Գրեթե կասկածից վեր է, որ նախընտրական գործընթացի ներկայիս՝ արդեն եզրափակիչ փուլում առանցքային գործոն է «Ծառուկյան» դաշինքը, որի առաջատարությունը հանրային վարկանիշի իմաստով, ըստ էության, չի վիճարկում ոչ ոք: Այլ հարց է, թե ինչ գործոնների շնորհիվ է ձևավորվել այդ առաջատարությունը, ինչ գործոնների շնորհիվ է պահպանվում և առավել ևս հավակնում ավելանալու, որքանով են դրանք ընդհանրապես քաղաքական, քաղաքացիական և այլն: Դրանք, իհարկե, ամենևին էլ ոչ անկարևոր, սակայն այլ խնդիր են, այլ քննարկման առարկա, և փաստը ներկայումս այն է, որ «Ծառուկյան» դաշինքը «բոլորի համար ընդունելի» առաջատարն է, և ըստ այդմ՝ հենց «Ծառուկյան» դաշինքի կամ Գագիկ Ծառուկյանի պահվածքն է դառնում ընտրական շրջանում վճռորոշ գործոնը: Ծառուկյանը կա՛մ կդառնա ՀՀԿ հաղթանակի կա՛մ վերարտադրության երաշխավորը, այսպես ասած՝ լեգիտիմացման կամ խլացուցիչի առումով, կա՛մ կդառնա ՀՀԿ իշխանության «գերեզմանափորը»: Ընդ որում, նա հայտարարել է, որ կոալիցիա չի կազմի ՀՀԿ հետ-ի, և բացառել է դա:
Բայց ներկայումս խոսել այդ մասին կամ դարձնել դա ինչ-որ ինդիկատոր, կլինի մոլորություն, քանի որ կոալիցիայով չէ, որ Ծառուկյանը կարող է երաշխավորել ՀՀԿ հաղթանակի լեգիտիմությունը կամ «թաղել» ՀՀԿ քաղաքական կամ իշխանական հույսերը՝ չգնալով կոալիցիայի: Ծառուկյանը այս կամ այն զարգացմանն իր ծանրակշիռ լուման բերելու է հենց ընդդիմության կարգավիճակում, որպիսին ներկայանում է նախընտրական այս շրջանում: Այլ կերպ ասած՝ նա ՀՀԿ-ին կամ Սերժ Սարգսյանին թե՛ կարող է օգնել միայն որպես ընդդիմություն, թե՛ կարող է խանգարել որպես ընդդիմություն:
Ակնհայտ է նաև, որ խորհրդարանի ընտրության մասնակից մյուս ուժերը «Ծառուկյան» դաշինքի հետ կապում են հետընտրական կոալիցիայի կա՛մ թաքուն, կա՛մ բավական բաց արտահայտվող հույսեր: Բայց այստեղ, իհարկե, պետք է իրավիճակը տարբերակել երկու հարթության վրա: Հետընտրական կոալիցիա՝ խորհրդարանում, և հետընտրական կոալիցիա՝ փողոցում, հրապարակներում: Հետընտրական փողոցի կամ հրապարակի մասին առայժմ խոսում է միայն ՕՐՕ դաշինքը՝ հայտարարելով, որ կընդվզեն, եթե ընտրության արդյունքը կեղծվի: Իհարկե, այստեղ էլ հարաբերական է, թե ինչի մասին է խոսքը: Օրինակ՝ եթե դաշինքը հաղթահարի 7 տոկոսը, բայց ընդամենն այդքանը, չվերցնի որևէ շոշափելի մեծամասնություն, այդ դեպքում կհամարի՞ արդյունքը կեղծված, թե՞ ոչ: Այսինքն՝ պարզ չէ, թե ո՞ր արդյունքը կամ ո՞ր դեպքում արդյունքը կհամարվի կեղծված: Բայց դա այլ հարց է:
Այդպիսով, հետընտրական հրապարակային շարունակության տարբերակի մասին խոսում է միայն ՕՐՕ դաշինքը: Այստեղ Ծառուկյանի հետ կոալիցիան պետք է նշանակի, որ շարժումը կամ հետընտրական գործընթացը Ծառուկյանն է առաջնորդելու: Այսինքն՝ կարևոր է, թե Ծառուկյանն արդյո՞ք կհամարի իր ձայնը կեղծված և դուրս կգա հետընտրական պայքարի: Մյուս կողմից՝ դուրս չգալը դեռ մի բան է, բայց մյուս հարցն այն է, թե արդյո՞ք դուրս կգա հետընտրական որևէ զարգացման դեմ, եթե դուրս չգա դրա կողմ: Որովհետև հարց է առաջանում, թե ինչպես է հետընտրական որևէ զարգացման դեպքում կողմնորոշելու նա իր ընտրազանգվածին, թե՞ թողնելու է, որ այն կողմնորոշվի ինքնըստինքյան: Այդ դեպքում դժվար չէ պատկերացնել, թե ինչպիսի կողմնորոշման հավանականությունը մեծ կլինի:
Իսկ ինչպես կկողմնորոշվի Ծառուկյանն ինքը խորհրդարանում, եթե առաջանա կոալիցիայի միջոցով ՀՀԿ-ին իշխանությունից հեռացնելու հավանականություն: Ծառուկյանը կառաջնորդի՞ իշխանափոխության այդպիսի տարբերակ, թե՞ թույլ կտա, որ ՀՀԿ-ն կոալիցիա կազմի ՀՅԴ-ի հետ և այդպես պահի իշխանությունը: Այստեղ իրավիճակն իսկապես բարդ է և կարող է կախված լինել շատ հանգամանքներից, ինչը, անկասկած, հաշվի առած պետք է լինի նաև Սերժ Սարգսյանը, ինչն էլ մեծացնում է հավանականությունը, որ Սարգսյանը խորհրդարանի ընտրությանը պետք է գնա «50+»-ի հասնելու հիմնական պլանով և Ծառուկյանի դերակատարմանը ապավինի մինչև խորհրդարան՝ խորհրդարանն արդեն չթողնելով անկանխատեսելիության հույսին:
Բանն այն է, որ այդ դասավորությունը բավական բարդացնում է նաև Ծառուկյանի կողմնորոշումը:
