Աշխարհի առաջատար երկրների յոթնյակը Ուկրաինայի խնդրով կարող է ուժեղացնել պատժամիջոցները Ռուսաստանի դեմ, եթե դրա անհրաժեշտությունը լինի: Սա է «Մեծ յոթնյակի»` Իտալիայում այսօր ավարտված գագաթաժողովի հիմնական արդյունքներից մեկը: Այս որոշումը կարևոր ու սկզբունքային է մի քանի տեսանկյունից:
Նախ` քաղաքակիրթ աշխարհի կոնսոլիդացված որոշումներն իրենց մեջ լեգիտիմության մեծ պաշար են պարունակում և իրական քաղաքականություն դառնալու հեռանկար ունեն: Մյուս կողմից` որևէ հարցում միասնական դիրքորոշման ձևավորումը մեխանիզմներ է ստեղծում, որ նույն միասնականությունն ու հետևողականությունը կդրսևորվեն մյուս հարցերում: Էլ չեմ խոսում այն մեծ կարևորության մասին, որ «Յոթնյակը» միասնական դիրքորոշում և օրակարգ է ձևավորում «ռուսական» հարցում և այնպիսի խնդրի վերաբերյալ, որն աղերսվում է հետխորհրդային տարածքում ռուսական կայսերապաշտության դրսևորմանը:
«Յոթնյակի» դիրքորոշումն անուղղակի աջակցության մեսիջ է հետխորհրդահին բոլոր պետություններին, որոնք ձգտում են թոթափել ռուսական ազդեցությունը: Սա իրավմամբ ապտակ է Պուտինին, որից կարող է օգտվել նաև մեր երկիրը` ճկունության պարագայում: Դարձյալ գանք միջազգային օրակարգի և Հայաստանի առնչությանը:
Միջազգային հարաբերություններում, աշխարհաքաղաքական զարգացումներում ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ Հայաստանի համար բացվում են զարգացման այլընտրանքանին հնարավորություններ, սակայն դրանցից մեր երկիրը կարող է օգտվել, եթե, գլոբալ առումով, վերաիմաստավորվի վարվող քաղաքականությունը: Այլապես` այսօրվա համակարգով, Ռուսաստանից վասալային կախվածությամբ, Հայաստանը ոչ միայն չի կարող նոր պատուհաններ բացել, այլ գոնե` բացված պահել եղածները:
Հայաստանն` իր ոչ համարժեք քաղաքականության հետևանքով, չի կարողանում օգտագործել արտաքին քաղաքականության իրանական ուղղության պոտենցիալը, ներգրավվել Իրանի ռեգիոնալ նախագծերում: Նույնը վերաբերում է «Մետաքսի ճանապարհին» և այլ հավակնոտ ծրագրերին:
Հայաստանի իշխանության համակարգն անորակ է և չի կարողանում օպերատիվ արձագանքել աշխարհում, տարածաշրջանում տեղի ունեցող արագ փոփոխություններին: Հայաստանում, ըստ էության, բացակայում են որոշումների ընդունման լեգալ մեխանիզմները:
Նման համակարգը իր կոմֆորտը զգում է բացառապես եվրասիական ճահճում` դիսկոմֆորտ պարտադրելով ամբողջ երկրին և հասարակությանը, որոնք «բացվելու» անհրաժեշտություն ունեն:
