Կգնա՞ Գագիկ Ծառուկյանը ՀՀԿ-ի հետ առճակատման և իշխանությունը վերցնելու, թե՞ իրականությունը մամուլի այն հրապարակումներն են, որոնց համաձայն՝ Ծառուկյանն ու Սերժ Սարգսյանը պայմանավորվել են ԲՀԿ-ի ձայների լիմիտի հարցում, որից այն կողմ ձայները գումարվելու են, այսպես ասած, ՀՀԿ-ի հաշվին: Այս հարցն անկասկած դարձել է առաջիկա ընտրության առանցքային հարցը: Հարցն առավել ևս սրվել է այն բանից հետո, երբ Գագիկ Ծառուկյանն այսօր հայտարարել է, որ իր գործընկերները կարող են 15 միլիարդ դոլար ներդնել Հայաստանում և իրեն զանգահարել ու ասել են այդ պատրաստակամության մասին:
Ծառուկյանի այս հայտարարությունը անկասկած պատասխանն է այն քայլի, որ կատարվեց մարտի 25-ին, երբ Հայաստանում ստեղծվեց կամ հայտարարվեց Հայաստանի ներդրողների ակումբի մասին՝ ռուսաստանցի միլիարդատեր Սամվել Կարապետյանի գլխավորությամբ: Այդ ակումբը անկասկած նախընտրական աջակցությունն է Կարեն Կարապետյանին և ՀՀԿ-ին, թեև այստեղ, իհարկե, ՀՀԿ-ի հանգամանքը դառնում է փոքր-ինչ հարաբերական, քանի որ այդքան էլ նույնական չեն Կարեն Կարապետյան և ՀՀԿ ամբողջական հասկացությունները:
Ներդրումային այդ ակումբի ստեղծման ընթացքում հայտարարված թիվ չկար, թեև մինչ այդ Կարեն Կարապետյանը խոսել է 3,2 միլիարդ ներդրումների հաստատված ծրագրերի և ևս 5 միլիարդի վերաբերյալ քննարկումների մասին: Փաստորեն, համախառն հայտարարվում է մոտ 9 միլիարդի մասին: Գագիկ Ծառուկյանը փաստորեն գերազանցում է այդ թիվը գրեթե կրկնակի՝ խոսելով 15 միլիարդ դոլարի մասին, որ իր ընկերները պատրաստ են ներդնել Հայաստանում, եթե ինքը հաղթի:
Արդյո՞ք այս հայտարարությունը խոսում է այն մասին, որ Գագիկ Ծառուկյանը պնդելու է իր հաղթանակը, թե՞ Ծառուկյանը այսպիսով նահանջի ճանապարհ է պատրաստում՝ հետահայաց կարգով բարձրացնելով նշաձողը: Այսպես թե այնպես Հայաստանում նախընտրական ընթացիկ պայքարը իր եզրագծի մոտ փաստորեն հանգում է միլիարդների՝ գաղափարական, արժեքային, ծրագրային մրցակցությունից հանգում է միլիարդների: Ընդ որում, միլիարդներ, որի մասին հայտարարվում կամ ակնարկվում է երկու կողմից էլ՝ թե՛ Ծառուկյանի, թե՛ ՀՀԿ-Կարեն Կարապետյան-Սամվել Կարապետյան ճամբարի, բայց որոնց, այսպես ասած, հավաստիության, իրատեսականության և անկեղծության մասով հանրությանը որևէ կողմից ներկայացված չեն համոզիչ ապացույցներ և փաստարկներ:
Այն, որ Հայաստանի համար ներդրումները կենսական անհրաժեշտություն են դարձել, կասկածից վեր է, սակայն հատկանշական է այն, որ ներդրումները դարձել են ներկայումս ընդամենը իշխանության համար պայքարի գործիք, բռունցք, որ միմյանց դեմ սկսել են ճոճել երկու, այսպես ասած, հավակնորդները, իշխանության կամ իշխող համակարգի երկու բևեռները:
Մի կողմից՝ թվում է, որ սա չարյաց փոքրագույն իրավիճակն է, երբ իշխանության համար պայքարում երկու բևեռները փորձում են հանրության համակրանքը շահել՝ ավելի շատ ներդրումներ խոստանալով: Մյուս կողմից, սակայն, հարց է առաջանում, թե հանգուցալուծումից հետո ո՞րն է լինելու պատասխանատվության մեխանիզմը, որը ստիպելու է այս կամ այն բևեռին հաղթանակի դեպքում կատարել միլիարդների նախընտրական ավելի շատ դրոշակ կամ պաստառ, քան կոնկրետ ծրագրեր և հիմնավորված նախաձեռնություններ հիշեցնող խոստումները:
Այդ մեխանիզմը գործնականում չկա, որովհետև հասարակությունը՝ երկու բևեռների միլիարդների կռվում, գտնվում է դիտորդի կարգավիճակում: Հետաքրքիր է, իհարկե, նաև այն, թե ինչ կարգավիճակում է այս կռվում գտնվում Սերժ Սարգսյանը:
