ԿԸՀ-ն ամփոփել է Երևանի քաղաքապետի ընտրության նախնական արդյունքը, ըստ որի՝ առաջատարը ՀՀԿ-ն է 71 տոկոսով: Հաշվի առնելով Հայաստանի ընտրական գործընթացի առանձնահատկությունները՝ այդ արդյունքը ամենևին անսպասելի համարել չի կարելի:
Այստեղ ուշագրավ է այլ բան: Մեկուկես ամիս առաջ տեղի ունեցած խորհրդարանի ընտրությանը ՀՀԿ-ն հավաքեց կամ հավաքագրեց 49 տոկոս ձայն: Երևանի քաղաքապետի ընտրությանը այդ ցուցանիշը փաստացի կրկնապատկվել է: Ընդ որում, այն գործնականում կրկնապատկվել է ոչ միայն խորհրդարանի ընտրության համեմատությամբ, այլ նաև Երևանի քաղաքապետի նախորդ ընտրությունների: Այդպիսով, վիճակագրական այդ ցուցանիշների ներքո ստացվում է քաղաքական կամ ավելի շուտ՝ ներիշխանական, ներկուսակցական բավական հետաքրքրական շերտ:
Խորհրդարանի ընտրությանը ՀՀԿ դեմքն, այսպես ասած, Կարեն Կարապետյանն էր՝ այդ կուսակցության և ընդհանրապես իշխանության համար աննախադեպ բարձր վարկանիշով: Խոսվում էր նույնիսկ 80 տոկոսի մասին: Հետաքրքրական է, որ նույն ժամանակահատվածում Տարոն Մարգարյանին վերագրվում էր 60 տոկոս: Այժմ ստացվում է, որ Մարգարյանի ցուցանիշը մեկուկես ամիս անց աճել է մոտ 10 տոկոսով:
Հետաքրքիր է, թե ինչպիսի վիճակում է մեկուկես ամիս անց Կարեն Կարապետյանի անձնական վարկանիշը: Զուտ կուսակցական արդյունքի առումով Կարեն Կարապետյանի գլխավորությամբ կամ «դիմանկարով» անցկացված ընտրական գործընթացում ՀՀԿ-ն հավաքեց կրկնակի պակաս, քան Տարոն Մարգարյանի «դիմանկարով» գործընթացում: Ինչ խոսք, ընտրական տրամադրության և մթնոլորտի առանձնահատկությունների էական տարբերություններ կան խորհրդարանի համապետական և ավագանու ՏԻՄ մակարդակներում, եթե անգամ խոսքը Երևանի ավագանու մասին է, սակայն ընդհանուր առմամբ ակնհայտ է, որ ՀՀԿ-ում Կարեն Կարապետյանը ստանում է «վարկանիշային ուժեղ» մրցակից: Ինչպե՞ս է այդ մրցակիցը գործելու կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, օգտագործվելու Կարեն Կարապետյանի դեմ 2018-ի խնդրում: Այդ հարցի պատասխանը կիմանա միայն Սերժ Սարգսյանը:
Երևանի քաղաքապետի ընտրությամբ Սերժ Սարգսյանն ինքն իրեն առնվազն ազատեց Կարեն Կարապետյանի «վարկանիշային կախվածությունից» և առնվազն այդքանով թուլացրեց Կարապետյանի դիրքերը մեկ տարի անց նոր կառավարության կազմավորման գործընթացում: Իհարկե, կասկածից վեր է, որ վճռորոշ գործոններն այստեղ բազմազան են, և ներքին մրցակցությունն ու պայքարը դեռևս նոր են միայն մոտենում, այսպես ասած, գագաթնակետին, ընտրական գործընթացների ավարտից հետո, երբ իշխանության ձեռքերն այլևս ազատ կլինեն ընտրական «կապանքներից»:
Այժմ ակնհայտ է, որ ձևավորվել է ներքին պայքարի նոր բևեռ: Ընդ որում, այստեղ ենթատեքստում ստեղծվում է բավականին հետաքրքրական մի իրավիճակ՝ ինչպես է իրեն պահելու «Ելք»-ը խորհրդարանում կառավարության հանդեպ, և ինչպես է իրեն պահելու Երևանի ավագանիում Տարոն Մարգարյանի հանդեպ:
