Սոցցանցային իրականության հայաստանյան տարածումը հանրային բառապաշար բերեց «ֆեյք» հասկացությունը, որով բնորոշվում են կեղծ անուններով գրանցված օգտատերերը, որոնք սոցցանցերում ստեղծում են որոշակի մթնոլորտ և տրամադրություն, ինչը կապ չունի իրականության հետ, բայց փաստորեն ունի իրականությանը փոխարինելու ներուժ: «Ֆեյք» հասկացությունը նոր է, սակայն երևույթը՝ ամենևին, առավել ևս՝ հասարակական-քաղաքական կյանքում:
Կեղծ օրակարգը եղել է և կա Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կոչված կյանքի առանցքային խնդիրներից և տարածված իրողություններից մեկը: Իրադարձությունների զարգացումը պարբերաբար բերել է նոր «ֆեյք» թեմաների, որոնք համալրել են օրակարգը՝ իրականում իրենցով ծածկելով առավել կարևոր և խորքային գործընթացները, որոնք հիմնականում առաջ է մղել ու թելադրել է իշխանությունը:
Հերթական «ֆեյք» օրակարգային հարցն է դառնում «Ելք» դաշինքի և «Ծառուկյան» դաշինքի հարաբերության կամ գործակցության հարցը: Ավելի ու ավելի աշխուժանում են երկու ուժերի միջև գործակցության վերաբերյալ հարցադրումները, ծավալվում է դանդաղ հասունացող լայն քննարկում:
Իրականում հանրային միտքը զբաղեցվում է մի խնդրով, որը բացարձակ կապ չունի հանրային շահի հետ և նույնիսկ չի պարունակում քաղաքական ներուժ: Օրինակ՝ այն պարզ պատճառով, որ պարզ չէ՝ ինչ է թե՛ «Ելք» դաշինքը, թե՛ «Ծառուկյան» դաշինքը: «Ելք»-ի պարագայում, իհարկե, այդուհանդերձ, որոշակի ողնաշար և առանցք նկատելի է, թեև այդ ուժը որպես մեկ քաղաքական օրգանիզմ դեռևս ունի կայանալու և հանրությանը ներկայանալու լուրջ խնդիր՝ քաղաքական ճանապարհով ուղեկցված:
«Ծառուկյան» դաշինքի դեպքում իրավիճակն էլ ավելի անորոշ է: Միայն մանդատների շուրջ հայտնի «ինքնաբացարկգեյթը» ցույց տվեց, որ բացարձակապես պարզ չէ, թե ինչ ասել է «Ծառուկյան» դաշինք, որն է դաշինքի առանցքը, ինչ հիերարխիա է գործում այնտեղ, ինչ համակարգ, ազդեցության ինչ գործոններ ու կենտրոններ կան այնտեղ: Հետևաբար՝ ի՞նչ գործակցության մասին կարող է լինել խոսքը: Առավել ևս, երբ երկու ուժերը միասին անգամ ի վիճակի չեն հիմնական քաղաքական գործընթացում դե յուրե արգելակ հանդիսանալ ՀՀԿ-ՀՅԴ դաշինքին:
Իհարկե, կան հարցեր, որոնք պահանջելու են խորհրդարանի 3/5-ի հավանություն, ինչը միայն ՀՀԿ-ն ու ՀՅԴ-ն չեն ապահովում: Բայց հենց այստեղ է, որ առաջանում է «Ծառուկյան» դաշինքում ազդեցության ակնհայտորեն մի քանի կենտրոնների առկայության հարցը, և խոսել ընդդիմադիր ուժերի գործակցության մասին բացարձակապես իռացիոնալ է, հետևաբար՝ էներգիայի և հանրային ուշադրության ավելորդ վատնում:
Ավելին, այստեղ կա նույնիսկ ռազմավարական խնդիր: «Ելք» դաշինքի և «Ծառուկյան» դաշինքի ընտրազանգվածները և «սոցիալական բազան» լիովին տարբեր են: Ավելին, ժամանակի և տարածության զարգացման միտումների պարագայում դրանք չունեն հատման կետ՝ իրենց հիմնական, զգալի մասով: Տվյալ պարագայում զերծ մնանք էլեկտորատը բնորոշելուց, թե որ ուժի դեպքում էլեկտորալ ինչ հատկանիշներ կան: Սակայն աներկբա է, որ «Ծառուկյան» դաշինքի էլեկտորատը, այսպես ասած, «հին ընտրական ոգու» էլեկտորատն է: Մի բան, որը Հայաստանում ունի փոփոխության կարիք: «Ելք» դաշինքի քաղաքական հայտը, գոնե առերևույթ, կրել է նաև հենց այդ փոփոխության բաղադրիչ:
Հետևաբար այստեղ առկա է ոչ միայն մարտավարական, այլև ռազմավարական խնդիր, խորքային հակադրություն: Խնդիրը ամենևին բախումը չէ: Երկու ուժերը չունեն բախման խնդիր, սակայն նրանց աշխատանքի վեկտորները խորքից, արմատից տարբեր են: Հետևաբար նրանց մարտավարական կամ ռազմավարական գործակցության վերաբերյալ քննարկումները արհեստական են, իրական օրակարգի նենգափոխման կամա թե ակամա իրողություն: Հետևաբար մնում է հարցը, թե ո՞ւմ կարող է ձեռնտու լինել այդ նենգափոխումը: