Այսօր ժամը 7:20-ի սահմաններում Լեռնային Ղարաբաղի Պաշտպանության բանակի հյուսիսային ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասում հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից մահացու վիրավորում է ստացել 21-ամյա զինծառայող Կարեն Դանիելյանը:
Դժբախտաբար, նման լուրերը տխուր օրինաչափություն են դարձել և փաստում են այն իրավիճակը, որ Ադրբեջանի կողմից վարվում է մաշեցնող պատերազմ: Դրա հետևանքը` նահատակվող երիտասարդներն են, շրջափակման մեջ հայտնված Հայաստանի կաթվածահար տնտեսությունը, բարոյահոգեբանական այն ավերը, որ տիրում է մեր երկրում: Այս ամենի վերջը չի երևում: Դասագրքային ճշմարտություն, քաղաքագիտական աքսիոմ է, որ միայն խաղաղությունը կարող է վերջակետ դնել մարդկային զրկանքներին, զոհերին, այն փակուղային իրավիճակին, որ այսօր բնորոշ է հայ-ադրբեջանական հարաբերություններին: Ցանկացած բանական մարդ գիտի, որ խաղաղությունն այլընտրանք չունի: Այլ է դաժան իրականությունը, այն հանգամանքը, որ ԼՂ հարցում կայուն խաղաղության հեռանկարը գոնե այսօր տեսանելի, նշմարելի չէ:
Հայաստանն ու Ադրբեջանը դրան հասնելու ինքնուրույն ռեսուրս, պոտենցիալ չունեն. չափազանց մեծ է փոխադարձ անհանդուրժողականությունը հանրային մակարդակում, երկու ռեժիմներն, ըստ էության, իրենց երկարակեցությունն ապահովում են պատերազմի փիլիսոփայությամբ` դրանով արդարացնելով իրենց անորակությունն ու ընչաքաղցությունը:
Չկա նաև խաղաղության միջազգային գարանտը: Հավատ չի ներշնչում Թրամփի վարչակազմի քաղաքականությունը, Եվրոպան չունի բավսրար ռեսուրսներ` նման բարդ գործընթացի քաղաքական սպոնսորությունն ապահովելու համար, էլ չեմ խոսում Թուրքիայի մասին, որի նախագահ Էրդողանի արկածախնդիր քաղաքականությունը սպառնալիք է դարձել ողջ տարածաշրջանի համար: Արդյո՞ք հույսներս պետք է դնենք Ռուսաստանի վրա` ինչպես առաջարկում էր առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Սակայն դա չափազանց մեծ նաիվություն կլինի, որովհետև կույր պետք է լինել` չնկատելու համար, որ Մոսկվան ձգտում է ոչ թե հակամարտության կարգավորմանը, այլ` տարածաշրջանում իր ազդեցության մեծացմանը: Դա կլինի Ադրբեջանի ռազմատենչությունը խրախուսելու և նրա սանձազերծած պատերազմը «լեգիտիմացնելու» միջոցով, թե հայկական կողմի կապիտուլյացիա ենթադրող «Լավրովի պլանով»` այլ խոսակցության թեմա է:
Սակայն առավել մտահոգիչ, ողբերգական է այն, որ մեր իշխանությունները, համակարգն ապրում են ոչ թե պատերազմի ռեժիմով, այլ «տոկոսխփոցիի» գռեհիկ հաղթանակի խրախճանքով: Ու մինչ առաջնագծում անմեղ երիտասարդներ են զոհվում` մեր էլիտան անհոգ պաշտոններ է բաժանում:
Ցավալի է խոստովանել, սակայն անմեղ նահատակների համար պատասխանատու է ոչ միայն Ալիևի արյունարբու ռեժիմը, այլ նաև` անարդարության, ցինիզմի և զոռբայության խորհրդանիշ դարձած Հայաստանի իշխանությունը: Առնվազն` բարոյապես: