Այսօր Մոսկվայում տեղի կունենա Լավրով, Նալբանդյան, Մամեդյարով եռակողմ հանդիպումը, որի ընթացքում ըստ նախնական հաղորդագրության, պետք է քննարկվեն ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը վերաբերող հարցեր: Թե հատկապես ինչ հարցերի մասին է խոսքը, պարզ չէ, մանրամասներ չկան: Եթե Մոսկվայում տեղի է ունենում ռուս-հայ-ադրբեջանական եռակողմ հանդիպում, դա արդեն իսկ մտահոգիչ է և անհանգստացնող, ելնելով համենայնդեպս նախորդ փորձերից: Մյուս կողմից սակայն ակնհայտ է, որ ներկայումս ըստ էության որևէ իրական հնարավորություն չկա տեղից շարժել ստատուս-քվոն, անկախ որևէ կողմի ցանկության կամ նպատակների, անկախ դրա հանդեպ այս կամ այն վերաբերմունքի:
Եվ այս իմաստով, իհարկե, շատ դժվար է պատկերացնել, թե առարկայական ինչ կարող են քննարկել երեք նախարարները Մոսկվայում: Չի բացառվում, որ խոսքն ընդամենը դիրքային որոշակի պայքարի մասին է՝ դիվանագիտական դիրքերի, որ համանախագահների մակարդակում փորձում է նախաձեռնել Մոսկվան, իսկ հակամարտող կողմերն էլ փորձում են այդ շրջանակում վարել միմյանց դեմ: Մոսկովյան եռակողմ հանդիպումից առաջ, փետրվարին, տեղի էր ունեցել արտգործնախարարների մակարդակի հանդիպում՝ Մյունխենում, սակայն ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի երեք համանախագահների հովանու ներքո: Դրանից առաջ Բաքուն հայտարարել էր եռակողմ մոսկովյան հանդիպման Ռուսաստանի մտադրության և դրան իր հավանության մասին, սակայն Երևանը կարծեք թե չընդունեց առաջարկը, հայտարարելով, որ իրեն հայտնի չէ ոչինչ:
Այս տեսանկյունից, այսօր տեղի ունենալիք հանդիպման առումով երևի թե ուշագրավ է մի հանգամանք: Իհարկե ուշագրավ հանգամանքները կարող են շատ լինել, ինչպես ռիսկերի կամ մտահոգիչ հանգամանքների վերաբերյալ դիտարկումներն ու գնահատականները, սակայն այդ ամենի համատեքստում իր հետաքրքիր տեղը կարող է ունենալ այն, որ Երևանը, փաստորեն, մինչ այսօր կայանալիք հանդիպումը երկու անգամ մերժել է նման եռակողմ հանդիպման անուղղակի առաջարկները, որ Ռուսաստանի անունից հրապարակել է Բաքուն: Դա եղել է հունվարին և փետրվարի վերջին՝ Մյունխենի հանդիպումից հետո: Այստեղ ուշադրության արժանին այն է, որ Երևանը, փաստորեն, մինչև ապրիլի խորհրդարանի ընտրությանը երկու անգամ մերժել է նման հանդիպման նախաձեռնությունը, իսկ ահա ապրիլից հետո այն արդեն ընդունել է: Սա իսկապես տալիս է ուշագրավ մտորումների տեղիք՝ Երևանն ընտրություններից առաջ մերժում է Մոսկվայում արտգործնախարարների եռակողմ հանդիպումը, իսկ ընտրություններն անցկացնելուց հետո՝ ընդունում այն: Դա ամուր զգալո՞ւ համար էր, հնարավոր ճնշումների հանդեպ ավելի դիմադրունակ և նվազ խոցելի լինելո՞ւ, թե՞ Երևանն այդպիսով ոչ թե դիմադրության, այլ նախաձեռնության էր պատրաստվում:
