լեգիտիմության հարցը: Այդ համատեքստում, կարծես թե, նույնիսկ պատահական չէր ընտրվել ՀՀԿ կարգախոսի «անվտանգություն» բառը, որով գործող նախագահը մեր երկրի գործընկերներին փորձում էր ըստ էության ցույց տալ իր անփոխարինելիությունը, այլընտրանք չունենալու հանգամանքը:
Սերժ Սարգսյանը, կարծես թե, հաջողել էր, համենայնդեպս՝ դրա մասին էին խոսում եվրոպական մայրաքաղաքներից ու Մոսկվայից ստացված հետընտրական արձագանքները: Սակայն իշխանությունները սովորաբար չարդարացված հավակնություններ են ունենում՝ չկայացվածության բարդույթից ելնելով:
Ըստ ամենայնի, Սերժ Սարգսյանը «ապրիլի 2»-ը փորձեց թանկ «վաճառել» եվրոպացիների վրա՝ թյուրիմացաբար կարծելով, թե «անաղմուկ ընտրությունների» իր մոդելն ընձեռում է նման հնարավորություն: Ու եղավ այն, ինչ նկարագրված է «կոտրած տաշտակի» մասին հայտնի հեքիաթում:
Էդուարդ Շարմազանովի և Դավիթ Հարությունյանի հավակնոտ ու խիստ «ինքնիշխան» հայտարարություններին այսօր հետևեց Սվիտալսկու «էպիկրիզը», որով, ըստ էության, կասկածի տակ դրվեց Հայաստանի իշխանությունների ոչ միայն լեգիտիմությունը, այլ նաև կենսունակությունը: ԵՄ պատվիրակության ղեկավարը տողատակով ակնարկեց, որ Հայաստանի ինքնիշխանությանը սպառնում է հենց այն կոռումպացված, կրիմինալ համակարգը, որը Երևանում թաքնվում է իշխանության ցուցանակի տակ ու իր որակի պատճառով երկիրը վերածել է ռուսական չուլանի:
Եթե իշխանությունը սպառնալիք է դիտվում երկրի ինքնիշխանությանը, առնվազն վիճահարույց է դառնում նրա լեգիտիմությունը: Էլ չեմ ասում այն մասին, որ անվտանգության օրակարգով պոտենցիալ գործընկեր չեն կարող դիտվել մի իշխանություն կամ առաջնորդ, որոնք սեփական երկրի ինքնիշխանությունը զոհաբերել են օտարի կայսերական շահերին:
Սվիտալսկին շատ ցավոտ հարված է հասցրել, նոգդաունի է ենթարկել իշխանությանը, որը դեռ խելքի չէր եկել ընտրական խրախճանքից: Թեև չկա չարիք, առանց բարիքի. նոգդաունը երբեմն սթափեցնում է այն բռնցքամարտիկներին, ովքեր գերագնահատել են սեփական հնարավորությունները:
