Համացանցում նոր տեսանյութ է հայտնվել, որում երևում է, թե ինչպես է Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը հեռվից դիտում, թե ինչպես են իր անվտանգության աշխատակիցները մի քանի օր առաջ Վաշինգտոնում հարձակվում հայ, հույն, քուրդ խաղաղ ցուցարարների վրա:
Այն, որ Էրդողանը նման վայրենության ընդունակ է՝ դա այլևս գաղտնիք չէ ոչ Թուրքիայում, ոչ էլ նրա սահմաններից դուրս: Ի դեպ, շատ միջազգային փորձագետներ, ոչ առանց հիմքի, կարծում են, որ գլոբալ և տարածաշրջանային առանցքային հարցերում սկզբունքային հակասություններ ունեցող Ռուսաստանն ու Թուրքիան հաջողությամբ համագործակցում են հենց Պուտինի և Էրդողանի ավտորիտար ձգտումների ընդհանրության, հոգեհարազատության հենքով:
Սակայն հանգիստ թողնենք Էրդողանին և կենտրոնանանք այն հարցի վրա, որ հայերը, հույները և քրդերն, ըստ էության, այնպիսի խղճուկ ցույց էին կազմակերպել, որ Էրդողանի անվտանգության մեկ տասնյակ աշխատակիցներ կարողացան նման ծեծ ու ջարդ կազմակերպել, ու սա այն դեպքում, երբ Թուրքիայի նախագահի այցը պլանավորված էր, և դրա մասին շատ վաղուց հայտնի էր բոլորին:
Առհասարակ տեղին է խոսել մեր Սփյուռքի պոտենցիալի, նրա օրակարգի մասին, որովհետև ԱՄՆ և Ֆրանսիայի նախագահական վերջին ընտրությունները բացահայտեցին, որ հայկական օրակարգն աստիճանաբար դուրս է մղվում նույնիսկ այն երկրների ընտրական օրակարգերից, որտեղ գործում են հոծ հայկական համայնքներ` իրենց կազմակերպություններով և ավանդույթներով: Խնդիրը պետք է փնտրել հենց Սփյուռքի, նրա լոբբիստական կազմակերպությունների ոչ ադեկվատ վարքագծի, մաշված ու հնացած օրակարգի մեջ:
Մեր հանրապետությունը շուտով կդառնա քսանվեց տարեկան, սակայն Սփյուռքի կազմակերպությունները կարծես հետևողականորեն անտեսում են այդ հանգամանքը՝ իրենց օրակարգը չներդաշնակեցնելով այն առաջնահերթությունների հետ, որոնք հրամայական են Հայաստանի համար: Հայաստանն ու հայությունը չունեն ռեսուրսներ, պոտենցիալ, որպեսզի միջազգային հարթակներում, տարբեր երկրներում հետապնդեն իրական քաղաքականության հետ չառնչվող, պատմական արդարության վերականգնմանը միտված հարցեր: Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման թեման, ըստ էության, փակված է, ու այդ հարցն արհեստականորեն օրակարգ բերվել չի կարող, եթե նույնիսկ հայկական կազմակերպություններն ամեն օր թեմայի շուրջ տասնյակ հայտարարություններ անեն:
Հայկական լոբբին կարող է արդյունավետ գործել՝ օրակարգում ունենալով Հայաստանի և Արցախի անվտանգության հարցերը: Արդյոք Ամերիկայի հայկական համագումարին կամ Հայ դատի հանձնախմբին չի՞ հուզում այն հանգամանքը, որ մեր հարևան Վրաստանի վարչապետը բարձր մակարդակի ընդունելության է արժանանում Սպիտակ տանը, մինչդեռ մենք չենք էլ հիշում, թե Հայաստանի նախագահը կամ վարչապետը երբ են ընդունելության արժանացել ԱՄՆ նախագահի նստավայրում: Կամ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանի անվտանգության և տնտեսության զարգացման խնդիրները հուզում են ոչ թե մեզ, այլ մեր երկրում ԱՄՆ դեսպանին:
Երեկ նա խոսել է Հայաստանում ութ միլիարդ դոլարի ներդրումների հեռանկարի մասին, եթե մեզանում վերացվեն ազատ մրցակցության խոչընդոտները: Վստահ եմ՝ Հայաստանի իշխանություններն անպատասխան են թողնելու դիվանագետի մեսիջը, իսկ դրա նկատմամբ ինչո՞ւ են անհաղորդ ամերիկյան հայկական լոբբիստական կազմակերպությունները, ինչո՞ւ նրանք Հայաստանի իշխանություններից չեն պահանջում համակարգային բարեփոխումներ: Մի՞թե ծիծաղելի չէ, որ Սփյուռքը շարունակ բարձրաձայնում է Թուրքիայում մարդու իրավունքների ոտնահարումների մասին՝ չնկատելու տալով, որ նույն ողբերգական վիճակն է Հայաստանում:
Քրդերը, եզդիները ցեղասպանվում են, որովհետև չունեն հայրենիք: Հայերը ծեծվելու են ոչ միայն Վաշինգտոնում, այլ նաև Բրյուսելում, Մոսկվայում, ամենուր, որովհետև ձևախեղված են մեր հայրենակիցների, նրանց կառույցների պատկերացումներն իրական Հայրենիքի մասին: Իրական Հայրենիքը ամփոփված է ոչ թե պատմական հիշողություններում, ոչ թե կորսված հողերն է, այլ գոյություն ունեցող հանրապետությունը՝ իր հոգսերով: Եթե սա Սփյուռքը չգիտակցի, ապա մահվան շեմին է՝ առնվազն քաղաքական առումով:
