Շատերին թվում է, իսկ շատերն էլ ուղղակի ցանկանում են հասնել նրան, որ արտաքին քաղաքականության ոլորտում ծավալվող ակտիվ զարգացումները մի կողմ պետք է մղեն ներքին քաղաքական հարցերը, քանի որ պետությունը շատ լուրջ մարտահրավերների առաջ է:
Իրականում, սակայն, ամեն ինչ հակառակն է` ինչքան պետության արտաքին մարտահրավերները լուրջ են, այնքան ավելի մեծ ուշադրություն պետք է դարձնել ներքին կյանքի վրա, որպեսզի ներքին առողջ կյանքը նպաստի արտաքին դիմադրողականությանը: Այս աքսիոմատիկ ճշմարտությունն անվիճարկելի է: Սակայն կա նաև ներքին քաղաքական իրադարձությունների և արտաքին զարգացումների օրգանական կապ, ներկա ժամանակով:
Ինչպես հայտնի է, արտաքին զարգացումների պարագայում ներքին թիվ մեկ խնդիրը Երևանի քաղաքապետի ընտրությունն է, որը ներառում է հանրապետության առնվազն կեսը: Թվում է, թե ֆորմալ առումով այդ ՏԻՄ ընտրության և ԵՄ-Հայաստան Համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության համաձայնագրի ստորագրման միջև որևէ կապ չկա, դրանք տարբեր քաշային կատեգորիաների հարցեր են: Սակայն երբ փորձում ենք իրավիճակը մի փոքր հանգամանալից պատկերացնել, ապա ներքին ու արտաքին իրադարձությունները ուղղակի բխում են մեկը մյուսից:
Բանն այն է, որ այն զարգացումները, որոնք այսօր ընթանում են արտաքին ուղղությամբ, շոշափում են Հայաստանի և հայ ժողովրդի կենսական շահերը: Այսինքն` այդ զարգացումներում Հայաստանի իշխանության գործողությունները պետք է ունենան հասարակության հավանությունը, արժանանան հասարակության վստահությանը, քանի որ խոսքը ճակատագրական խնդիրների մասին է: Իսկ ավելի պատեհ առիթ, քան Երևանի քաղաքապետի ընտրությունները, թերևս, դժվար է գտնել, առավել ևս` որ այդ ընտրությունը ժամանակային առումով մեկին մեկ համընկնում է արտաքին զարգացումների առանցքային դրվագներին:
Իսկ եթե դրան գումարվում է նաև այն, որ խորհրդարանի ընտրության ժամանակ իշխանությունը արտաքին քաղաքական մի շարք կարևորագույն հարցեր չէր դարձնում հանրային դատի առարկա և ամենևին չէր խոսում այդ մասին, ապա ակնհայտ է դառնում, որ քաղաքապետի ընտրությունը ոչ միայն դառնում է, այլ նույնիսկ պետք է դառնա հանրային կարծիքի արտահայտչամիջոցը, որով պարզ լինի, թե արդյո՞ք Հայաստանի հասարակությունը, հատկապես դրա երևանյան ակտիվ մասը, վստահում է իշխանությանը ներկայիս դինամիկ զարգացումների պարագայում:
Թեև այն, որ իշխանությունը ամեն գնով փորձում է կենցաղայնացնել ընտրությունները, վկայում է, որ իշխանությունը կանխավ գիտի, որ հասարակությունը արտաքին զարգացումների արդյունքում ոչ միայն չի սկսել վստահել իշխանությանը, ինչպես որ ձեռքբերումների տեսքով փորձում են ներկայացնել արտաքին գործերը իշխանական քարոզչության պատասխանատուները, այլ սկսել է էլ ավելի մեծ անվստահությամբ ու տագնապով լցվել` տեսնելով, թե ինչպես է մի կողմից Հայաստանի շուրջ սեղմվում ադրբեջանա-թուրքական օղակը, որի մի ծայրից քաշում են ռուսները, իսկ մյուս ծայրից` ամերիկացիները:
