Խորհրդային Հայաստանում սերիական հանցագործների առկայության մասին չէր խոսվում: Բայց այդպիսի հանցագործներ այն ժամանակ էլ կային: Նրանք երբեմն բացահայտվում էին նույն ձեռագրով կատարած հանցագործությունների վերլուծության, դրանց հանգամանքների համադրության արդյունքում:
1978 թվականի հունվարի 6-ին 20-ամյա ուսանողուհի Արմինեն մեկնեց Հոկտեմբերյանում բնակվող ծնողներին այցի:
Հունվարի 7-ի երեկոյան Արմինեն գնաց մշակույթի տուն՝ երիտասարդական երեկույթի: Այդ երեկույթից Արմինեն այլևս չվերադարձավ տուն:
Անհանգստացած ծնողները հարազատների հետ սկսեցին փնտրել Արմինեին: Հաջորդ օրը աղջկա դիակը գտան մոտակա ջրանցքում:
Դիակը ջրանցքի հատակին էր, մեջքի վրա պառկած: Ձեռքերը ծալված էին, ոտքերը՝ ուղիղ: Զուգագուլպան իջած էր մի ոտքից ու մնացել էր կոշիկի ճտքին, իսկ մյուս ոտքի ճտքակոշիկը չկար:
Դիակի վրա վնասվածքներ կային՝ գլխի աջ գագաթամասի արյունազեղում, ճմլվածք՝ քթի ձախ հատվածում, շրթունքների լորձաթաղանթի արյունազեղում, վահանաձև կռճիկի փափուկ հյուսվածքներում արյունազեղում, քերծվածքներ ու արյունազեղումներ ձեռքերին ու ոտքերին, սեռական օրգանների վնասվածքներ:
Ջրանցքի ափին՝ դիակի հայտնաբերման վայրից 38 մետր հեռավորության վրա, սպանվածի ցիրուցան հագուստներն էին՝ մուշտակը, գլխարկը, աջ ճտքակոշիկը:
Դատաբժշկական փորձաքննության եզրակացությամբ՝ տուժողի դեմքի ու պարանոցի վնասվածքները կարող էին առաջանալ խեղդելու, իսկ ոտքերի ու ձեռքերի վնասվածքները՝ մարմինը քարշ տալու հետևանքով:
Ըստ եզրակացության՝ մահից առաջ տուժողը ենթարկվել էր սեռական բռնության՝ բռնաբարվել էր:
Տուժողի մահը կարող էր վրա հասնել ինչպես սառչելու, այնպես էլ շնչուղիները սեղմելու արդյունքում:
Հանցագործության բացահայտման համար ստեղծվեց քննչական խումբ:
Ստուգվեց Արմինեի ծանոթների շրջանակը, հատկապես ուշադրություն դարձվեց այն մարդկանց վրա, ում հետ Արմինեն շփվել էր հունվարի 7-ին:
Քննիչների ուշադրությունը գրավեց Գուրգեն Ա.-ն, ով նախկինում դատապարտված էր եղել խուլիգանության համար: Հայտնի էր, որ Գուրգենը մի քանի անգամ Արմինեին առաջարկել էր ընկերություն անել, ամուսնանալ:
Այս վարկածը չհաստատվեց՝ Գուրգենը ալիբի ուներ:
Վկաները հայտնել էին, որ Արմինեն մշակույթի տնից դուրս էր եկել ժամը 23-ի սահմաններում: Ժամը 23-ն անց 15-ի սահմաններում Արմինեի ծնողների տանից ոչ հեռու կնոջ ճիչ էր լսվել, բայց դրան նշանակություն չէին տվել:
Բազմաթիվ երիտասարդներ հարցաքննվեցին, ովքեր մասնակցել էին մշակույթի տանը կազմակերպված միջոցառմանը: Ստուգվեց յուրաքանչյուրի այլուրեքությունը:
Քննչական խումբը օպերատիվ աշխատողներին հանձնարարեց ստուգել նախկինում կատարված այն դեպքերը, երբ հարձակման էին ենթարկվել կանայք:
Ստացված տեղեկատվության մեջ քննիչների ուշադրությունը գրավեց երկու տարվա վաղեմության՝ 1976 թվականի ապրիլին կատարված մի դեպք:
Պահածոների գործարանից ոչ հեռու հարձակման էր ենթարկվել ռեստորանի մատուցողուհին: Հարձակումը կատարել էր վարորդ Սուրեն Բ.-ն: Վերջինս նախկինում դատապարտված էր եղել կողոպուտի և ավտոառևանգման համար:
Բացատրություն տալու համար դատախազություն հրավիրվեցին Սուրենն ու նրա կինը: Երկուսն էլ պնդեցին, որ ինչպես հունվարի 7-ին, այնպես էլ հունվարի 8-ին իրենք տանն են եղել, ոչ մի րոպե տանից չեն բացակայել:
Դատախազություն հրավիրվեց հարձակման ենթարկված մատուցողուհին: 1976 թվականի ապրիլի 22-ին, ժամը 23-ի սահմաններում նա աշխատանքից հետո տուն էր վերադառնում: Երբ հասել է պահածոների գործարանի մոտ, նրա վրա անսպասելի հարձակվել է մի տղամարդ, ում մատուցողուհին մի քանի անգամ տեսել էր քաղաքում:
Տղամարդը հարվածներ է հասցրել նրան, սկսել է խեղդել: Իսկ երբ կինը թուլացել է, նա փորձել է բռնաբարել նրան: Կինը ակտիվորեն դիմադրել է, նույնիսկ կարողացել է ազատվել հարձակվողից ու վազելով հեռացել է որոշ տարածություն: Բայց տղամարդը հասել է նրան, բռնել ու հարվածներ է հասցրել: Կինը օգնություն է կանչել ու նրա բախտից նրա ձայնը լսել են այդ կողմով անցնող մարդիկ, շտապել են օգնության: Սուրենը, այդ մարդկանց տեսնելով, կնոջը թողել ու փախել է:
Կինը հայտնել է, որ հարձակվողին դիմադրելու ընթացքում ինքը մի քանի անգամ գոռացել է, թե ճանաչել է նրան, դիմելու է միլիցիա:
Հաջորդ օրը տուժողին հանդիպել է մի կին, ասել է, թե վարորդ Սուրենի մայրն է: Նա խնդրել է որդու դեմ բողոք չներկայացնել:
Սուրենի մորը հրավիրեցին հարցաքննության: Նա հիշեց, որ երկու տարի առաջ որդին ասել է, թե ծեծել է ռեստորանի մատուցողուհուն, մորը խնդրել է միջնորդել, որպեսզի կինը չբողոքի: Մայրն էլ կատարել է որդու խնդրանքը:
Ստուգվեց Սուրենի ներկայացրած ալիբին:
Սուրենի բարեկամուհիներից մեկը հայտնեց, որ հունվարի 7-ի երեկոյան իրենց տուն է գնացել Սուրենի կինն ու դժգոհել է, թե Սուրենն իրեն մենակ է թողել, գնացել է ինչ-որ տեղ:
Սուրենի կինը նորից հրավիրվեց հարցաքննության: Այս անգամ նա ընդունեց, որ իրականում Սուրենը հունվարի 7-ի ուշ երեկոյան տանը չի եղել: Նա տուն է գնացել կեսգիշերից հետո: Կինը տեսել է, որ ամուսինը խոհանոցում լվանում է ձեռքերը: Նրա տաբատի փողքերը թաց էին:
Սուրենը խնդրել է կնոջը՝ հարկ եղած դեպքում հայտնել, թե իրենք հունվարի 7-ի ամբողջ երեկոն անցկացրել են տանը՝ միասին:
Քննության ընթացքում վեր հանվեց Սուրենի կատարած ևս մի հարձակման դեպք:
1977 թվականի դեկտեմբերի 30-ին, ժամը 22-ի սահմաններում Սուրենը հարձակվել էր պահածոների գործարանի մի բանվորուհու վրա, նրան քարշ էր տվել մոտակա կիսակառույց շինությունը: Բայց կինը սկսել էր գոռալ, թե վեներական հիվանդություն ունի, Սուրենը նրան բաց էր թողել…
Առգրավվեցին ու զննվեցին Սուրենի հագուստները, որ նրա հագին էին եղել 1978 թվականի հունվարի 7-ին:
Փորձաքննության եզրակացությամբ՝ Սուրենի տաբատի ու վարտիքի վրա արյան հետքեր հայտնաբերվեցին, չէր բացառվում, որ դրանք լինեին տուժող Արմինեի արյան հետքերը: Սուրենի հագուստի վրա հայտնաբերվեցին Արմինեի հագուստի մանրաթելերը…
Սուրենը չէր ընդունում Արմինեի վրա հարձակվելու մեղադրանքը: Մյուս կանանց դրվագները ևս նա չէր ընդունում, միայն բանվորուհու դրվագով ընդունեց, որ գրկել է այդ կնոջը՝ ուշ երեկոյան տեսնելով փողոցում:
Դատարանը ապացույցների համակցությամբ հաստատված համարեց, որ Սուրեն Բ.-ն երեք դրվագով հարձակվել է կանանց վրա՝ նրանց սեռական բռնության ենթարկելու նպատակով: Վերջին հարձակումն ավարտվել է տուժողի սպանությամբ:
Ժողդատարանը Սուրեն Բ.-ին մեղավոր ճանաչել ու դատապարտեց պատժի առավելագույն չափի՝ գնդակահարության:
Գերագույն դատարանը դատավճիռը թողեց անփոփոխ:
Ըստ քրեական գործում արված նշումի՝ դատավճիռն ի կատար է ածվել:
