«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է հրապարակախոս Արծրուն Պեպանյանը:
– Պարոն Պեպանյան, Հայաստանում նախորդ բոլոր ընտրություններին հետընտրական զարգացումներն անխուսափելի էին: Ինչո՞ւ, ըստ Ձեզ, այս անգամ փողոց դուրս եկող քաղաքական ուժեր չեղան:
– Այս անգամ փողոց դուրս չեկան նախ այն պատճառով, որ նախորդ փորձերն արդյունք չէին տվել: Մարդիկ հույսը կտրել են քաղաքական պայքարով արդյունքի հասնելու մտքից: Եվ հետո՝ չկա ընդգծված ընդդիմադիր լիդեր: Ինքս այս պասիվությունը համարում եմ առաջընթաց. բոլոր շարժումների ժամանակ առաջնորդներին հորդորել եմ չգնալ թերմտածված քայլերի, չջարդել մարդկանց կամքը և խորհել իրավիճակը փոխելու ռեալ քայլերի մասին: Հիմա այդ ռեալ քայլերի մասին խորհելու ժամանակն է:
– Նրանք, ովքեր բոյկոտում են ընտրությունները, նշում են, որ քաղաքացիական ընդվզումը Հայաստանում կարող է ծագել ամենաանսպասելի առիթներով և անկախ ընտրությունների առկայությունից: Նման նախադրյալներ այս պահին կա՞ն արդյոք:
– Կարծում եմ՝ հիմք չունեցող հույսեր են՝ նման հետընտրական շարժումներով իշխանություն հեռացնելու հույսերին:
Քաղաքականապես ակտիվ մարդիկ հիմա հետընտրական շոկի մեջ են, ու նրանց միայն ընդվզումն է երևում որպես փրկություն իրավիճակից: Բայց դրա ռեալ հիմքերը չեմ տեսնում:
– Պարոն Պեպանյան, Հայաստանում շարունակվում են դոմինանտ լինել արտագաղթը, կոռուպցիան՝ այն դեպքում, երբ մեծ հաշվով երկրում որևէ դրական փոփոխություն չկա, ֆորս-մաժորային իրավիճակ անհնա՞ր է:
– Մեր ժողովուրդը, եթե բավարար ինքնակազմակերպվածություն ունենար, ապա իշխանություններին 25 տարում 25 անգամ փոխած կլիներ: Բայց, ցավոք, չկա այդ բավարար ինքնակազմակերպվածությունը: Դա ունի իր պատճառները: Եթե այլ քայլեր չձեռնարկվեն, ապա, հաշվի առնելով ժողովրդի պատմականորեն ձևավորված հատկանիշները, ժողովուրդը կնվազի, պետությունը կթուլանա, կդառնա խաղալիք այլոց ձեռքին: Ժողովրդի ներկա վհատության մեջ մեղավոր են նաև ընդդիմության երբեմնի առաջնորդները: Մյուս կողմից` իշխանություններն այս ընթացքում ուժեղացրել են իրենց ամրությունը, և ուժով նրանց հեռացնելը անհավանականին մոտ մի բան է:
– Արդյոք իշխանության ներսում երկու բևեռների բախում նկատելի՞ է: Շատերը «ՍԱՍ գրուպի» աշխատակիցների հետ ձայնագրության հանրայնացումը հենց դրա վկայություն են համարում:
– Չեմ կարծում, թե իշխանությունների մեջ կա այնպիսի թև, որը իսկապես կկամենար նման քայլով հարվածի տակ դնել ընտրությունների մասին դրսի կարծիքը: Առաջին անգամ եղան այնպիսի ընտրություններ, երբ դրսի ուժերը առիթ չունեին արդեն սակարկումի հանել իրենց վերաբերմունքը ընտրությունների վերաբերյալ: Մեծ առումով սա բխում էր թե՛ երկրի, թե՛ ժողովրդի շահերից: Բայց այդ քայլով արտաքին ուժերին միջամտելու հնարավորություն ընձեռվեց: Եթե նախագահը ես լինեի, ապա խիստ կերպով կպատժեի ձայնագրությունը տարածողին, եթե, իհարկե, հեղինակն իշխանական համակարգից է: Իշխանության ներսում տարաձայնություններ, տարբեր տրամադրություններ հնարավոր են, սակայն չեմ կարծում, թե նախաբախումնային վիճակ է:
– Հնարավո՞ր է՝ այսպիսի ձայնագրությունը հիմք հանդիսանա իշխանության՝ ներսից ճեղքվածք տալուն:
– Աշխատակիցներին ամեն կերպ իշխանությունների օգտին քվեարկելուն հարկադրելը նորմա է մեր իրականության մեջ, ամենուր այդ երևույթն է: Այդ պատգամավորը իշխանական համակարգի կարգը չի խախտել, պարզապես ինչ-ինչ պատճառներով նրա հիմնարկում եղած ժողովի ձայնագրությունը իր կամքին հակառակ հայտնվել է համացանցում: Այնպես որ, այս երևույթը ամենևին չի կարող նպաստել ձեր երազած՝ ներսից ճեղքվածք տալուն: Իշխանություններին փոխելը, պարզվեց վերջապես, անհնարինի պես մի բան է: Նման դեպքում արդեն օրակարգային է դառնում իշխանություններին վերափոխելու հարցը, որի մասին խոսում եմ արդեն բավական ժամանակ: Այս խնդիրը լուծելու համար կարիք է զգացվում մեծ խելքի. հայհույը, լուտանքները, պայքար-պայքար կանչելը, փողոցներում ոստիկանների հետ քաշքշուկներում լուսանկարվելը բավարար չեն: Ավելին, հակացուցված են: Ես վստահ եմ, որ մեր մտածող այրերը կգտնեն այդ խնդրի լուծումը:
